ΠΩΣ ΒΡΗΚΑ 10 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

 

Είχα οργανώσει από τα μέσα του Δεκεμβρίου, να βγω, την παραμονή των Χριστουγέννων στα πέριξ και να πω, με προφανή σκοπό που δεν είναι της στιγμής να αναλυθεί, τα κάλαντα σε διάφορα στέκια και σε καταστήματα γνωστών. Για τούτο μάλιστα είχα κάνει και αρκετές ώρες ακρόαση διάφορων «κλέφτικων» τκαι άλλων τραγουδιών με σχετικό νόημα και προπονήθηκα αρκετά ώστε να καταφέρνω να ψέλνω τον «πλάγιο» και να πιάνουν αμέσως το νόημα οι νοικοκυραίοι!

Έτσι λοιπόν είχα προγραμματίσει, αλλά νωρίς το απόγευμα της προηγουμένης από την παραμονή ημέρας, με με κατέλαβε εντελώς το πνεύμα των Χριστουγέννων και έπιασα να κάνω διάφορα οικιακά και στόλισα μάλιστα το σπίτι με λίγα κλαδιά ου, (αρκουδοπούρναρο η λάρος στα ελληνικά). Όταν βέβαια λέμε οικιακά, μη πάει το μυαλό σας σε τίποτα λεπτοδουλειές και τα τοιαύτα. Έκανα αυτά που πρέπει να γίνονται συστηματικά στο σπίτι και περισσότερο ασχολήθηκα με την τακτοποίηση του γραφείου, τη φροντίδα των υπολογιστών και των άλλων σχετικών εργαλείων και όπως πάντα, το ανακάτεμα χωρίς νόημα κάποιων χαρτιών από τους φακέλλους.

Εκεί λοιπόν, σε ένα ξεχασμένο κουτί ανακάλυψα ένα κιτρινισμένο φάκελο με αποστολέα τον αείμνηστο Παναγιώτη Κωστοπαναγιώτη και ημερομηνία, 14 Δεκεμβρίου 1997, εποχή που ήμουν υπεύθυνος της επικοινωνίας της Ελευθεροτυπίας με τους αναγνώστες της και επιμελούμουν τη στήλη της αλληλογραφίας. Μια εποχή που τα πράγματα ήταν στο κορύφωμα της οικονομικής φούσκας τις οποίες τις συνέπειες πληρώνουμε ακριβά τώρα.

Ο Παναγιώτης Κωστοπαναγιώτης ήταν ένας ευπατρίδης Ευρυτάνας ο οποίος εκείνη την εποχή, ο πρόεδρος της Ένωσης Ευρυτάνων Αμερικής «Το Βελούχι» έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την γενέτειρα Ευρυτανία και ο οποίος μου έστειλνε διάφορα υλικά από τις δραστηριότητες των αποδήμων Ευρυτάνων στις ΗΠΑ και ήταν για μένα μια καλή πηγή για την στήλη «Μικρές Πατρίδες» που είχα ήδη φτιάξει και δημοσίευα συχνά στην εφημερίδα.

Ξανάπιασα αυτό το φάκελο στα χέρια μου θέλοντας να διαβάσω πάλι το γράμμα του και να μεταφερθώ νοερά πίσω στο κλίμα εκείνης της εποχής, για μένα, την Ευρυτανία και φυσικά την εφημερίδα που ευημερούσε και μαζί της όλοι σχεδόν οι εργαζόμενοι. Βγάζοντας το γράμμα, είδα πως μέσα στο φακελο υπήρχε ένα χαρτονόμισμα των δέκα δολλαρίων, κάτι που τότε μου είχε διαφύγει! Συγκινήθηκα γιατί ήξερα πως ο Παναγιώτης ήθελε με αυτό τον τρόπο να κάνει ένα κέρασμα για τις γιορτές και στεναχωρέθηκα που δεν το κατάλαβα τότε να τον ευχαριστήσω ή να του το πω όταν τον συνάντησα το επόμενο καλοκαίρι στο Καρπενήσι. Ήταν μια χειρονομία που θα μπορούσε να θεωρηθεί κάπως παρεξηγημένη και από τις δυο πλευρές, αλλά όποιος τον ήξερε ποτέ δεν θα πίστευε ότι το έκανε για κάποιο λόγο που περιείχε το ελάχιστο έστω ίχνος υστεροβουλίας.

Τέλος πάντων, έφερα στη μνήμη μου την αρχοντιά του, θυμήθηκα τις κουβέντες που κάναμε μαζί και τις θέσεις που έπαιρνε στα ευρυτανικά ανταμώματα και συνέδρια και του έστειλα εκεί πάνω που βρίσκεται, στον ουρανό της Ευρυτανίας και μας παρακολουθεί, ένα ευχαριστώ, μετά από 15 χρόνια για το κέρασμα που μου έκανε για τα Χριστούγεννα του 1998.

Η απρόοπτη όμως ανακάλυψη του δεκδόλλαρου σε ένα ξεχασμένο φάκελο, με έκανε να μην σηκωθώ το πρωί να βγω για τα κάλαντα καθώς το ζητούμενο είχε εξυπηρετηθεί προκαταβολικά πριν από 15 χρόνια και μάλιστα με πολύ ωραίο τρόπο. Έβαλα το χαρτονόμισμα στην τσέπη μου να κάνει παρέα με ένα των δέκα ευρώ και βγήκα πανάλαφρος στους δρόμους να δω την πόλη και περνώντας από την γκαλερί «Καπλανών» όπου ήταν η ωραία γιορτή των φίλων της ομάδας «ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ», παρακάλεσα την φίλη Εύη Κοντού, να με αποθανατίσει με το φακό της κρατώντας τα δολλάρια γιατί τέτοια πράγματα, δυστυχώς δεν συμβαίνουν κάθε μέρα…

ΑΘΗΝΑ Ο5012013

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΡΑΓΚΟΥΝΗΔΕΣ

Όλοι νομίζω γνωρίζουν ότι μου αρέσουν τα Άγραφα, τόσο από την πλευρά της Καρδίτσας όσο κι εκείνα που γέρνουν προς την Ευρυτανία και τον Αχελώο. Όντως, είναι τα βουνά που μου αρέσει περισσότερο να περπατάω, να γνωρίζω τα κρυφά τους μέρη και να μιλάω με τους ανθρώπους που συναντώ στα χωριά και στις εξοχές, να τους κάνω φίλους και να διατηρώ μαζί τους μια καλή επικοινωνία.

Εκτός από τα βουνά των Αγράφων όμως, μου αρέσει και ο κάμπος της Καρδίτσας και πλατύτερα, ως τα Τρίκαλα και τη Λάρισα και ομολογώ πως τον ανακάλυψα μόλις πριν από λίγα χρόνια, το φθινόπωρο του 2009, σαν άρχιζα ένα έργο για τα ένθετα της εφημερίδας Έθνος και πρωτοπήγα στον Παλαμά, στο «1^ο Καραγκούνικο Αντάμωμα» όπου πήρα και το εισιτήριο να γνωρίσω τον κάμπο και τους ανθρώπους του, τους Καραγκούνηδες.

Ο άνθρωπος που με συνόδεψε τότε και με σύστησε σε πολλούς ανθρώπους με τους οποίους είχα μια εξαιρετική συνεργασία , ήταν ο Απόστολος Βασ. Φιρφιρής, πρόεδρος της Αμφικτυονίας των Θεσσαλών Καραγκούνηδων. Τον ακάματο Απόστολο, συνάντησα πριν από λίγες ημέρες στο καφενείο του Αλέξανδρου Μαγόπουλου στο κέντο της Καρδίτσα και μου αφιέρωσε τον τόμο των πρακτικών του συνεδρίου «Οι Καραγκούνηδες της Θεσσαλίας" που έγινε στον Παλαμά το τριήμερο 11-13 Σεπτεμβρίου 2009 και του οποίου μεγάλο μέρος παρακολούθησα κι εγώ και όσα άκουσα και είδα μου αποδείχτηκαν πολύτιμα για το έργο.

Το ίδιο πολύτιμο μπορεί να αποδειχθεί και για όποιον ενδιαφέρεται για να μάθει περισσότερα για τους Καραγκούνηδες, την ιστορία τους και φυσικά τον κάμπο της Θεσσαλίας. Γι’ αυτό μπορεί να απευθυνθεί στον Πολιτιστικό Οργανισμό Δήμου Παλαμά, στα τηλέφωνα 24410 29095, 24440 & 29096 για να το προμηθευτεί.

Με την ευκαιρία πρέπει να πω, πως εκείνο το έργο που ξεκίνησα για τους Καραγκούνηδες δεν πρόκοψε λόγω κρίσης αλλά μου έμεινε ένα πλούσιο υλικό που συγκέντρωσα το φθινόπωρο του 2009 σε απανωτές επισκέψεις μου στην Καρδίτσα, τον Παλαμά και σε άλλα χωριά του κάμπου και λέω, μόλις τελειώσω με αυτά που φτιάχνω τον τελευταίο καιρό για τα Άγραφα, να το βάλω πάλι μπροστά και όσο το επιτρέψουν οι καταστάσεις βέβαια, να το ολοκληρώσω και να κυκλοφορήσει ένα μικρό βιβλίο - αφιέρωμα στους Καραγκούνηδες.

ΑΘΗΝΑ, 05012013

 

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΙΣΤΟΡΙΑ...

Ο περσινός χρόνος, έκλεισε με μια από τις πιο σπουδαίες συναντήσεις που είχα ποτέ και η οποία έγινε στα πλαίσια της δημιουργίας του νέου μου βιβλίου με τίτλο «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» και το οποίο ωριμάζει αυτές τις ημέρες στα άδυτα του υπολογιστή, ώστε να γίνει ακόμη καλύτερο, όπως λένε και για τα κρασιά ορισμένοι φίλοι…

Έτσι λοιπόν,το προτελευταίο απόγευμα πήγακαι συνάντησα σε ένα ίδρυμα του ΚΚΕ όπου φιλοξενούνται απόμαχοι μαχητές, την κυρία Αμαλία Χαλάτση η οποία είναι από τις τελευταίες μαχήτριες, αξιωματικός μάλιστα του ΔΣΕ, που πολέμησε στις τάξεις του Αρχηγείου Ρούμελης με τον περίφημο καπετάνιο Διαμαντή από το 1947 μέχρι τις τελευταίες ημέρες της συντριβής των ανταρτών τον Ιούνιο του 1949. Η Ιουλία συνελήφθη μέσα σε μια τραγική στιγμή για την οικογένειά της στο Στεφάνι, τη φοβερή πλαγιά απέναντι από το χωριό της Νεράιδα (Σπινάσα) Δολόπων, βασανίστηκε απάνθρωπα, σακατεύηκε σε όλο της τοκορμί, δικάστηκε με βαριά ποινή, νοσηλεύτηκε επί χρόνια φρουρούμενη και παρέμεινε στις φυλακές μέχρι το 1969 που ελεθευρώθηκε και άρχισε τη ζωή της χωρίς να την κυνηγάει (τουλάχιστον φανερά)κανένας.

Τι είπαμε; Δεν είναι του παρόντος να σας τα ανακοινώσω. Θα τα διαβάσετε σύντομα στις σελίδες του βιβλίου. Αυτό που έχει σημασία για μένα τούτη τη στιγμή και γι’ αυτό γράφω αυτές τις λίγες αράδες, ήταν ότι έστω για λίγες ώρες, βρέθηκα και δίπλα σε ένα μοναδικό άνθρωπο και ανάσανα τις στιγμές που αληθινά γράφεται η ιστορία. Μαζί της ήταν και μια άλλη αγωνίστρια, από τα χρόνια της ΕΠΟΝ αυτή μάλιστα, η κυρά Πηνελόπη Σίμου από τον Παλαμά Καρδίτσας (δεξιά στη φωτογραφία) και ομολογώ, ανυπομονώ πολύ να τις συναντήσω πάλι και να κουβεντιάσουμε για εκείνα τα χρόνια, για τη δύναμη που είχαν οι άνθρωποι να μάχονται και το πώς βεβαίως πλήρωσαν κατόπιν,τη δράση τους με ένα σωρό βάσανα.

ΑΘΗΝΑ, 02012013