Έτσι λοιπόν αυτές οι γάτες, οι ελεύθερες μπορεί να πεινάνε διαρκώς αλλά αυτό δεν τις εμποδίζει να πολλαπλασιάζονται ασύδοτα και να πλημμυρίζουν τα σοκάκια και τις πλατείες των πόλεων ή τα λιμάνια των νησιών. Φυσικά και στα μεταξύ τους ζευγαρώματα δεν υπάρχουν περιορισμοί αναφορικά με την ράτσα ή το είδος κι έτσι βλέπουμε διάφορα ωραία και απροσδόκητα αποτελέσματα, ειδικά στα χρώματά τους του τριχωτού τους.
Τούτο βέβαια εξαρτάται από τη δύναμη του αρσενικού, του γάτου που μέσα από φοβερές μάχες και καυγάδες με τους άλλους θα διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στο κοπάδι των ελεύθερων θηλυκών και θα διαιωνίσει δια τους πολλαπλασιασμού τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Στην περίπτωση φυσικά και κυριαρχεί ο γάτος που δεν είναι μόνο ο πιο δυνατός αλλά εκείνος που διαθέτει και μια προσαρμοστικότητα στις καταστάσεις.
Στην περίπτωση του κοπαδιού από τις γάτες, που έπεσαν με τα μούτρα στην τροφή που τους έριξε πρωί – πρωί ο Λευτέρης Γαβαλάς στον Όρμο Αιγιάλης, βλέπουμε πως από τις δεκαπέντε οι μισές και παραπάνω έχουν το ίδιο χρώμα, ανοιχτό καστανό και τούτο επιβεβαιώνει τις παραπάνω σκέψεις για τους προγόνους τους, αρσενικούς και θηλυκούς, αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ποιο από τα δυο φύλλα ευθύνεται γι’ αυτό.
Σημασία έχει πως είναι πολύ ισχυρό και δεν είναι απίθανο κάποια μέρα όλες οι γάτες της Αιγιάλης να καταλήξουν να έχουν το ίδιο καστανό χρώμα. Όσο φυσικά υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Λευτέρη για παράδειγμα που τις νοιάζονται χειμώνα καλοκαίρι γιατί τελικά αυτές, ανεξάρτητα από χρώμα και ράτσα, είναι οι μόνες υπάρξεις που ζωντανεύουν είτε μόνες, είτε σε ομάδες τα σιωπηλά χωριά στην ύπαιθρο χώρα και τα άδεια λιμάνια των νησιών
ΑΜΟΡΓΟΣ, 22112011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου