ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ «ΑΤΤΙΚΟΝ»…

Δεν ξέρω τώρα πως θα βλέπατε εσείς μια γυναίκα να κρατάει ένα αναμμένο κεράκι για το «Αττικόν», δίπλα στο σήμα της αναρχίας γραμμένο με σπρέι σε μια κολώνα του ξενοδοχείου «Εσπέρια»;  Σύμπτωση σίγουρα θα λέγατε, αλλά αυτή η σκηνή εμένα απόψε με ταξίδεψε λιγάκι στην εποχή που βλέπαμε και μας άρεσε την ταινία «Μια ιστορία έρωτα και αναρχίας», εποχή που τα μάτια μας δεν είχαν δει ακόμη τόσα πράγματα…

Δεν ήταν και πολύς ο κόσμος που απόψε το βράδυ συγκεντρώθηκε μπροστά στο καμένο κτίριο της Αθήνας που στέγαζε και τον κινηματογράφο «ΑΤΤΙΚΟΝ» να δηλώσει με την παρουσία του και ένα κεράκι αναμμένο πως πονάει και για την καταστροφή στοιχείων που συνθέτουν την ζωή της πόλης και μάλιστα αυτά που την ξεχωρίζουν στον πολιτισμό της.

Για την ιστορία της πόλης και τη ζωή των πολιτών της, το κεράκι που άναψαν χθες μπροστά στον πυρπολημένο κινηματογράφο λίγες δεκάδες Αθηναίοι..

Ο προαναφερόμενος χώρος που επιλέχθηκε χθες από τις συμμορίες των πλιατσικολόγων κουκουλοφόρων να γίνει κάρβουνο, έχει την ιστορία του όπως θα διαβάστε σήμερα σε πολλά έντυπα και ιστοσελίδες και φυσικά τον ιδιαίτερο συμβολισμό του στην άμοιρη πόλη και γι’ αυτό η κίνηση των πολιτών απόψε, σε αυτή τη σφαίρα και το ύφος κινήθηκε.

Τέτοιο ρόλο να παίζει το κτίριο βέβαια ούτε που θα μπορούσαν να διανοηθούν οι νεαροί εμπρηστές και που άλλωστε να τον μάθουν; Πάνω από 100 ήταν αυτοί οι αλήτες που αυτόπτης μάρτυς είδε να επιτίθενται στο κτίριο με σφυριά και λοστούς και αφού άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα στην σχάρα που προφύλασσε την πρόσοψη, μπήκαν μέσα και μετά τη λεηλασία που ακολούθησε στο κατάστημα KOSTA BODA έριξαν μπουκάλια με κάποιο ιδιαίτερα εύφλεκτο υλικό και έφυγαν να συνεχίσουν το έργο τους σε άλλο κατάστημα στην απέναντι πλευρά της οδού Σταδίου αλλά εκεί ευτυχώς έμειναν μόνο στο πλιατσικολόγημα.

Το «Αττικόν» στις φλόγες γιατί κάποιοι λίγοι σε αυτή την πόλη, έχουν διαφορετική άποψη για τα πράγματα από τους άλλους και θέλουν να την επιβάλλουν με κάθε τρόπο...

Η επιχείρηση θυμίζει ακριβώς την περίπτωση της MARFIN στις 5/5/2009, με τη διαφορά ότι στην τράπεζα είχαμε τότε νεκρούς αλλά τώρα, ευτυχώς, ούτε στο κατάστημα, ούτε και στον κινηματογράφο υπήρχαν άνθρωποι για να ζήσουμε μια νέα τραγωδία. Τούτη τη φορά μυρίσαμε όμως να καίγεται ένα κομμάτι από τον ιδιαίτερο πολιτισμό της πόλης και τη μνήμη των κατοίκων της να γίνεται στάχτη γιατί έτσι ήθελαν μερικοί να την κάνουν.

Τότε ακούστηκαν πολλά και από όλες τις πλευρές αλλά όπως χθες αποδείχθηκε, είχαν για μια άλλη φορά ξεχαστεί γιατί σε αυτό τον τόπο το μόνο τελικά που είναι αποδεκτό από όλους και μας δένει και τα χέρια και τη γλώσσα, είναι η έλλειψη σοβαρότητας και μέτρου τουλάχιστον σε ότι κάνουμε. Μαζί φυσικά με την αυταπάτη πως ορισμένα πράγματα έχουν μια μόνο επιφάνεια και δεν κρύβουν τίποτα, μα απολύτως τίποτα από κάτω την γοητευτική επιδερμίδα τους ενώ ούτε καν υποψιαζόμαστε πως πολλοί γύρω μας και δίπλα μας βεβαίως, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πάντα τι σημαίνει μια απλή λέξη...