Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ...

Εδώ που είμαι δεν μαθαίνω και πολλά για τις πολιτικές εξελίξεις και ούτε το δίκτυο πιάνει τόσο καλά και για να κάνω μια ανάρτηση πρέπει να ανέβουμε λιγάκι ψηλότερα από το χωριό Μαρίνα ή να κατηφορίσουμε προς τον κάμπο, προς Διαβολίτσι μεριά και αλλού…

Είναι ένας τόπος που βαδίζω για πρώτη φορά και ομολογώ πως με έχει ενθουσιάσει με όσα βλέπω (ιδιαίτερα τα στοιχεία εκείνα που δηλώνουν μια ακμή κατά το παρελθόν) και φυσικά χαίρομαι για τους ανθρώπους που γνωρίζω και μιλώ μαζί τους και με πλήρη συνείδηση τους τοποθετώ όχι μόνο στο κέντρο του τοπικού γίγνεσθαι αλλά το ρόλο τους τον αναγάγω συμβολικά και πραγματικά ως χρήσιμο σε μια ευρύτερη διάσταση, βαθιά πατριωτική.

Αυτό μόνο θα μπορούσα να πω προς το παρόν για τον Κώστα Λυμπερόπουλο ο οποίος από τότε που συνταξιοδοτήθηκε περνάει το μεγαλύτερο διάστημα του έτους στο χωριό, του τη Μαρίνα των ολίγων ψυχών στην ορεινή Μεσσηνία. Εκεί ο Κώστας επισκεύασε το πατρικό του σπίτι, ασχολείται με κάποια χωράφια, περιποιείται τα δέντρα του και κυρίως κρατάει συντροφιά στους τέσσερις άλλους μόνιμους κατοίκους του χωριού, το ζεύγος των ηλικιωμένων Νίκου και Ελένης Μαθέ, την Ακριβή Μπέλλου (δείτε προηγούμενο σημείωμα στον actimona) και του Δημήτρη Σκλάβου, του μοναδικού κτηνοτρόφου του χωριού που ζει εκεί μαζί με την μητέρα του.

Το σπουδαιότερο όμως που κάνει ο Κώστας στο χωριό του και με την ενέργειά του αυτή αλλάζει κυριολεκτικά τον κόσμο γύρω του, είναι ο εμβολιασμός των άγριων δέντρων σε ήμερα. Έχει εμβολιάσει μέχρι σήμερα παραπάνω από 200 γκορτσιές (άγριες αχλαδιές ή απιδιές που ευδοκιμούν στην περιοχή) καθώς και δεκάδες ελιές και συνεχίζει ακάθεκτος. Ιδιαίτερα δε στις αχλαδιές προτιμά τα νέα φυτά να είναι από ντόπιες όμορφες ποικιλίες απ’ αυτές που κινδυνεύουν μάλιστα να χαθούν κι έτσι ο ρόλος του αναγάγετε πλέον σε προστάτη των εντοπίων ποικιλιών, ρόλος που αναγνωρίζεται ήδη από όλους και θεμελιώνει ένα διαφορετικό μέλλον για τα καρποφόρα δέντρα της Μαρίνας και όλης της ορεινής Μεσσηνίας.