ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΤΤΑ

Α, τον έπιασα μια στιγμή στο Αιτωλικό, στο περιποιημένο καρνάγιο του Αντώνη Βλαχόπουλου, να μυρίζει το φρεσκοπλανισμένο ξύλο που βάζει ο μάστορας στη θέση των σάπιων πλευρών ενός μεγάλου και εντυπωσιακού περάματος που ήταν εκεί και να κλείνει τα μάτια του γεμάτος ευχαρίστηση. Τον ήξερα για θαλασσινό, αλλά όχι και τόσο…

Γιορτάζουν οι γυναίκες σήμερα και όπως ανέφερα παρακάτω, δίνοντας συνέχεια στην πρωινή ανάρτηση στον actimon για τις «Mούσες μου» βρήκαμε με τον Γιώργο Πίττα τη μέρα να πάρουμε κυριολεκτικά τα βουνά. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί και μετά από μια μικρή στάση στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου για φωτογραφίες, μόλις πριν από λίγο φτάσαμε στο εξαιρετικό ξενοδοχείο La Munte στο Ανήλιο, απέναντι από το Μέτσοβο.

Όπως καταλαβαίνετε σε όλη τη διαδρομή φυσικά και είπαμε για το καλό.  λίγα πράγματα για την ημέρα της γυναίκας, αλλά τη προσπεράσαμε πολύ γρήγορα γιατί είχαμε να οργανώσουμε αυτή την έξοδο έτσι ώστε να μην πάει χαμένο ούτε ένα λεπτό από τον πολύτιμο χρόνο μας.

Είπα λοιπόν στο Γιώργο για την κυρά Γιωργίτσα Μπούρα (δείτε προηγούμενη ανάρτηση στο actimon) και τις άλλες γερόντισσες που γνωρίζω στην Ελλάδα και με τις οποίες έχω αναπτύξει ιδιαίτερες σχέσεις επικοινωνίας και με βοηθούν πάρα πολύ στη δουλειά που κάνω και αυτός μου έλεγε για τις ανάλογες γυναίκες στο Αιγαίο και στις Κυκλάδες. Μια στιγμή δε που ήμασταν στην Τουρλίδα, το νησί μέσα στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου, ο Γιώργος μου έδειξε δυο πλεούμενα, ένα διαλυμένο τρεχαντήρι το «Μαρία ΙΙ» και μια ετοιμόρροπη γαίτα την «Αγγελική» και μου είπε με χαρά: «Νάτες, παντού με ακολουθούν, αλλάζουν τη θωριά τους αλλά κρατάνε τα ίδια ονόματα με τις δικές μου μούσες…».