Δεν είναι δα και παράδοξο να δούμε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας αυτό τον καιρό σταφύλια να κρέμονται από μια κληματαριά. Συνήθως πρόκειται για ειδικές ποικιλίες που ωριμάζουν αργά ή αντέχουν στο κρύο και στη βροχή. Υπάρχουν δε και περιπτώσεις που αυτά διατηρούνται τυλιγμένα με μια σακούλα, πάνινη παλιότερα ή πλαστική τώρα.
Υπάρχει όμως και μια ποικιλία, τα λεγόμενα επτάκιλα, των οποίων μια κληματαριά είδα προχθές στον Όρμο της Αιγιάλης, πάνω από την είσοδο του καταστήματος τουριστικών και ειδών τέχνης του Γιώργου Βασάλλου «Σηληνάρι» που ωριμάζουν από το φθινόπωρο ως την άνοιξη αν είναι ευνοϊκή γι’αυτά η θερμοκρασία και κυρίως η ηλιοφάνεια του τόπου.
Τα επτάκιλα λοιπόν σταφύλια, ευδοκιμούσαν σε όλα τα νησιά των Κυκλάδων, ιδιαίτερα δε στην ηλιόλουστη Σχοινούσα και ωρίμαζαν σταδιακά ως τον Μάρτιο που σταματούσε το αμπέλι να παράγει και άρχιζε την νέα περίοδο βλάστησης και καρποφορίας τον Σεπτέμβριο.
Ήταν μια ευλογία για τους κατοίκους των νησιών αυτά τα σταφύλια και ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους για φρέσκα φρούτα όλο το χειμώνα αλλά η καλλιέργειά τους εγκαταλείφθηκε εντελώς σχεδόν μαζί με άλλα σημαντικά για την οικονομία του Αρχιπελάγους προϊόντα. Αντί αυτών πλημμύρισε η αγορά και βρίσκουμε πλέον νωπά σταφύλια μέχρι το Πάσχα, σταφύλια τα οποία έχουν κυριολεκτικά βομβαρδιστεί με χημικά και ποτιστεί με ένα σωρό φάρμακα μέσα στα ψυγεία και τα οποία σίγουρα δεν κάνουν και τόσο καλό στον άνθρωπο.
Ο λόγος που εγκαταλείφθηκε η καλλιέργειά τους και δεν εμφανίζονται καν στην αγορά, όπως μου είπε ο καλός φίλος Κώστας Χασούρης -εξαίρετος αμπελουργός από την Πάρο- είναι ότι αυτά τα απλά, ιθαγενή σταφύλια τα οποία δεν υπολείπονται σε τίποτα των άλλων σε θρεπτική αξία, δεν είχαν αγοραστική δύναμη γιατί ήταν λίγο άσχημα, δηλαδή φυσικά…
ΑΘΗΝΑ, 25/11/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου