ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΑΝΑΠΟΔΑ

Αν γνώριζα τον κάτοχο αυτού του ποδηλάτου, ασφαλώς και θα τον ρωτούσα τι ήταν αυτό που τον ώθησε να το τοποθετήσει ανάποδα, με τις ρόδες πάνω, σε κάποιο δρόμο γειτονιάς του Λυκαβηττού και τούτο φαντάζομαι θα έκανε και οποιοσδήποτε άλλος το έβλεπε.


Πρόκειται ασφαλώς για μια σπαζοκεφαλιά. Θα ήθελε άραγε να προστατεύσει τα λάστιχά του τα οποία μπορεί να σαπίσουν αν μείνουν καιρό να πατάνε στο τσιμέντο; Πιθανόν αλλά με αυτό τον τρόπο το ίδιο ταλαιπωρούνται το τιμόνι και η σέλλα του, χώρια δε που είναι και ακριβότερα αν υπολογίσουμε το κόστος τους σε συντήρηση ή και αντικατάσταση.


Πιθανόν να το έβαλε έτσι να προκαλεί με τις ρόδες τους τον ουρανό, ότι μια μέρα το ποδήλατο μπορεί να βγάλει φτερά και θα αρχίσει να τρέχει στα σύννεφα, με ή χωρίς επιβάτη δεν έχει σημασία. Αν είναι έτσι όμως, γιατί το έδεσε με χοντρή αλυσίδα;


Μάλλον επειδή εδώ κάτω στη γη έπαψαν πια να κυκλοφορούν άγγελοι και γέμισε ο τόπος δαίμονες που δεν αφήνουν τίποτα στη θέση του και βρίσκουν πάντα ένα τρόπο να διασαλεύουν την τάξη του κόσμου όπως κάνουν οι καλλικάντζαροι αυτές τις ημέρες


Τάξη επί του προκειμένου – μη τρομάξουν και κάποιοι με αυτή τη λέξη- είναι να βρούμε το ποδήλατο αύριο στη θέση που το αφήσαμε χθες το βράδυ και τούτο, αν το δούμε σαν δημόσιο αγαθό, ακυρώνεται αν πρέπει να το δένουμε με μια αλυσίδα και να το διπλοκλειδώνουμε...


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ευχαριστώ τη Δέσποινα Κολατσιδάκη για την ωραία φωτογραφία που «σήκωσα» από τον τοίχο της και έγινε η αφορμή για αυτό το κείμενο που οπωσδήποτε θέλει και τις δικές σας γνώμες και παρατηρήσεις για να ολοκληρωθεί.