ΤΑ ΜΗΛΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧHΣ…

Μπορεί η εποχή να αποτυπώθηκε σε λίγες ασπρόμαυρες φωτογραφίες αλλά όλος ο κόσμος τότε ήταν γεμάτος χρώματα και φυσικά και αρώματα, από τους καρπούς των δέντρων τούτη την εποχή στο χωριό μου και το μάζεμά τους ήταν ένα πραγματικό πανηγύρι…

Μιλώ για τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ΄60 που ήδη είχα μεγαλώσει τόσο που η συμμετοχή μου στις αγροτικές εργασίες ήταν επιβεβλημένη και ιδιαίτερα στο μάζεμα των καρυδιών, των κάστανων και των μήλων και των άλλων καρπών του φθινοπώρου. Ειδικά τα μήλα (φιρίκια, ξινόμηλα, μπανανέ και κάτι άλλες όμορφες ποικιλίες που έχουν εξαφανιστεί πια) ήταν μια δουλειά την οποία έκανε η μάνα μου η οποία έφτανε με μια μακριά σκάλα τα κλαδιά της μηλιάς κι εγώ την βοηθούσα αδειάζοντας τους τροβάδες στα μεγάλα κασόνια.

Είχαμε θυμάμαι καμιά εικοσαριά μηλιές στα χωράφια μας, όλες μεγάλα και ψηλά δέντρα οι οποίες, αν πήγαινε καλά η χρονιά κατέβαζαν περί τους δυο τόνους μήλα, μπορεί και περισσότερα τα οποία τα μαζεύαμε προσεκτικά και τα αποθηκεύαμε στο υπόγειο του σπιτιού μέσα σε ξερές φτέρες και κρατούσαν χωρίς να αλλοιωθούν ως τα μέσα του Φλεβάρη. Ορισμένα απ’ αυτά, τα καλύτερα, τα πήγαινε ο πατέρας μου στα χωριά του κάμπου και τα πουλούσε ή τα αντάλλασσε με καλαμπόκι, σιτάρι, ακόμα και με καπνό που καλλιεργούσαν τότε στη Δυτική Φθιώτιδα και καμιά φορά έπαιρνε και χρήματα.

Τα υπόλοιπα μήλα του υπογείου ήταν στη διάθεση της οικογένειας, των συγγενών και των γειτόνων και ένα μεγάλο μέρος απ’ αυτά προορίζονταν για τα ζώα να δροσίζουν τα στόμα τους που δεινοπαθούσαν από τα ξερά χόρτα και κλαριά που έτρωγαν κλεισμένα από το χιόνι στο στάβλο.

Εννοείται, ότι όλη αυτή η ιστορία με τα μήλα από τα δικά μας δέντρα, δεν κόστιζε απολύτως τίποτα γιατί ούτε λιπάσματα βάζαμε στα δέντρα, ούτε τα ψεκάζαμε με φάρμακα και εντομοκτόνα. Ήταν η ίδια η φύση που τα προστάτευε και φυσικά η δουλειά που αφιέρωνε ο άνθρωπος σε αυτά, προϋπόθεση για την καλή καρποφορία.

Α, ξέχασα… Ποτέ δεν μαζεύαμε όλα τα μήλα από τη μηλιά. Εκτός απ’ αυτά που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε αφήναμε και λίγα ακόμα στα κλαδιά για να φάνε τα πουλιά και τα τρωκτικά του δάσους. Αν βέβαια γλίτωναν από τα δόντια τους, έπεφταν στο έδαφος και σαν τα σκέπαζε το χιόνι, διατηρούνταν μέχρι την άνοιξη και κάναμε πολύ χαρά σαν τα ανακαλύπταμε και λέγαμε πως ήταν παγωτό μήλο!

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 20092011