ΟΤΑΝ ΒΡΕΧΕΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ…

Μια και δεν είδα Μιχαλολιάκο και ομολογώ ουδόλως με νοιάζει τι θα έλεγε αφού, γιατι όπως λένε στον τόπο μου, «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει» και τούτο ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας και μην παρασυρόμαστε από επικοινωνιακά τρικ και πρωταγωνιστικά κολπάκια που ανεβάζουν την τηλεθέαση και τρίβουν τα χέρια τους οι δημοσκόποι.

Δεν είδα λοιπόν Μιχαλολιάκο γιατί έγραφα και κάτι χρήσιμο για τη ζωή μου αλλά κοίταγα και λίγες φωτογραφίες από τη σημερινή μικρή βόλτα στην πόλη την οποία δρόσισε λιγάκι η ξαφνική βροχούλα που βρήκε τους περισσότερους απροετοίμαστους γιατί μάλλον αυτοί βγαίνουν από το σπίτι τους να πάνε κάπου και να γυρίσουν. Δηλαδή δεν στέκονται ούτε στις πλατείες, ούτε πάλι περπατάνε στους δρόμους να δούνε την πόλη και τη ζωή τους.

Αντιθέτως, η βροχή βρήκε πανέτοιμες να την αντιμετωπίσουν, μια παρέα από ώριμες γυναίκες απ’ αυτές που ήρθαν πιο νέες κάποτε από τις χώρες του «Παραπετάσματος» και μεγάλωσαν δουλεύοντας στα σπίτια των εύπορων Ελλήνων και φυλάγοντας γέρους και ασθενείς. Αυτές οι γυναίκες είναι που γεμίζουν με τη σεμνότητα και τη σοβαρότητά τους κάθε Κυριακή τα παγκάκια στις πλατείες του κέντρου της Αθήνας και επειδή ξέρουν πως θα περάσουν πολλές ώρες έξω μιλώντας μεταξύ τους για τις πατρίδες τους και για τις δουλειές που έχουν ή αναζητούν, φροντίζουν να μη γυρίσουν στη μοναξιά τους μουσκεμένες.

Το άλλο ενδιαφέρον που είδα σήμερα είναι ότι οι περισσότεροι που βρέθηκαν στο δρόμο (στην Ακαδημίας και γύρω από το Πανεπιστήμιο) δεν πήραν ούτε μια ομπρέλα από τους ασιάτες που ξεφύτρωσαν από παντού μόλις έπεσε η πρώτη σταγόνα και προτίμησαν να βραχούν γιατί φαντάζομαι ακόμα και τρία ευρώ έχουν πια μεγάλη σημασία για τη ζωή μας.