ΠΩΣ ΒΡΗΚΑ 10 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

 

Είχα οργανώσει από τα μέσα του Δεκεμβρίου, να βγω, την παραμονή των Χριστουγέννων στα πέριξ και να πω, με προφανή σκοπό που δεν είναι της στιγμής να αναλυθεί, τα κάλαντα σε διάφορα στέκια και σε καταστήματα γνωστών. Για τούτο μάλιστα είχα κάνει και αρκετές ώρες ακρόαση διάφορων «κλέφτικων» τκαι άλλων τραγουδιών με σχετικό νόημα και προπονήθηκα αρκετά ώστε να καταφέρνω να ψέλνω τον «πλάγιο» και να πιάνουν αμέσως το νόημα οι νοικοκυραίοι!

Έτσι λοιπόν είχα προγραμματίσει, αλλά νωρίς το απόγευμα της προηγουμένης από την παραμονή ημέρας, με με κατέλαβε εντελώς το πνεύμα των Χριστουγέννων και έπιασα να κάνω διάφορα οικιακά και στόλισα μάλιστα το σπίτι με λίγα κλαδιά ου, (αρκουδοπούρναρο η λάρος στα ελληνικά). Όταν βέβαια λέμε οικιακά, μη πάει το μυαλό σας σε τίποτα λεπτοδουλειές και τα τοιαύτα. Έκανα αυτά που πρέπει να γίνονται συστηματικά στο σπίτι και περισσότερο ασχολήθηκα με την τακτοποίηση του γραφείου, τη φροντίδα των υπολογιστών και των άλλων σχετικών εργαλείων και όπως πάντα, το ανακάτεμα χωρίς νόημα κάποιων χαρτιών από τους φακέλλους.

Εκεί λοιπόν, σε ένα ξεχασμένο κουτί ανακάλυψα ένα κιτρινισμένο φάκελο με αποστολέα τον αείμνηστο Παναγιώτη Κωστοπαναγιώτη και ημερομηνία, 14 Δεκεμβρίου 1997, εποχή που ήμουν υπεύθυνος της επικοινωνίας της Ελευθεροτυπίας με τους αναγνώστες της και επιμελούμουν τη στήλη της αλληλογραφίας. Μια εποχή που τα πράγματα ήταν στο κορύφωμα της οικονομικής φούσκας τις οποίες τις συνέπειες πληρώνουμε ακριβά τώρα.

Ο Παναγιώτης Κωστοπαναγιώτης ήταν ένας ευπατρίδης Ευρυτάνας ο οποίος εκείνη την εποχή, ο πρόεδρος της Ένωσης Ευρυτάνων Αμερικής «Το Βελούχι» έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την γενέτειρα Ευρυτανία και ο οποίος μου έστειλνε διάφορα υλικά από τις δραστηριότητες των αποδήμων Ευρυτάνων στις ΗΠΑ και ήταν για μένα μια καλή πηγή για την στήλη «Μικρές Πατρίδες» που είχα ήδη φτιάξει και δημοσίευα συχνά στην εφημερίδα.

Ξανάπιασα αυτό το φάκελο στα χέρια μου θέλοντας να διαβάσω πάλι το γράμμα του και να μεταφερθώ νοερά πίσω στο κλίμα εκείνης της εποχής, για μένα, την Ευρυτανία και φυσικά την εφημερίδα που ευημερούσε και μαζί της όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι. Βγάζοντας το γράμμα, είδα πως μέσα στο φακελο υπήρχε ένα χαρτονόμισμα των δέκα δολλαρίων, κάτι που τότε μου είχε διαφύγει! Συγκινήθηκα γιατί ήξερα πως ο Παναγιώτης ήθελε με αυτό τον τρόπο να κάνει ένα κέρασμα για τις γιορτές και στεναχωρέθηκα που δεν το κατάλαβα τότε να τον ευχαριστήσω ή να του το πω όταν τον συνάντησα το επόμενο καλοκαίρι στο Καρπενήσι. Ήταν μια χειρονομία που θα μπορούσε να θεωρηθεί κάπως παρεξηγημένη και από τις δυο πλευρές, αλλά όποιος τον ήξερε ποτέ δεν θα πίστευε ότι το έκανε για κάποιο λόγο που περιείχε το ελάχιστο έστω ίχνος υστεροβουλίας.

Τέλος πάντων, έφερα στη μνήμη μου την αρχοντιά του, θυμήθηκα τις κουβέντες που κάναμε μαζί και τις θέσεις που έπαιρνε στα ευρυτανικά ανταμώματα και συνέδρια και του έστειλα εκεί πάνω που βρίσκεται, στον ουρανό της Ευρυτανίας και μας παρακολουθεί, ένα ευχαριστώ, μετά από 15 χρόνια για το κέρασμα που μου έκανε για τα Χριστούγεννα του 1998.

Η απρόοπτη όμως ανακάλυψη του δεκδόλλαρου σε ένα ξεχασμένο φάκελο, με έκανε να μην σηκωθώ το πρωί να βγω για τα κάλαντα καθώς το ζητούμενο είχε εξυπηρετηθεί προκαταβολικά πριν από 15 χρόνια και μάλιστα με πολύ ωραίο τρόπο. Έβαλα το χαρτονόμισμα στην τσέπη μου να κάνει παρέα με ένα των δέκα ευρώ και βγήκα πανάλαφρος στους δρόμους να δω την πόλη και περνώντας από την γκαλερί «Καπλανών» όπου ήταν η ωραία γιορτή των φίλων της ομάδας «ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ», παρακάλεσα την φίλη Εύη Κοντού, να με αποθανατίσει με το φακό της κρατώντας τα δολλάρια γιατί τέτοια πράγματα, δυστυχώς δεν συμβαίνουν κάθε μέρα…

ΑΘΗΝΑ Ο5012013