Με πήρε η ώρα στον ΙΑΝΟ να προσπαθώ να καταλάβω πως χάθηκαν δεκάδες αρχεία από την οθόνη αλλά και κάποιους δίσκους του υπολογιστή και μιας ο καλός φίλος Θανάσης Πλούμπης που ξέρει όσο κανένας άλλος από τέτοια εργαλεία μου αλάφρυνε τον καημό, λέγοντάς μου, ότι θα τα βρούμε τη Δευτέρα το πρωί σαν περάσω από το κατάστημά του.
Έτσι λοιπόν πήρα λίγο θάρρος, βγήκα λίγο για κανένα τσιγάρο ως τα Προπύλαια, είδα να ετοιμάζουν μια συναυλία για τους απολυμένους στη «Χαλυβουργία» και επέστρεψα στη ζέστη του ΙΑΝΟΥ να ακούσω κάποιους φίλους και συναδέλφους, τον Πάσχο Μανδραβέλη και τον Γιάννη Τριάντη να μιλάνε για το ενδιαφέρον βιβλίο του Κωνασταντίνου Καλοφωλιά, «Το μεταναστευτικό ζήτημα στη Μεσόγειο». Μετά θα αποσυρθώ μαζί με τον φίλο Βασίλη Καλαμάρα στο «Προδόρπιο» για σουβλάκια και για να κάνουμε καθυστερημένα κάπως, ποδαρικό στην επικοινωνία μας για τη νέα δύσκολη για τα ΜΜΕ χρονιά που έρχεται.
Ως τότε βρήκα λίγο χρόνο να σας πω και για τις καρακάξες που είδα στη Βασιλειάδα αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της χιονισμένης Δυτικής Μακεδονίας. (Έτσι λέμε στη Φθιώτιδα αυτά τα ασπρόμαυρα κοράκια και φαντάζομαι πως έτσι τα ξέρουν και σε άλλα σημεία της Ελλάδας. Αν κάνω λάθος, με συχωρείται, θα ρίξω κανα διάβασμα και θα το διορθώσω).
Οι καρακάξες λοιπόν είναι από τα κορακοειδή που μου αρέσουν περισσότερο γιατί απλά είναι ασπρόμαυρες, δεν συχνάζουν σε σκουπιδότοπους και σε πεθαμένα ζώα και γιατί δεν ανεβαίνουν στα βουνά όπως τα άλλα της συνομοταξίας τους. Όσες είχα δει παλιότερα ήταν στον κάμπο του Σπερχειού μόνο, ποτέ πάνω στο Βελούχι. Πρέπει να έχουν το λόγο τους αυτά τα πουλιά να ζουν στα πεδινά και μάλλον είναι ότι βρίσκουν περισσότερη τροφή από σπόρους στα χωράφια. Σε αυτά τα χωράφια όμως, με τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα πρέπει να αναζητηθεί και η εξαφάνισή τους από τη Φθιώτιδα, πιθανόν και από άλλα μέρη της εληνικής υπαίθρου που μου διαφεύγουν τώρα.
Αν κρίνω από την πυκνή παρουσία τους στην ύπαιθρο της Καστοριάς, οι καλλιακούδες πρέπει να ζουν ασφαλείς από τα προαναφερόμενα δηλητήρια και βεβαίως πρέπει να βρίσκουν αρκετούς σπόρους στα σιτοχώραφα και στις εκτάσεις που καλλιεργούν φασόλια και έτσι επιβιώνουν και είναι πανταχού παρούσες μέσα στα χωριά και στις αχυρώνες.
Εκεί λοιπόν, στη χιονισμένη στέγη ενός σπιτιού επιχείρησα να φωτογραφίσω δυο καλλιακούδες αλλά τελικά κατάφερα να πιάσω με το φακό μόνο μία. Της στόχευα αρκετή ώρα αλλά ήταν τόσο κινητικές που δεν άφηναν ούτε το ελάχιστο περιθώρια για να μην βγούν οι φωτογραφίες κουνημένες. Χώρια που το δυνατό κοντράστ του άσπρου – μαύρου στο φτέρωμά τους μπέρδευε πολύ τον αισθητήρα, σε βαθμό που καθιστούσε αδύνατη τη φωτογράφηση. Μου έκατσε κάποια στιγμή όμως και να το ωραίο αποτέλεσμα.
Έχω δηλαδή στη συλλογή μου και μια φωτογραφία από μια ασπρόμαυρη καρακάξα που ασφαλώς δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τις άλλες τις κατάμαυρες που πλημμυρίζουν, πραγματικά και μεταφορικά εκτός από τα ρημαγμένα κτίρια και τους σκουπιδότοπους ακόμα και κεντρικά σημεία της πόλης και είμαι βέβαιος πως άμα πέσει το «μάτι» τους πάνω σε κάτι που τους γυαλίζει, είναι πολύ πιθανόν αυτό να γίνει κομμάτια στη στιγμή ή να χαλάσει, όπως ο καλός μου υπολογιστής σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου