ΜΕ ΤΟ ΤΣΑΠΙ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ…

 Μας τρελαίνει ο αέρας αυτές τις μέρες στην Αμοργό, αλλά τούτο το εκπληκτικό φαινόμενο του Αιγαίου έχει και τα καλά του, γιατί μας υποχρεώνει να βάλουμε περισσότερο βάρος στο μυαλό μας  -τις σκέψεις μας εννοώ και όχι το περιεχόμενο γιατί αυτό το ίδιο πάντα μένει- για να μην το παίρνει ο βοριάς και το τρέχει στα πέλαγα που δε έχουν ορίζοντες ή στις άγονες ερημιές που τις καίει ο λίβας και στα βράχια που παιδεύει η τραμουντάνα…

Τέλος πάντων, ας δούμε πως τούτο το γεγονός συνεργεί στο να κατανοήσουμε ορισμένα επίκαιρα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα αυτό τον καιρό, τόσο στην ανοιξιάτικη ύπαιθρο, όσο και στο πεδίο των εκλογών που θα γίνουν στις 6 Μαίου και με το αποτέλεσμα αυτών (αν είναι δυνατόν;)  πιστεύουμε πως μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα και να βελτιωθεί κάπως η ζωή μας που τους τελευταίους μήνες πάει από το κακό στο χειρότερο.

Από το δεύτερο, δεν νομίζω ότι θα γίνει και τίποτα σοβαρό αφού αυτό που λέμε πολιτικός μας κόσμος, προσπαθεί με διαφόρους τρόπους (παλιά μου τέχνη κόσκινο…) να μπερδέψει πάλι το εκλογικό σώμα και να πάρει άλλη μια φορά στα χέρια του την εξουσία προς ίδιον, όπως πάντα όφελος, μέχρι να το καταλάβουμε και να αρχίσουμε πάλι τα ίδια με τις εκλογές. Λίγο πολύ, αυτό το παιχνίδι θα συνεχίζεται επ’ άπειρον μέχρι να σβήσει ο κόσμος.

Η περίπτωση τώρα που μπορεί να συνεχίσει ο κόσμος να πορεύεται χωρίς την ανάγκη να υπάρχουν απαραίτητα και κάποιοι πολιτικοί της κοπής που ξέραμε στην εξουσία και να διαχειρίζονται τα πράγματα όπως θέλουν αυτοί, γιατί έτσι απαιτούσε η μέχρι σήμερον πολιτική ορθοφροσύνη, είναι να αρχίσουμε να μην τους ξαναδώσουμε καμιά σημασία. Τούτο επιτυγχάνεται με πολλούς τρόπους και κυρίως με την σωστή επιλογή η οποία γίνεται μόνο όταν ο ψηφοφόρος έχει το μυαλό στη θέση του και δεν το έχουν πάρει οι αέρηδες.

Περί πολιτικής και κάποιων θέσεων που έχω πάνω σε αυτή, θα μας δίνεται από σήμερα πολλές φορές η ευκαιρία να μιλάμε γιατί με τον τρόπο μου συμμετέχω κι εγώ στο ψηφοδέλτιο των Οικολόγων Πράσινων στο νομό Φθιώτιδας, την μικρή μου πατρίδα όπου και θα επικεντρώσω από αύριο το ενδιαφέρον μου με κάποια κείμενα από αυτό τον χώρο.

Θα ξεκινήσω όμως με μια εικόνα που είδα χθες στην Αμοργό, μια άλλη μικρή πατρίδα που αγαπώ το ίδιο με τη δική μου και έχει να κάνει με τον πραγματικό κόσμο αυτού του νησιού, έναν κόσμο που εκπροσώπους του θα σας συστήσω τις επόμενες μέρες και από τη Φθιώτιδα και από την Ευρυτανία, ενδεχομένως και από τα όμορα χωριά της Καρδίτσας.

Πρόκειται για τον Νικόλα Δενδρινό, τον επονομαζόμενο και «το Πονηρό» στον ιδιότυπο των εντοπίων λόγο επικοινωνίας, τον οποίο γνωρίζω πολλά χρόνια και εκτιμώ βαθύτατα την παρουσία του στον Όρμο σαν εργατικό άνθρωπο και βεβαίως σαν κηπουρό. Αυτός λοιπόν ο Νικόλας είναι ο τελευταίος στον Όρμο που διατηρεί ακέραιο το μεγάλο κτήμα, στην αριστερή πλευρά προς τα Θολάρια και το οποίο καλλιεργεί αδιάκοπα από τα χρόνια που το παρέλαβε από τον πατέρα του ο οποίος ήταν και αυτός σπουδαίος επίσης κηπουρός.  

Ο Νικόλας είχε την ευκαιρία να πουλήσει το κτήμα, το οποίο συνορεύει με τη θάλασσα με ένα ψηλό τοίχο και ένα φράκτη από ψηλά καλάμια αλλά ούτε καν το σκέφτηκε. Ο γιός του Μίμης έφτιαξε κάποια απλά δωμάτια στο βάθος του κτήματος αλλά αυτό το συγκρότημα δεν μοιάζει καθόλου με αυτά που βλέπουμε και μπορεί να θεωρηθεί απλά ως συνέχεια του κτήματος ή ως ελάχιστη προσαρμογή στις αλλαγές που επέφερε ο τουρισμός στην Αιγιάλη.

Έτσι λοιπόν το μεγάλο κτήμα ουδόλως επηρεάστηκε από αυτό το γεγονός και ακέραιο καλλιεργείται με όλα τα λογής λαχανικά και κηπευτικά ενώ έχει ακόμη και καρποφόρα δέντρα καθώς και ένα αμπελάκι σε μια γωνιά του για το κρασί της χρονιάς. Έτσι ο Νικόλας παράγει όλα όσα χρειάζεται το σπίτι του, για το εστιατόριο «Λόζα» στη Λαγκάδα που διατηρεί ο γιός του με τη γυναίκα του και φυσικά, του περισσεύουν και για την τοπική αγορά. Εξυπακούεται, ότι και αρκετοί άλλοι κάνουν αυτή τη δουλειά στην Αιγιάλη, αλλά μιλώ μόνο για το Νικόλα γιατί αυτός ξεχωρίζει σε πολλά πράγματα από τους άλλους.

Το πρώτο και βασικό είναι ότι ο Νικόλας δεν έχει απομακρυνθεί στη ζωή του από το κτήμα, εκτός από επείγουσες και απαραίτητες περιπτώσεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως είναι δέσμιος του κτήματος, αλλά όπως και να έχει τα δεσμά αυτά του δίνουν το δικαίωμα στην αυτάρκεια των αγαθών και ότι περισσεύει του φέρνει στα χέρια και αρκετά  χρήματα. Τόσος απλός είναι ο τρόπος που κερδίζει τη ζωή του ο Νικόλας Μενδρινός με τη γη του και έτσι θεμελιώνει το ύψιστο δικαίωμα της ελευθερίας, δικαίωμα που τον απομακρύνει από την εξάρτηση από την αγορά και το «χρήμα» όπως πλέον έχουμε συνηθίσει όλοι.

Ανθρώπους σαν τον Νικόλα, τη ζωή του οποίου θα μπορούσαμε να περιγράψουμε με πολλές σελίδες, αλλά δεν είναι νομίζω απαραίτητο γιατί όλοι καταλαβαίνουμε περί τίνος ομιλούμε,  είναι γεμάτη η Ελλάδα και σε αυτούς κυρίως οφείλεται η διατήρηση κάποιας ελάχιστης ακμής ακόμη σε πολλές καλλιέργειες και φυσικά στη ζωντάνια των μικρών τόπων. Στην περίπτωση μάλιστα της Αιγιάλης, επικεντρώθηκα σε αυτόν και αδίκησα ίσως και κάποιους άλλους καλλιεργητές, όπως τον Γιάννια ή τον Νικόλα Θεολογίτη, αλλά που θα πάει θα έρθει κι αυτόν η σειρά σύντομα καθώς άρχισα να φτιάχνω ένα βιβλίο για την Αιγιάλη και τους ανθρώπους της.

Επειδή όμως μόνο αυτόν βρήκα χθες μπροστά μου σε μια βόλτα στον Όρμο και μου άρεσε που έσκαβε ένα τμήμα να φυτέψει ντομάτες, τον πλησίασα, ανταλλάξαμε ευχές για το Πάσχα και αν και ξέροντας πόσο συνεσταλμένος είναι με τις φωτογραφίες, τον κατάφερα να ποζάρει με το τσαπί παρά πόδα, για να τον κάνω σύνθημα στον προεκλογικό μου αγώνα.

Τον ευχαριστώ και του εύχομαι, τι άλλο; Καλή δύναμη και καλό παράδειγμα…