ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ...

 

Καλά, τούτη η μέρα η υποκρισία περισσεύει σε όλο τον κόσμο και φυσικά, στην Αθήνα μας που από «διαμαντόπετρα» που έλεγε ο Παλαμάς,   έγινε της γης η ντροπή και κλείνει τα μάτια του, από εκεί που είναι μαρμαρωμένος μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, χρόνια τώρα να μη βλέπει τη φρίκη που δημιουργεί το παζάρι των ναρκωτικών...

Αλλά ας φύγουμε από τον εθνικόποιητή Παλαμά και να έρθουμε στο νόημα της ημέρας, την καταπολέμηση των ναρκωτικών ή όπως αλλιώς το έχουν σκεφτεί το ζήτημα αυτοί που την καθιέρωσαν, πέρα από το να βρίσκουν απασχόληση και καλό μεροκάματο κάποιοι ειδικοί και άλλοι ευάισθητοι. Θα έχετε παρατηρήσει ότι σε σχέση με πέρσι, έχει περιοριστεί κατά πολύ το φαινόμενο των εξαθλιωμένων χρηστών να περιφέρονται στους δρόμους από τα Προπύλαια, το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου και κάτω ως το Μεταξουργείο και το Σταθμό Λαρίσης και να ψάχνουν με σβησμένα μάτια τα «αράπια» και άλλοι «εργολάβοι» που διακινούν τα φθηνά να επικίνδυνα ναρκωτικά που προκαλούν μη ανατρέψιμες βλάβες.

Μη νομίσετε όμως ότι δώθηκε η πρέπουσα, από πλευράς αρμοδίων αρχών λύση. Απλά, η πυκνή ανάπτυξη των αστυνομικών δυνάμεων στην περιοχή υποχρέωσε τα «αράπια» να κινηθούν στο τρίγωνο που δημιουργείται ανάμεσα Πατησίων και Αγίου Κωνσταντίνου προς τη Βάθης. Απ’ ότι καταλαβαίνω πάλι, πολλούς από τους χρήστες τους έχουν κυριολεκτικά απαγάγει και τους «φιλοξενούν» σε ειδικά κέντρα, τις συνθήκες των οποίων τρομάζω και να σκεφτώ. Έτσι καταφέρνουν να μην βλέπουμε εικόνες ντροπής για την κοινωνία όλη μπροστά στο Εθνικό Μουσείο και στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο. 

Το πώς καταφέρνουν τώρα και «απαγάγουν» τους χρήστες από τις πιάτσες των ναρκωτικών οι αρχές, ήταν ένα ζήτημα που μου διέφευγε και μόλις προχθές το βράδυ έτυχε να το γνωρίσω στον πεζόδρομο δίπλα στο Πολυτεχνείο και κατάλαβα πολλά. Εκεί λοιπόν, έσκασαν μύτη κάποια στιγμή μερικές μοτοσυκλέτες της ομάδας ΔΙΑΣ και δυο τρία περιπολικά από τα οποία βγήκαν κάτι παλληκαράδες με πολιτικά και το φλωρίστικο σακκίδιο στην πλάτη και υποκούοντας στην εντολή του επικεφαλής που ήταν ανάλογα ντυμένος, «μαζέψτε τους…» πλησίασαν κάτι τελειωμένα άτομα - χρήστες που τόλμησαν να περάσουν την Πατησίων και να κάτσουν στα παγκάκια του πεζόδρομου (εκεί που άλλοτε οργίαζε το εμπόριο) και αυτά, χωρίς να φέρουν καμιά αντίρηση τους ακολούθησαν στα περιπολικά τα οποία μόλις γέμισαν, έφυγαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Το ίδιο έκαναν και οι αστυνομικοί της ΔΙΑΣ σαν «καθάρισαν» τον τόπο. Ανέβηκαν στις μηχανές και γκάζωσαν…

Οι λίγοι άνθρωποι που ήταν εκείνη την ώρα στη στάση, έβλεπαν ανέφραστα την επιχείρηση και κανένας δεν μίλησε - ο αριθμός των αστυνομικών που συμμετείχαν απέτρεπε κάθε ιδέα για ερωτήσεις του στυλ «που τους πάτε;», «τι θα τους κάνετε;» ή το κυριότερο, αν οι αστυνομικοί ήταν η κατάλληλοι άνθρωποι να κάνουν κάτι τέτοιο και με αυτό τον τρόπο και όχι για παράδειγμα οι κοινωνικοί λειτουργοί, οι νοσοκόμοι, κάποιοι τέλος πάντων που να έχουν σχέση με την υγεία και φυσικά την συμπεριφορά αυτών των άμοιρων ανθρώπων. Τίποτα απ’ όλα αυτά και όπως καταλάβαμε όλοι, η επιχείρηση δεν ήταν παρά μια ακόμη επιχείρηση καταστολής και απομάκρυνσης των ανεπιθυμήτων που χάλαγαν την εικόνα της Αθήνας με τη μέθοδο του τσουβαλιού, καθώς μόνο αυτή ξέρουν.

Το ερώτημα είναι, αν υπάρχει πλέον σε αυτή τη χώρα άλλος τρόπος για την αντιμετώπιση αυτού του φοβερού ζητήματος και βεβαίως άνθρωποι πιο ειδικοί από τους αστυνομικούς να ασχοληθούν με αυτό το ζήτημα που βασανίζει δεκάδες ανθρώπους και τις οικογένειές τους.  

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η σκληρή φωτογραφία στην οδό Εμμανουήλ Μπενάκη και Πανεπιστημίου πέρσι τον Αύγουστο. Με συγχωρείται αν ενοχλήσει κάποιους αλλά ήταν τα πράγματα και προφανώς το ίδιο θα επαναληφθεί κι εφέτος τους επόμενους μήνες…

ΑΘΗΝΑ, 26062013

Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΩΡΑΙΑ ΟΡΤΑΝΣΙΑ ΤΗΣ…

 

Καλημέρα σας και καλή εβδομάδα να έχουμε, αφού σήμερα επιστρέφουν στη δουλειά (;) μαζί με τους πνευματικούς ανθρώπους του τόπου και οι δημόσιοι υπάλληλοι και η πόλη παίρνει λίγη ζωή μέσα στο καλοκαίρι. Αυτά όσον αφορά την πόλη αλλά μιας και έχω πολύ φρέσκο σε όλες μου τις αισθήσεις,  τον αέρα της μικρής μου πατρίδας και εκτιμώντας τον μεγάλο αριθμό τα like που μάζεψε η μάνα μου χθες στη φωτογραφία που την έδειχνε να κόβει ένα καρβέλι ψωμί που είχε ζυμώσει με τα χέρια της, είπα να δώσω σήμερα λίγη συνέχεια με ένα άλλο θέμα που εδώ και χρόνια το έχω συνδυάσει πάλι με τη μάνα μου και αυτό δεν είναι παρά η μεγάλη ορτανσία που έχει και καμαρώνει στην αυλή της στο χωριό και για την οποία έχω ξαναγράψει πολλές φορές. Άλλη μια δεν πειράζει όμως…

Αυτή  η ορτανσία λοιπόν κατάφερε φέτος και ξεπέρασε το ύψος των δύο μέτρων και τούτο σαφώς οφείλεται στη φροντίδα που τις παρέχει η μάνα μου και στο καλό καστανόχωμα που ρίχνει στις ρίζες της καθώς και στο σκόρδο που έχει κάπου στο φύλλωμά της κρυμμένο να μην τη ματιάσουν. Προχθές λοιπόν που ήμουν στο χωριό την είδα να πιάνει ένα ψαλίδι και να αρχίζει να κόβει λουλούδια από την ορτανσία, τα πιο μεγάλα και ωραία. Απόρρησα γιατί κάτι τέτοιο μου φάνηκε πολύ παράξενο να το κάνει. Τη ρώτησα και μου απάντησε, με καμάρι πάλι πως τα ζήτησε μια ξαδέλφη μου, η Ειρήνη Αντωνοπούου που ο γιός της, ο Γιώργος θα παντρεύονταν την Κυριακή την Κατερίνα, κόρη του παπα Φάνη και εγγονή του Κώστα και της Ειρήνης Καλύβα, από τον Μάραθο των Αγράφων για να τα χρησιμοποιήσουν στο στολισμό του γάμου. Γι’ αυτό και διάλεξε τα μεγαλύτερα λουλούδια της ορτανσίας και συμπλήρωσε τα μπουκέτα που θα έστελνε στον εγγονό της που συμπαθεί ιδιαίτερα, με τα καλύτερα τριαντάφυλλα που είχε στην αυλή της γκρινιάζοντας λιγάκι γιατί η ζέστη της ημέρας τα είχε λίγο ταλαιπωρήσει.
 

Πάνω σε αυτό το έργο λοιπόν την έπιασα και προσπάθησα να τη φωτογραφίσω με μέτρια αποτελέσματα γιατί δεν τις πολυαρέσουν οι φωτογραφίες και δεν κάθονταν στο ίδιο σημείο ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Κάτι πέτυχα και για να συμπληρώσω την εικόνα, είπα και στον πατέρα μου να σταθεί δίπλα στην ορτανσία για να τους έχω και τους δυο μαζί κι εκείνος, στήθηκε σαν να του βγάζουν φωτογραφία για ταυτότητα. Έτσι, την επόμενη φορά που θα έχω θέμα με τους δυο τους, θα καλέσω άλλο φωτογράφο γιατί δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα μαζί τους σε τέτοιες περιστάσεις…

 ΑΘΗΝΑ, 24062013

ΕΝΑ ΚΑΡΒΕΛΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ

Τα παλιότερα χρόνια, όταν όλη η οικογένεια ήμασταν στο χωριό η μάνα μου ζύμωνε κάθε τρεις ημέρες ένα τεράστιο ταψί ψωμί, άναβε το φούρνο της και με αυτό πορευόμασταν. Εννοείται, πως το αλεύρι ήταν από σιτάρι από τα δικά μας χωράφια ή αγορασμένο που το πηγαίναμε στο μύλο του Τσιαχρή στον Άγιο Γεώργιο κι φυσικά ήταν διαλεγμένο σπυρί - σπυρί. Με τα χρόνια όμως, τα χέρια της μάνας μου, αν και την βοηθούσαν τακτικά οι αδερφές μου, κουράστηκαν και καθώς φύγαμε κι έμεινε μόνη με τον πατέρα μου στο χωριό έπαψε σιγά - σιγά να ζυμώνει και προμηθεύεται πλέον ψωμί από τον φούρνο του ξαδέλφου μας Κώστα Αντωνόπουλου στον Άγιο Γεώργιο ή τον φούρναρη που με αυτοκίνητο έρχεται καθημερινά στο χωριό. Συνέπεια αυτών ήταν να παραμελήσει κάπως τον φούρνο της καθώς και λόγω των ηλεκτρικών συσκευών (το πλυντήριο πιάτων  δεν το θέλει με τίποτα) που διαθέτει βολεύεται με ηλεκτρική κουζίνα ή πετρογκάζ. Σε αυτή την ηλεκτρική κουζίνα λοιπόν για να μας ευχαριστήσει, καμιά φορά ψήνει πάλι μια κουλούρα ψωμί που έχει ζυμώσει με τα χέρια της. Μπορεί λοιπόν αυτό το ψωμί να μην είναι με δικό μας σιτάρι, να μην έχει ψηθεί στο φούρνο με κλαριά πουκουβαλήσαμε εμείς, να μην έχει σκορπίσει τη μυρωδιά του σε όλη τη γειτονιά αλλά έχει πάντα τη δική του νοστιμιά που μόνο με τα χέρια της ξέρει να δίνει…

ΑΘΗΝΑ, 23062013/ 

ΥΓ. Ο πατέρας έφυγε τον Νοέμβριο του 2014 και η απώλεια μείωσε κατά πολύ τις δυνάμεις της μάνας μου κι έτσι, στερήθηκε και τη χαρά να ζυμώνει που και που κανένα ψωμί και έχασε ακόμη και τη διάθεση να ανοίγει φύλλο για πίτες και χρησιμοποιεί γι' αυτές, έτοιμο.

ΑΘΗΝΑ, 15052017

ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΗΕΑ.

 

Λοιπόν τα καταφέραμε…

Σαράντα ψήφοι στο συνδυασμό «Άνεργοι ναι, ανενεργοί ΠΟΤΕ» μπορεί να είναι λίγοι, αν βεβαίως λάβουμε υπ’ όψιν πόσοι είναι οι πραγματικοί άνεργοι δημοσιογράφοι μέλη της ΕΣΗΕΑ αλλά η μη προτίμησή τους έχει πολλές εξηγήσεις. Δεν θα σταθούμε σε αυτό, είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση καθώς για μια άλλη φορά ακόμη οι συνάδελφοι που είναι αποκαμωμένοι κυριολεκτικά από την ανεργία πίστεψαν πως θα έβλεπαν φως από τα γνωστά ή ψευδεπίγραφα ανεξάρτητα κομματικά σχήματα. Τα αποτελέσματα το δείχνουν ξεκάθαρα πως ο τρόμος της επιδείνωσης της κατάστασης στο χώρο των ΜΜΕ έστρεψε την προσοχή των ψηφοφόρων στις «ελπίδες» που καλλιεργεί η κυβερνητική παράταξη από τη μια πλευρά ή οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ και οι συνιστώσες τους από την άλλη. Έτσι φτάσαμε στο γνωστό αποτέλεσμα που κατ’ έθιμο αναμένεται να ταλανίσει για πολύ καιρό το Σωματείο μέχρι να βρουν ποιος θα γίνει πρόεδρος και θα μοιραστούν τα οφίτσια. Το ζήσαμε την προηγούμενη διετία και απευχόμαστε να επαναληφεί.

Να έρθουμε όμως στην επιτυχία του συνδυασμού και να πούμε πως είναι η πρώτη φορά (και γι΄αυτό μας υποτιμούσαν υποδειγματικά οι επικεφαλής των «μεγάλων συνδυασμών») που στην ΕΣΗΕΑ επιχειρήθηκε να εκπροσωπηθεί το σώμα των ανέργων δημοσιογράφων που αν μετρήσουμε και τους απολυμένους - άρα άνεργους της ΕΡΤ - είναι η ισχυρή πλειοψηφία. Λογικά θα έπρεπε να βγούμε πρώτοι σε ψήφους αλλά είπαμε, κανένας άνεργος δεν θέλει να σκεφτεί πως θα μείνει για πολύ καιρό σε αυτή την κατάσταση ή το χειρότερο, να την εκθέσει και δημόσια σαν να είναι κακή αρρώστια ή προσβολή.

Εμείς το τολμήσαμε και δεν ντραπήκαμε καθόλου γιατί μέσα από την κατάσταση της ανεργίας είδαμε κατ’ αρχάς πόσο επισφαλές είναι πλέον το επάγγελμα και πόσο αβέβαιο το μέλλον του. Και εντάξει, κάποιοι έχουμε κλείσει πολλά χρόνια και περάσαμε πολλά στο χώρο αλλά εκείνο που φοβίζει είναι το πώς το βλέπουν πια οι νεότεροι συνάδελφοι - γι’ αυτούς που ονειρεύονται να γίνουν μια μέρα δημοσιογράφοι, ούτε λόγος βέβαια. Το πώς βρεθήκαμε στην ανεργία, είναι πολλοί οι λόγοι. Η κρίση πρώτα - πρώτα που τσάκισε όλη την ελληνική κοινωνία και κατά συνέπειαν το προϊόν της δουλειάς μας σε όλες του τις μορφές είναι στα αζήτητα και δυσκολεύει πολύ τα αδύναμα «μαγαζιά» να συνεχίσουν με πλήρες ανθρώπινο δυναμικό και έτσι αναγκάζονται να προβούν σε απολύσεις και λουκέτα. Στην περίπτωση, η ευθύνη όλων των διοικήσεων της ΕΣΗΕΑ από το 1980 μέχρι σήμερα και ειδικά αυτών που ήταν στις εποχές της ευμάρειας και των παχειών αγελάδων, είναι τεράστιες γιατί άφησαν τον κλάδο να μεγαλώνει ενώ ήξεραν πως τα πόδι του ήταν πήλινα. Αποτέλεσμα, ο υπερπληθωρισμός στο δημοσιογραφικό κόσμο και πλήρης αδιαφορία για το μέλλον αυτού του κόσμου που βρέθηκε να δουλεύει σε «μαγαζιά» μπουτίκ ή σε κάτεργα. Ουδεμία σκέψη έγινε ποτέ από κανέναν για το τι θα γίνει όταν θα έσκαγε αυτή η φούσκα γιατί το μόνο που τους ένοιαζε ήταν οι ψήφοι που ισχυροποιούσαν την θέση τους.

Η φούσκα λοιπόν έσκασε μαζί με πολλές άλλες φούσκες της ελληνικής πραγματικότητας και η ΕΣΗΕΑ μετράει δεκάδες ανέργους που προσπαθεί να τους βοηθήσει με χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά επιδόματα καθώς και με επιδοτούμενα σεμινάρια για να μάθουν τη δουλειά που έκαναν!!! Ασπιρίνες δήλαδή αλλά γι’ αυτό καμαρώνουν οι εκπρόσωποί μας στο ΔΣ και νομίζω πως θεωρούν πως τους οφείλουμε και ευγνωμοσύνη. Στην περίπτωση, πολλοί είναι πιστεύω οι συνάδελφοι που νιώθουν ιδιαίτερα άσχημα με αυτή την κατάσταση και απέχουν απ’ όλα όσα συμβαίνουν στην ΕΣΗΕΑ η οποία, συνεχίζει να σκέφτεται μπακάλικα και να μην τολμά να δώσει μια λύση σε αυτό το πολύ δύσκολο πρόβλημα γιατί απλά θέλει να κρατά σε ομηρία (επαγγελματική και κομματική) ένα μεγάλο αριθμό συναδέλφων.

Φυσικά ο συνδυασμός «Άνεργοι ναι, ανενεργοί ΠΟΤΕ», δεν έχει κάποιες λύσεις να προτείνει πάρεξ το διάλογο και τη διατήρηση με κάθε τρόπο και μέσο της αξιοπρέπειας των ανέργων συναδέλφων και της ίσης αντιμετώπισης των προβλημάτων τους με τους εργαζόμενους. Έχει όμως προτάσεις, όπως για παράδειγμα την αποκατάστασή τους στις θέσεις των διπλοθεσιτώνκαι τριποθεσιτών ακόμη που μπορεί να γίνει μόνο αν η ΕΣΗΕΑ προχωρήσει στη σωστή καταγραφή των εργαζομένων καθώς και στην εκκαθάριση του μητρώου από βουλευτές, πνευματικούς ανθρώπους, αλεξιπτωτιστές κάθε είδους, γραμματείς και ένα σωρό άλλους περίεργους και άσχετους που για κάποιο λόγο (εδώ έχουν ευθύνη όλα τα μέλη των προηγούμενων διοικήσεων) έγιναν μέλη της ΕΣΗΕΑ.

Αυτά όμως θέλουν χρόνο και έργο σοβαρό από δυνατούς ανθρώπους και με ελεύθερο πνεύμα και ασφαλώς δεν περιμένουμε να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Εκείνο όμως που επείγει και πρέπει αύριο κιόλας να ξεκινήσει, είναι η υποστήριξη της αξιοπρέπειας των δημοσιογράφων (δεν εννοώ βεβαίως το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που ξέρουμε από που και πως προέκυψε) και νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι πιο ειδικοί από μένα να το ξεκινήσουν για να προλάβουμε πολύ δυσάρεστα πράγματα στη ζωή των συναδέλφων.

Με την ευκαιρία, πριν κλείσω τούτο το πρώτο σημείωμα μετά τις χθεσινές εκλογές και να προλάβω τυχόν καλοθελητές ή άλλους ιδιαίτερα εμπαθείς που θα αρχίσουν να λένε τα γνωστά παραπλανητικά για την επιτυχία των ανέργων δημοσιογράφων, πως τάχα δεν μπορούμε να εκπροσωπήσουμε τον κλάδο γιατί έτσι και γιατί αλλιώς, πως η επιτυχία μας είναι και το πρώτο ρήγμα στον διαρκώς επαναλαμβανόμενο αναχρονισμό να εκλέγονται δηλαδή στο προεδρείο της ΕΣΗΕΑ κατά κανόνα συνταξιούχοι. Με το αιτιολογικό μάλιστα πως αυτοί λόγω της σύνταξης έχουν και περισσότερο χρόνο να ασχοληθούν. Εμείς λέμε, πως και οι άνεργοι έχουν χρόνο και μπορεί να φέρουν και καλύτερα αποτελέσματα καθώς γι’ αυτούς η επιβίωση δεν είναι εξασφαλισμένη αλλά μέρος του αγώνα τους…

ΑΘΗΝΑ, 20062013

 

ΑΝΕΡΓΟΙ (ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ) ΝΑΙ, ΑΝΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΤΕ!!!

 

Η Γενική Συνέλευση που έκανε σήμερα η ΕΣΗΕΑ στο “Caravel”και η οποία ήταν μια απλή απεικόνιση της κατάστασης που επικρατεί στον κλάδο, φανέρωσε εν μέρει τις αντιθέσεις που επικρατούν ανάμεσά μας και ανάδειξε κάποια από τα προβλήματα (χρόνια και τρέχοντα) ήταν μια σκέτη απογοήτευση (δείτε τις φωτογραφίες), όσον αφορά την προσέλευση των μελών που υποτίθεται νοιάζονται για το μέλλον της ΕΣΗΕΑ και των ΜΜΕ γενικότερα, πράγμα που δεν ενθουσιάζει κανέναν και δημιουργεί απορίες ως προς τα ζητούμενο. Θα έχουμε αρκετό καιρό ως την παραπάνω Πέμπτη να μιλήσουμε γι’ αυτά αλλά σήμερα πρέπει να σας ανακοινώσω πως για πρώτη φορά κατεβαίνω στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ με το ψηφοδέλτιο «Άνεργοι ναι, Ανενεργοί ΠΟΤΕ» και το σκεπτικό του παραθέτω αμέσως:

«Μια ομάδα συναδέλφων ,κομμάτι της οποίας είμαι και εγώ αποφασίσαμε να ταράξουμε λίγο τα ήρεμα νερά της καθημερινότητας και να υπενθυμίσουμε σε όλους ότι η ανεργία είναι ο ιός του 20ου αιώνα. Ο χώρος της δημοσιογραφίας έχει υποστεί τα πάνδεινα, με όλους όσους μπορούν να αντιδράσουν να μένουν άπραγοι. Άπραγοι είτε από ανικανότητα είτε από συμφέρον. Στις επερχόμενες λοιπόν εκλογές της ΕΣΗΕΑ θα κατεβάσουμε ένα συνδυασμό που δεν θα κρύβει ούτε θα έχει μικροκομματικές έννοιες και δεν θα εξυπηρετεί κανενός είδους συνδικαλιστικές χάρες ή συνήθειες. Μοναδικός μας στόχος είναι οι άνεργοι να εκπροσωπούνται στο Δ.Σ και να μπορούν να έχουν φωνή. Μας αφήνουν αδιάφορους οποιεσδήποτε συντεχνίες γιατί οφείλουμε όλοι μας να κατανοήσουμε ότι όλοι είμαστε άνεργοι ή δυνητικά άνεργοι. Η ΕΣΗΕΑ πρέπει να αποκτήσει ξανά την χαμένη της αίγλη και όχι να κάνει συνεχώς πολιτικές και κομματικές χάρες. Για όλους αυτούς τους λόγους ζητάμε την υποστήριξή σας».

ΑΘΗΝΑ, 04052013