Η κυρά Αναστασία Λωρίδα ποτέ μέχρι σήμερα δεν παραπονέθηκε για τη γη της. Ούτε η γη βέβαια είχε λόγο να κάνει το ίδιο. Μαζί πορεύτηκαν για κάποιες δεκάδες χρόνια και η σχέση τους δεν ταράχτηκε ποτέ, λαθώς η κυρά – Αναστασία λίγες ημέρες έλειπε από κοντά της, είτε για να πάει μέχρι στο χωριό, στην εκκλησία, είτε μέχρι τα Τρίκαλα σαν είχε κάποιες άλλες ανάγκες.
Όλη η μέρα της περνούσε πάνω από τη γη· δεν θυμάται πόσες φορές έσκυψε σε αυτήν. Έσκαβε, έσπερνε, πότιζε, βοτάνιζε κι η γη πάντα της επέστρεφε πλούσια τον ιδρώτα της.
Έτσι πορεύτηκαν τόσα χρόνια στην οικογένεια, με τα δικά τους γεννήματα, με τα δικά τους ζωντανά, που εκεί βοσκούσαν. Εδώ και πολλά χρόνια ετοιμάζεταθ να σκύψει για τελευταία φορά πάνω στη γη της. Αν όχι φέτος, σίγουρα του χρόνου, καθώς θα αρχίσει η πλήρωση του φράγματος. Η κυρά – Αναστασία θα σκύψει για τελευταία φορά για να την ασπαστεί τρυφερά σαν αγαπημένο συγγενή που «φεύγει» για το μεγάλο ταξίδι.
Δεν θ’ αντέξει – θα φύγει μακριά. Να μη βλέπει τα καρποφόρα, τους κήπους και τα μαντριά της να πνίγονται. Μαζί της λέει θα πάρει δυο – τρεις ρόκες καλαμπόκι –απ΄αυτό που κάθε χρόνο κρατούσε για σπόρο- και θα της βάλει στο εικόνισμα, δίπλα στο καντηλάκι και στο λίγο χώμα από τη γη της…
[ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, σελ. 97]
· * Έμπλεξα αυτές τις ημέρες με μια δουλειά και γι’ αυτό βγάζω για τον actimona από το συρτάρι του χρόνου κάποια κείμενα που φιλοξενήθηκαν στο βιβλίο «Ορεινή Πατρίδα – Στον Άσπρο, στην Πίνδο» που εκδόθηκε το 2007 από τη Διευρυμένη Κοινότητα Νεράϊδας Τρικάλων, τα οποία αρχίζω να ξαναδουλεύω για μια μικρότερη και συμπληρωμένη επανέκδοση μέσα στο επόμενο έτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου