Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑ

Δεν λέω, καλά είναι τα βουνά, στα οποία μάλιστα δεν αποκλείεται να καταφύγουμε κάποια μέρα για να σωθούμε, τα ποτάμια για να μας ταξιδεύουν στην ιστορία του τόπου, τα χωριά μας που τα αγαπάμε και τα επισκεπτόμαστε συχνά υπολογίζοντας πως άμα δυσκολέψουν περισσότερο τα πράγματα εκεί θα βρούμε ένα κεραμίδι να βάλουμε από κάτω το κεφάλι μας, τα νησιά που μας αρέσουν τα καλοκαίρια και όλες οι ομορφιές της Ελλάδας μας.

Καλά είναι όμως να βλέπουμε και τη γίνεται στη γειτονιά μας και επί του προκειμένου, στα Εξάρχεια και στο κέντρο της πόλης γιατί κακά τα ψέματα, μέχρι στιγμής αυτή είναι η δική μου τουλάχιστον γειτονιά και όλη την ημέρα εδώ γύρω την περνάω. Πολλές φορές βέβαια δεν περιμένετε από μένα να σας πω τι γίνεται, γιατί αυτό το αναλαμβάνουν οι εφημερίδες τα κανάλια γενικώς και τα ραδιόφωνα και δεν χρειάζεται να σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ.

Υπάρχουν όμως διάφορα πράγματα που κι εμείς οι ίδιοι οι γείτονες δεν τα παίρνουμε είδηση όταν αυτά συμβαίνουν ή τα καταλαβαίνουμε πως έγιναν μετά από μέρες, μπορεί και κάποιους μήνες. Μικρά αλλά και μεγάλα γεγονότα περνάνε από τη μια μέρα στην άλλη χωρίς καν να σημειωθούν σε κάποια σελίδα της ιστορίας της πόλης ή καταγράφονται μόνο στη μνήμη ορισμένων ευαίσθητων ως προς τις αλλαγές γύρω τους ανθρώπους και είναι αυτοί που συνήθως προσέχουν κάθε τι που αφορά τη γειτονιά και την πόλη γενικότερα.

Έτσι λοιπόν κόπηκε μια ημέρα (το βράδυ της Παρασκευής 10 Φεβρουαρίου μου είπε ο εφημεριδοπώλης  στη γωνία Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους) ο μεγάλος φοίνικας στην αριστερή πλευρά του προαύλιου χώρου της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Και τούτο έγινε γιατί το τεράστιο δέντρο, συνομήλικο σίγουρα του κτιρίου που χτίστηκε με χορηγία του ευεργέτη Βαλλιάνου, ξεράθηκε από μια ασθένεια που την έχουν μεταφέρει  στην Ελλάδα έντομα από εξωτικές χώρες και παρά τις προσπάθειες των γεωπόνων δεν κατάφεραν να τον σώσουν.

Το γιατί η κοπή του φοίνικα έγινε τη νύχτα, εξηγείται από το γεγονός ότι θα ήταν λιγότεροι οι άνθρωποι που θα βρίσκονταν γύρω του κι έτσι δεν θα υπήρχε κίνδυνος ατυχήματος. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν παραξένευε κανέναν η απουσία του την επόμενη μέρα ενώ δεν αναπτύχθηκε -απ’ όσο πήρα είδηση εγώ τουλάχιστον- οποιοσδήποτε διάλογος μεταξύ των παροικούντων εμπόρων και επιτηδευματιών του δρόμου ή των εραστών της πόλεως περί της αντικαταστάσεώς του με κάποιο άλλο δέντρο, του ίδιου γένους ή άλλου δεν έχει σημασία γιατί όπως προκαλούμαι να συμπεράνω, τον είχαν ήδη ξεχάσει όπως και πολλά άλλα στοιχεία και σημεία της πόλης που σβήνει κάθε μέρα και περισσότερο...