Δεν έφερε κανένας το κάθισμα του να κάτσει δίπλα του το καλοκαίρι. Έβλεπαν όλοι τη νεκρή καστανιά και σκέφτονταν πως αν μείνουν έστω και λίγο κάτω από τον άδειο ίσκιο της θα κουβαλήσουν την αρρώστια που σκότωσε το δέντρο και στα δικά τους, στις αυλές και τα χωράφια κοντά στη λίμνη Πλαστήρα. Έτσι τον άφησαν μόνο να κάθεται να βλέπει πως μεγάλωναν τα καλαμπόκια στο χωράφι κοντά στη λίμνη και να έχει το νου του μην πλακώσουν ασβοί και αλεπούδες και του καταστρέψουν τη σοδειά από τα καλαμπόκια.
Κατά βάθος αυτός το ήξερε πως έτσι θα γίνονταν, γιατί, την αρρώστια που ξεκλήρισε όλες τις καστανιές στην Κεντρική Ελλάδα, δεν την έφερε κανένας άνθρωπος, ούτε τα πουλιά καθώς ορισμένοι λένε, ούτε οι κολώνες του ΟΤΕ που ήρθαν από την Ιταλία. Την έφερε ο ουρανός και ο αέρας και με τα σύννεφα ή τη βροχή αυτή στράγγιξε στα κλαριά του δέντρου και μέσα σε πολύ μικρό διάστημα το ξέρανε. Χάρη όμως στην ιδιαίτερη αντοχή του ξύλου της καστανιάς, το δέντρο έμεινε όρθιο σαν φάντασμα να δηλώνει την επιδημία που πλάκωσε τα δέντρα.
Λίγο – πολύ το ήξερα όλοι πως έτσι έγινε, αλλά στη σκιά της νεκρής καστανιάς κανένας δεν ήθελε να κάτσει κι αυτός φέτος μετά τη συγκομιδή, η οποία δεν πήγε και άσχημα, πήρε την απόφαση την άνοιξη να μην ξαναβάλει αλέτρι και να αφήσει το χωράφι να το καταπιούν τα βάτα και τα αγριόδεντρα γιατί όπως φαίνεται, αυτά καμιά αρρώστια δεν τα πιάνει και άφησε το καρεκλάκι εκεί να θυμίζει πως κάποτε ο τόπος ήταν άλλος...
ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 07122011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου