ΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΡΟΥΠΕΛ;

Δεν είχαν ανάψει ακόμα τα αίματα μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη χθες και ο κόσμος χάζευε χωρίς να βρίζει σοβαρά τους παρατεταγμένους ματατζήδες με τα κράνη που δεν αφήνουν να δεις καθαρά το πρόσωπό τους και να καταλάβεις τις αντιδράσεις τους. Φαντάζομαι πως είναι μέσα σε αυτά τα πράγματα και η τήρηση αυτής (μέχρι ένα σημείο) αδιάφορης στάσης γιατί αλλιώς ούτε λόγος θα γινόταν για πειθαρχία και τα σχετικά…

Τέλος πάντων αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία αφού όλοι γνωρίζουμε πως αντιδρούν όταν τα πράγματα ξεπεράσουν τα όριά τους και φυσικά όταν δεχθούν επίθεση με κάποιο, οποιοδήποτε αντικείμενο. Ούτε ζήτημα είναι πάλι το τι φυλάνε και ποιος ο ρόλος τους στη θέση που τις έχει βάζει κάθε φορά η Υπηρεσία και είναι υποχρεωμένοι να τον παίξουν.

Από όλες τις περιπτώσεις πάντως ξεχωρίζει η φύλαξη του κενοταφίου του Αγνώστου Στρατιώτη, όχι τόσο για το συμβολικό του ρόλο γιατί αυτόν το κάνουν οι τσολιάδες της Προεδρικής Φρουράς, αλλά για την προστασία του από τους διαδηλωτές που τελευταία τον έχουν βάλει στόχο γιατί από τα σκαλιά που υπάρχουν πίσω τους, μπορούν να φτάσουν στην πόρτα τουλάχιστον της Βουλής όπου είναι και το ζητούμενο, ως κορύφωση της διαμαρτυρίας. Αυτό είναι ο ρόλος των ενστόλων μπροστά στον Άγνωστο ενώ για τις επιχειρήσεις δυναμικής απώθησης και κυνηγητού είναι πανέτοιμες άλλες διμοιρίες.

Το ζήτημα και γι’ αυτό τούτο το σημείωμα είναι μια λεπτομέρεια που έπιασε χθες ο φακός μου και έχει να κάνει με το τοπωνύμιο ΡΟΥΠΕΛ που είναι χαραγμένη στο μεγάλο αγκωνάρι πίσω από το φυλάκιο του τσολιά μαζί με άλλα που πολέμησαν οι Έλληνες από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και δώθε μη εξαιρουμένης και της αγγαρείας που κάναμε στην Κορέα.

Το Ρούπελ για όσους δεν γνωρίζουν την πρόσφατη ιστορία μας ήταν ένα μεγάλο συγκρότημα οχυρών στην ελληνογιουγκοσλαυική μεθόριο γνωστά και ως «οχυρά Μεταξά» στα οποία οι Έλληνες στρατιώτες κλήθηκαν την άνοιξη του 1941 να αντιμετωπίσουν τις πανίσχυρες σιδερόφρακτες μεραρχίες των Γερμανών που κατέβαιναν να υποδουλώσουν την Ελλάδα και κατάφεραν, με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν να τους εμποδίσουν μερικές μέρες και βλέποντας πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, παραδόθηκαν.

Οι Γερμανοί αξιωματικοί εκτίμησαν τον ηρωισμό τους και φέρθηκαν αξιοπρεπώς στους Έλληνες στρατιώτες τους οποίους άφησαν να φύγουν χωρίς σοβαρά αντίποινα. Αυτά συμβαίνουν συχνά στους πολέμους και όσον αφορά την ιστορία μας, το γεγονός καταγράφηκε ως μια στιγμή ηρωισμού των ηττημένων Ελλήνων και της αναγνώρισης αυτού από τους Γερμανούς νικητές.

Το Ρούπελ λοιπόν είναι ένας ιδιαίτερος σταθμός στην ελληνική ιστορία και γι’ αυτό χαράχθηκε στον αγκωνάρι που στηρίζει τη Βουλή των Ελλήνων αλλά αμφιβάλλω αν κανείς από τους βουλευτές μας, τούτο τον καιρό που έχουμε ένα άλλο πόλεμο με τους Γερμανούς και τους δανειστές μας το σκέφτεται. Πόσο περισσότερο να θέλουμε τώρα ο ματατζής να ξέρει τι έγινε στο Ρούπελ, το Περιθώρι ή το Ελ Αλαμέιν.

Φυσικά θα ήταν υπερβολή ή μάλλον ανέκδοτο να ζητούσαμε να γνωρίζει η Μέρκελ, η παρέα της και οι τροϊκανοί, πως μια χούφτα Έλληνες χωρίς πυρομαχικά και εφόδια στάθηκαν χωρίς να λογαριάσουν το θάνατο μπροστά στα Πάντσερ και αντιμετώπισαν τα Στούκας με έναν απίστευτο ηρωισμό, για ένα μόνο λόγο: Πίστευαν στην πατρίδα τους και αυτό το απέδειξαν όταν ήρθε η ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού που ακολούθησε με την Αντίσταση και έδωσαν την απάντηση που έπρεπε στους κατακτητές εκείνης της εποχής…