Ο ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΟΛΓΑ ΤΟΥ

Ο μπάρμπα Γιάννης Μάκκας από τον Κρέντη της Ευρυτανίας, είναι ένας άνθρωπος που γνώρισα στα ταξίδια μου στην Ευρυτανία και τον αγαπώ πολύ γιατί αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος δεν έφυγε ποτέ μακριά από τον τόπο που γεννήθηκε, έμεινε μάλιστα στην άκρη του καινούργιου χωριού, στην παλιά Κρέντη που χτυπήθηκε  άγρια από τους σεισμούς του 1967 και από την αυλή του αγναντεύει τα βουβά σπίτια και τα παρατημένα χωράφια στις πλαγιές απέναντι στη Σκαμνιά και στα άλλα χαμοτόπια.

Ο μπάρμπα Γιάννης που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ο κλασσικός άνθρωπος των Αγράφων περισσότερο παρά της Ευρυτανίας, ήταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα και παράλληλα με τις αγροτικές εργασίες, την τέχνη του οπλουργού που εξασκούσε για να ζει, ήταν και πολύ καλός τραγουδιστής – ο τελευταίος που ξέρει όχι μόνο τους στίχους των παλιών κλέφτικων και αγραφιώτικων τραγουδιών αλλά και ο μοναδικός που η φωνή του αρδεύεται κατευθείαν από τις ρίζες, από τους ανθρώπους που άκουσε πριν πολλά χρόνια και ακολούθησε το παράδειγμά τους ως προς το μέλος αλλά  και ως προς το ύφος. Γι’ αυτό και ήταν περιζήτητος στις γιορτές και τα πανηγύρια όχι μόνο του τόπου του αλλά και πολύ παραπέρα από τα Άγραφα και την Ευρυτανία.

Εννοείται λοιπόν πως ο μπάρμπα Γιάννης Μάκκας ήταν ένας ολοκληρωμένος και με άποψη καλλιτέχνης και καθώς το ήθελαν τα πράγματα, αυτός μπορεί να πορεύτηκε μια ζωή στα γλέντια και τις διασκεδάσεις του τόπου του, αλλά πάντα είχε νοερά δίπλα του, στα ατέλειωτα ξενύχτια στα καφενεία του χειμώνα και στις πλατείες του καλοκαιριού, την κυρά Όλγα, τη γυναίκα του η οποία ήξερε πώς να ζυγιστεί πάνω του ως σκιά αγαπημένη όπου και αν αυτός τραγουδούσε, να μην τη βλέπει κανένα μάτι από τους παρευρισκομένους αλλά όλοι να ξέρουν πως βρίσκεται εκεί και κάποια τραγούδια, γι’ αυτή τα έλεγε.

Από χθες ο μπάρμπα Γιάννης έχασε την Όλγα του, η οποία ανέβηκε στους ουρανούς  των Αγράφων και τα τραγούδια που θα μας λέει πια θα είναι μόνο παραπονεμένα γιατί και για τον πόνο, η μούσα η αγραφιώτικη που όσο ζει θα τον εμπνέει, έχει και γι’ αυτές τις σκληρές στιγμές της ζωής τους δικούς της τρόπους να τον εκφράζει