ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΣΤΟ ΜΑΡΑΘΟ

Των Αγίων Ταξιαρχών σήμερα η μεγάλη γιορτή, των στρατιωτών αγγέλων με τα μεγάλα φτερά και τις πύρινες ρομφαίες στα χέρια, αυτών που συνοδεύουν κάθε άνθρωπο στη ζωή του κι εκείνων που έρχονται και παίρνουν τις ψυχές στον ουρανό όταν φτάσει η ώρα να τελειώσει ένας άνθρωπος το περπάτημά του πάνω στη γη…

Εδώ και πολλά χρόνια κάθε σαν σήμερα πετάγαμε στα Άγραφα, στο χωριό Μάραθος όπου γεννήθηκε ο περίφημος Κατσαντώνης και εκεί στην ιστορική εκκλησία των Ταξιαρχών γιορτάζαμε μαζί με τους λίγους μόνιμους ανθρώπους του χωριού. Πετάγαμε κυριολεκτικά να φτάσουμε εκεί πάνω ότι καιρό και να έκανε και περνούσαμε καλά, την παραμονή με τους μουσικούς μας, τον μπάρμπα Γιάννη Μάκα, τον μπάρμπα Κώστα από το Σέλλο και άλλους που ήξεραν τα τραγούδια που μας άρεσαν και βεβαίως τα χούγια μας στο χορό.

Με τα χρόνια σιγά – σιγά λιγόστεψαν οι άνθρωποι που ανάβουν όλο το χρόνο το καντηλάκι μπροστά στην εικόνα των Αγίων Ταξιαρχών και τώρα μας κοιτάζουν πια από ψηλά μαζί με τους αγγέλους των Αγράφων σαν φτάνουμε στο Μάραθο όλο και λιγότεροι εμείς που απομείναμε, όλο και με βαρύτερα τα φτερά και μια καρδιά όλο και πιο κουρασμένη από τη ζωή, από αυτά που έγιναν αλλά πιο πολύ για όλα εκείνα που έμειναν στα σχέδια.

Φέτος θα ξαναπάνε οι φίλοι (εγώ κωλύομαι εξαιτίας ενός θλιβερού γεγονότος στην οικογένεια και γι’ αυτό δεν γιορτάζει ούτε η μάνα μου, ούτε η κόρη μου) και θα προσπαθήσουν με τη βοήθεια των αγγέλων των Αγράφων να κάνουν πανηγυράκι για να ξορκίσουν την ερημιά που πλακώνει όλο και βαρύτερη τον τόπο και να ανανεώσουν το χρέος να ξαναπάνε και του χρόνου και παραχρόνου και όλη τους τη ζωή.

Νοερά θα είμαι κι εγώ μαζί τους και νοερά θα ασπαστώ την εικόνα των Αγίων Ταξιαρχών και νοερά θα κάτσω μαζί τους μετά στο τραπέζι, με τους Πεσλαίους, τους Μπουμπουραίους, τους Μπαλομεναίους, τους Νιαβαίους, τους Τσιγαριδαίους και όλους τους Αγραφιώτες που σε τούτη τη ζωή μας δένει ο τόπος και η ιστορία του. Στην άλλη δεν ξέρω τι θα μας ενώνει εκτός από τη μνήμη των νεότερων που πιστεύω πως θα λένε ότι κάναμε ότι μπορούσαμε και όσο έφταναν τα φτερά μας.