Γράφω συνέχεια για τους ανθρώπους, τα ζωντανά και τις ομορφιές της Αμοργού και πολλοί είναι εκείνοι που νομίζουν πως είναι η πατρίδα μου ή τουλάχιστον έχω από αυτό το νησί κάποια συμφέροντα.
Ούτε το ένα ομολογώ είναι αληθές, ούτε και το άλλο βεβαίως. Μπορώ να πω όμως πως πρώτη πατρίδα μου είναι ο Τυμφρηστός και για δεύτερη έχω υιοθετήσει την Αμοργό και φυσικά ούτε τη μια μπορώ να αλλάξω, ούτε και την άλλη…
Για τον Τυμφρηστό δεν έχω να πω κάτι αυτή τη στιγμή αλλά για την Αμοργό που γύρισα χθες και την νοιώθω ακόμη να κυκλοφορεί σε όλες τις αισθήσεις μπορώ να γράψω ένα σωρό ωραία πράγματα αλλά προς το παρόν θα σταθώ μόνο σε μια στιγμή – στο φως του προχθεσινού μεσημεριού πάνω από τη Χώρα που εξαϋλωνε το λευκό των όγκων στις δυο εκκλησίες και έβαφε με τα πιο βαθιά χρώματα μια επίμονη στην ανθοφορία μπουκαμβίλια.
Δεν ήταν φως του καλοκαιριού που έλιωνε πάνω στην λευκή επιφάνεια, δεν ήταν φως της άνοιξης που λάμπει στους δροσερούς αιθέρες, δεν ήταν φως απόβρεχου να μυρίζει όλος ο κόσμος ασβέστη και μυριστικά από τις γλάστρες και τις στεγνές ταράτσες αλλά μια ένα μείγμα του με ήρεμο βοριά που δημιουργούσε μια απόλυτη διαφάνεια πάνω από τη Χώρα.
Μια διαφάνεια που μόνο το μάτι θα μπορούσε να νιώσει αλλά ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτογραφικές μηχανές που ότι μπορούν κάνουν, αλλά είναι καλές για να μοιραζόμαστε αυτές τις μοναδικές στιγμές και να μας κάνουν να αγαπάμε περισσότερο την Αμοργό, τις Κυκλάδες, το Αιγαίο και όλη την Ελλάδα…
ΑΘΗΝΑ, 23/11/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου