ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ...

Λέγαμε συχνά παλιότερα, τότε που μας περίσσευαν τα χρήματα να τα ξοδεύουμε σε ταξίδια εορταστικά στα πατρογονικά χώματα ή σε άλλους ωραίους προορισμούς, σαν επιστρέφαμε πως καλύτερα θα ήταν να μέναμε στην Αθήνα να απολαύσουμε την άδεια πόλη και τις ομορφιές της που φαίνονται μόνο σαν απουσιάζουν τα αυτοκίνητα.  

Το λέγαμε γιατί όντως η πόλη είχε ακόμη ενδιαφέρον καθώς, μια γενιά συμπολιτών μας και πολλοί επιχειρηματίες είχαν επενδύσει πάνω ακριβώς στην ταυτότητα μιας πόλης που ήθελε διασκέδαση και χαζολόγημα στο Μοναστηράκι, στου Ψυρή, στο Γκάζι και στις γύρω γειτονιές. Το αποκορύφωμα αυτής της εποχής και τα πολλά λεφτά βεβαίως η Ολυμπιάδα.

Από την αποφράδα αυτή διοργάνωση μέχρι σήμερα, πέρασαν έξι κιόλας χρόνια και όλα αυτά τα ωραία που είχαν γίνει παρατήθηκαν στο έλεος του χρόνου και στη διάθεση βεβαίως του καθενός που ταπεινώνει με τη συμπεριφορά του την πόλη σαν σύνολο αλλά και στα επί μέρους στοιχεία της. Ήτοι δρόμους, πλατείες, μνημεία, εγκαταστάσεις.

Εκείνα τα χρόνια, το χαρακτηριστικό επίσης της πόλης και ιδιαίτερα της πλατείας Ομονοίας (σαν χώρος διαλογής αλλοδαπών εργατών λέω πως είναι και η σύνθεση του Ζογγολόπουλου που δεν λειτούργησε ποτέ τη χαρακτηρίζω σαν καρικατούρα κρεμάλας) ήταν οι δεκάδες μετανάστες απ’ όλο τον κόσμο που έδιναν το ραντεβού τους σε αυτό το σημείο. «Μικρή Αλβανία» τη λέγαμε τότε με αρκετή ειρωνεία τότε την πλατεία.

Τέλος πάντων, πέρασαν γρήγορα τα χρόνια και ήρθε η φτώχεια. Για την Ελλάδα πρώτα και σίγουρα θα ακολουθήσει και στην Αλβανία κατόπιν μιας και η πηγή των χρημάτων για όλους τους Βαλκάνιους ήταν ο τόπος μας που κατέρρευσε  από το βάρος των ανομιών μας.

Αποτέλεσμα αυτής της φρικτής κατάστασης που έχει πέσει στην Ελλάδα ήταν να πάρουν τα μάτια τους όσοι Βαλκάνιοι και ιδιαίτερα Αλβανοί που δεν είχαν δημιουργήσει ιδιαίτερους δεσμούς με την Ελλάδα και να αδειάσει κυριολεκτικά η Αθήνα και βεβαίως η πλατεία Ομονοίας που κανένας πια δεν την πλησιάζει, ούτε κάθεται στα τσιμεντένια παγκάκια.

Κι αυτό γιατί όσοι απόμειναν από τους μετανάστες που σύχναζαν εκεί, ξέρουν πια πως κανένας δεν θα έρθει να τους αναζητήσει για μεροκάματο κι ακόμη, από τη στιγμή που κανένας πια δεν περνάει από εκεί γιατί ο χώρος δεν παρουσιάζει πια κανένα ενδιαφέρον και από καμιά πλευρά και το μόνο που θυμίζει ότι είμαστε σε ελληνική πλατεία είναι η τεράστια γαλανόλευκη που κρέμεται στην πρόσοψη του πολυκαταστήματος Hontos Center και ο στίχος του Μανώλη Ρασούλη  «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ…». Δεν ξέρω σε ποιόν απευθύνεται, αλλά εγώ κάθε φορά που περνάω από εκεί, παίρνω ένα μυστικό σήμα…