Καθόμουν και χάζευα από την αυλή του ξενοδοχείου «Μπουραζάνι» μια βατουλιά που χώριζε ένα χωράφι, κάτι μικροπούλια (τρυποφράχτες ήταν) που δεν έλεγαν να κάτσουν σε ένα κλαρί να τους «πιάσω» με τον συμπαθή φακό της μικρής μου μηχανής. Τίποτα όμως. Είχαν τον ασίγουρευτο στα φτερά τους γιατί αυτά τα υπέροχα πουλάκια που πετάνε σαν βολίδες, φαίνεται πως είχαν βρει κανένα καλό κοίτασμα από σκουληκάκια κάτω από τους βάτους και έκαναν συμπόσιο μετακινούμενα όμως συνεχώς για να νιώθουν ασφάλεια.
Είπα κάτι μέσα μου για το γένος τους και εκεί που έλεγα να παρατήσω την παρατήρησή τους γιατί ζαλιζόμουν, να σου και έρχεται ένα ωραίο άλλο πουλάκι (μελισσουργούς τα λέμε στο χωριό μου) και άρχισε να πετάει με χαλαρότερες κινήσεις και να ζυγίζεται με σιγουροά στα κρεμασμένα κλαριά μιας κληματαριάς, ψάχνοντας συνεχώς γύρω με τη ματιά του. Δεν ξέρω τι αναζητούσε, μπορεί συντροφιά ή ταίρι, μπορεί να κοίταγε όμως μη και του την πέσει κανένας εχθρός ή ακόμη να μετρούσε τις κινήσεις μου. Όπως και να είχε όμως το πράγμα, αυτό το ωραίο πουλάκι που ομορφαίνει την ύπαιθρο, μου έκανε τη χάρη και κάθισε κρεμασμένο στο ίδιο κλαρί για περισσότερα από τρία δευτερόλεπτα. Έτσι, κατάφερα να κάνω μια φωτογραφία της προκοπής και να καμαρώνω για την Cannon G9, η οποία έμεινε πάλι μόνη γιατί μια άλλη που είχε παρέα και μοιράζονταν το έργο, μια Olympus με μεγαλύτερο φακό έπεσε ηρωικά (από τα χέρια μου εννοείται) σαν γλίστρησα σε κάτι πέτρες στην Παλιά Κλειδωνιά και τη χάσαμε.
Σημείωση: Σίγουρα κάτι νιώθουν οι μηχανές σαν χάνουν τη συντροφιά τους, αλλά μετά από τόσες απώλειες την περασμένη χρονιά σε αυτό τα πολύτιμα εργαλεία, σκέφτηκα πως δεν θα ήταν άσχημα να πω ένα καλό λόγο γι’ αυτή που μου απόμεινε για να προλάβω τίποτα κακό από παραπατήματα ή ακόμη και ματιάσματα από μάτια που ματιάζουν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου