ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Μεσούσης της περιόδου των εορτών και η κουβέντα εκτός από  τα χρήματα που περιμέναμε από τους δανειστές για να ζεσταθεί κάπως η χειμάζουσα οικονομία μας και άλλα πεζά της πολιτικής, ήτοι λίστες, επιταγές και ανυπόληπτα πρόσωπα, πολύς λόγος έγινε και παρουσιάστηκε ιδιαίτερη κινητικότητα από πολλούς συμπολίτες μας αναφορικά με το ζήτημα των αστέγων και των ανέργων συμπολιτών μας.

Κάτι τέτοιο βεβαίως γίνονταν πάντα, τέτοιες ημέρες όπου κατά παράδοση αναβλύζει η ευαισθησία για τους αδύναμους και τους πάσχοντες μέχρι να αρχίσει το νέο έτος και να ξεχαστούν και να επανέλθουν στην επικαιρότητα την επόμενη εορταστική περίοδο του Πάσχα. Φέτος όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί, με τον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό ανέργων, τα πράγματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αναστολές στην κατανόηση της πραγματικότητας και αναβολές ως προς την αντιμέτωπισή της. Ο καθένας μας νομίζω πως έχει διαμορφώσει μια άποψη απέναντι σε αυτά τα στενάχωρα πράγματα και όλοι μαζί περιμένουμε την κοινωνία να παρέμβει, έτσι ώστε, για λίγες έστω ημέρες να ανακουφιστούν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερή και δύσκολη θέση.

Όπως και να έχει το ζήτημα αυτή η περίοδος θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας και θα αποτελέσει πεδίο μελέτης από τις ερχόμενες γενιές. Προς τούτο θεωρώ πως κατατείνει και το άγνωστο «μνημείο των αστέγων» που ανεξάρτητα αν το έκανε κάποιος εσκεμένα ή από σύμπτωση, μπορεί να εκτιμηθεί ως μια πολύ καλή ιδέα· την διασώζω και την προβάλλω για να την έχει πρόχειρη ο καλλιτέχνης που στο μέλλον θα κληθεί να την υλοποιήσει.

Και ιδέα επί του προκειμένου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μαξιλάρι πάνω στο άδειο βάθρο που βρίσκεται στον ταλαίπωρο κήπο πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου όταν το επιτρέπει ο καιρός, εκτός από ανοιχτό χώρο ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών γίνεται και υπνωτήριο αστέγων οι οποόοι κατά τη διάρκεια της ημέρας σηκώνουν τις κουβέρτες και τις ανεβάζουν στα κλαριά των νερατζιών μη και βρεθεί κάποιος φαντάζομαι και τους τις πάρει.

Η σύνθεση με το μαξιλάρι είναι όντως συγλονιστική. Από μόνη της δε αποτελεί μνημείο, για τους άστεγους και τους πλάνητες της Αθήνας και καλείται ο καλλιτέχνης να την αρπάξει, να μη πάει χαμένη και να αποκτήσει επιτέλους και το άδειο βάθρο, ένα βάρος στην πλάτη του.

ΑΘΗΝΑ, 28122012

ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΜΠΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ

Άντε, τελειώνουν όπου να’ναι τα σπυριά από το ρόδι και τούτου του χρόνου, του δίσεκτου 2012 και κοντεύει η ημέρα που θα σπάσουμε το καινούργιο για το 2013, το οποίο, όπως και το περσινό θα συνοδεύεται από ένα σωρό ευχές για κάθε τι που συνδέεται με τη ζωή μας και έχει να κάνει με τον κόσμο που ζούμε σήμερα και αυτόν που μας περιμένει αύριο.

Ας είναι λοιπόν οι μέρες της νέας χρονιάς λαμπερές σαν τους σπόρους του τυχερού ροδιού, γεμάτες γλυκούς χυμούς και φωτεινές εκπλήξεις γιατί μπουχτίσαμε με όλα αυτά που περάσαμε τα τελευταία χρόνια και μας έκαναν τη ζωή δύσκολη - για πολλούς αβίωτη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν τη νέα χρονιά. Mε πολλές - πολλές ευχές για καλή Yγεία πρώτα - πρώτα, το αγκωνάρι που πατάμε για να ζούμε καλά, υγεία στο σώμα και στο μυαλό βεβαίως. Γαλήνη κατόπιν, για να τη μοιραζόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους και να την εκπέμπουμε και προς τους άλλους, τους δίπλα και τους παραπέρα. Δημιουργία, γόνιμη με φαντασία που να αγγίζει το μέτρο και να το ξεπερνάει μόνο εκεί που πρέπει. Ευημερία, απ’ αυτή που δημιουργεί ο προσωπικός κόπος και η εσωτερική αγωνία και όχι τα εύκολα δάνεια που βαραίνουν κατόπιν αφόρτητα τη ζωή και χαλάνε το μυαλό.

Τέλος, για Aγάπη, για όλα αυτά που μας περιβάλλουν, αγάπη για τα πιο μικρά και τα πιο μεγάλα και κυρίως για εκείνα που παραπατάνε και χάνουν το δρόμο και θέλουν ένα σημάδι να βρούνε μια ίσια γραμμή να προχωρήσουν.  Αγάπη για να μας φέρει όλους πιο κοντά. Αγάπη για τον τόπο μας, την ελληνική φύση, τα ορατά και τα αόρατα της πατρίδα μας.  

ΑΘΗΝΑ 21122012

 

Ο «ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΙΩΤΗΣ» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ

Από αριστερά: Βασίλης Χατζηιακώβου, Πέτρος Παπασαραντόπουλος, Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, Χρήστος Χωμενίδης και Ηλίας Κανέλλης.

Είναι όλοι φίλοι και συνάδελφοι τους οποίους γνωρίζω πολλά χρόνια και έχουμε δουλέψει μαζί σε διάφορες εφημερίδες. Είμαστε θα έλεγα μια γενιά δημοσιογράφων που ζήσαμε στον επαγγελματικό μας χώρο όλες τις αλλαγές μετά τη μεταπολίτευση στο χώρο του Τύπου και πιο πολύ βεβαίως τη μεγάλη φούσκα στο χώρο των ΜΜΕ της δεκαετίας του ’90.

Ευτυχώς όμως, δεν ήμασταν εμείς που φυσήξαμε το μπαλόνι μέχρι να σκάσει και κατά συνέπεια δεν μας πήραν τα χοντρά σκάγια γιατί είχαμε ήδη κρατηθεί σε μια απόσταση. Με λίγα λόγια, διατηρήσαμε το δικαίωμα να εκφράζουμε με θάρρος τις σκέψεις μας και το κυριότερο, κορυφαίο μάλιστα για τη δουλειά μας, διατηρήσαμε το δικαίωμα να υπογράφουμε με ειλικρίνεια και το λόγο μας, στο χαρτί, στα ερτζιανά, στην εικόνα, στη φωτογραφία, στους προσωπικούς ιστοχώρους, στο διαδίκτυο, στο βιβλίο εν τέλει.

 

Ο λόγος όπως θα καταλάβατε και από τη φωτογραφία, για τον συνάδελφο Δημήτρη Τριανταφυλλίδη το βιβλίο του οποίου «Κάτοικος Μεταξουργείου - Ημερολόγιο κρίσης» κατευοδώσαμε πολλοί φίλοι προχθες το βράδυ στο φιλόξενο «Πόλις» στο αίθριο του συγκροτήματος του Αρσακείου στο κέντρο της πόλης και του ευχηθήκαμε να είναι καλοτάξιδο και σύντομα να υπογράψει ένα άλλο βιβλίο ως κάτοικος όλης της Αθήνας.    

Δεν θα πω πολλά για το βιβλίο, σας αφήνω να απολαύσετε όταν βρεθεί στα χέρια σας μια - μια τις σελίδες του και εύχομαι να αρχίσουμε να σας βλέπουμε κι εσας, αγαπητοί φίλοι και αναγνώστες, συχνότερα στο Μεταξουργείο, στον Κεραμεικό και στα πέριξ της Ομόνοιας και να ψάχνετε κι εσείς να βρίσκετε από πού αντλεί τις εμπνεύσεις του ο Δημήτρης.

 

 Αυτό που μπορώ όμως να πω με βεβαιότητα είναι ότι χάσατε που δεν ήρθατε στην παρουσίαση γιατί θα ακούγατε να μιλούν για τον Δημήτρη, ο εκδότης Πέτρος Παπασαραντόπουλος, ο συνάδελφος Ηλίας Κανέλης, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης και φυσικά ο εκδότης Βασίλης Χατζηιακώβου που μας υπόσχεται σύντομα πολλές εκπλήξεις στο κέντρο της πόλης.

ΑΘΗΝΑ 19122012