Υπολόγισα πριν από λίγες μέρες στην Αμοργό ότι οι περισσότερες γάτες ήταν καστανές, «αιγιόγατες» τις χαρακτήρισε μια φίλη και συμφωνώ μαζί της. Στα Άγραφα αυτές τις μέρες και συγκεκριμένα στο χωριό Αμάραντος διαπίστωσα πως από τις ντόπιες γάτες, οι περισσότερες είναι γκρίζες και λίγο περισσότερο θρεμμένες από αυτές του νησιού.
Το ότι έχουν επικρατήσει τώρα οι γκρίζες δεν μπορώ να το γνωρίζω. Μάλλον είναι πιο ανθεκτικές από τις μαύρες ή τις άσπρες, ή μπορεί να έχουν τέτοιο τρίχωμα εξαιτίας της προσαρμογής τους στο φυσικό περιβάλλον του τόπου, όπως οι καστανές της Αμοργού.
Γιατί όμως είναι πιο θρεμμένες από του νησιού το καταλαβαίνω πολύ καλά και μπορώ να σας το πω. Οι γάτες του Αμαράντου δεν περιμένουν το καίκι να φάνε ή ότι προκύψει από το τραπέζι της ταβέρνας αλλά φροντίζουν οι ίδιες την τροφή τους κυνηγώντας ποντίκια και ερπετά στα σπίτια και στα χωράφια και παραμονεύοντας πουλάκια στους θάμνους και στις στέγες και άμα τύχει και περισσέψει λίγο φαγητό από το τραπέζι, ποτέ δεν το απαξιώνουν.
Είναι καταπώς πιο ανεξάρτητες κι έτσι όχι μόνο επιβιώνουν αλλά έχουν και την αίσθηση του χορτάτου, πράγμα που δεν συμβαίνει με τίποτα στα νησιά που ο χειμώνας είναι μια φοβερή εποχή γι’ αυτά τα ωραία ζωντανά τα οποία βλέπουμε να κυκλοφορούν αποστεωμένα και απελπισμένα και τον αριθμό τους να μειώνεται συνεχώς ως την άνοιξη.
ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, 29112011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου