ΕΝΑ ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Μεσούσης της περιόδου των εορτών και η κουβέντα εκτός από  τα χρήματα που περιμέναμε από τους δανειστές για να ζεσταθεί κάπως η χειμάζουσα οικονομία μας και άλλα πεζά της πολιτικής, ήτοι λίστες, επιταγές και ανυπόληπτα πρόσωπα, πολύς λόγος έγινε και παρουσιάστηκε ιδιαίτερη κινητικότητα από πολλούς συμπολίτες μας αναφορικά με το ζήτημα των αστέγων και των ανέργων συμπολιτών μας.

Κάτι τέτοιο βεβαίως γίνονταν πάντα, τέτοιες ημέρες όπου κατά παράδοση αναβλύζει η ευαισθησία για τους αδύναμους και τους πάσχοντες μέχρι να αρχίσει το νέο έτος και να ξεχαστούν και να επανέλθουν στην επικαιρότητα την επόμενη εορταστική περίοδο του Πάσχα. Φέτος όμως δεν έχουν έτσι τα πράγματα, γιατί, με τον ασύλληπτο για τα ελληνικά δεδομένα αριθμό ανέργων, τα πράγματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αναστολές στην κατανόηση της πραγματικότητας και αναβολές ως προς την αντιμέτωπισή της. Ο καθένας μας νομίζω πως έχει διαμορφώσει μια άποψη απέναντι σε αυτά τα στενάχωρα πράγματα και όλοι μαζί περιμένουμε την κοινωνία να παρέμβει, έτσι ώστε, για λίγες έστω ημέρες να ανακουφιστούν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε δυσχερή και δύσκολη θέση.

Όπως και να έχει το ζήτημα αυτή η περίοδος θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας και θα αποτελέσει πεδίο μελέτης από τις ερχόμενες γενιές. Προς τούτο θεωρώ πως κατατείνει και το άγνωστο «μνημείο των αστέγων» που ανεξάρτητα αν το έκανε κάποιος εσκεμένα ή από σύμπτωση, μπορεί να εκτιμηθεί ως μια πολύ καλή ιδέα· την διασώζω και την προβάλλω για να την έχει πρόχειρη ο καλλιτέχνης που στο μέλλον θα κληθεί να την υλοποιήσει.

Και ιδέα επί του προκειμένου δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μαξιλάρι πάνω στο άδειο βάθρο που βρίσκεται στον ταλαίπωρο κήπο πίσω από την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου όταν το επιτρέπει ο καιρός, εκτός από ανοιχτό χώρο ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών γίνεται και υπνωτήριο αστέγων οι οποόοι κατά τη διάρκεια της ημέρας σηκώνουν τις κουβέρτες και τις ανεβάζουν στα κλαριά των νερατζιών μη και βρεθεί κάποιος φαντάζομαι και τους τις πάρει.

Η σύνθεση με το μαξιλάρι είναι όντως συγλονιστική. Από μόνη της δε αποτελεί μνημείο, για τους άστεγους και τους πλάνητες της Αθήνας και καλείται ο καλλιτέχνης να την αρπάξει, να μη πάει χαμένη και να αποκτήσει επιτέλους και το άδειο βάθρο, ένα βάρος στην πλάτη του.

ΑΘΗΝΑ, 28122012