ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΗΕΑ.

 

Λοιπόν τα καταφέραμε…

Σαράντα ψήφοι στο συνδυασμό «Άνεργοι ναι, ανενεργοί ΠΟΤΕ» μπορεί να είναι λίγοι, αν βεβαίως λάβουμε υπ’ όψιν πόσοι είναι οι πραγματικοί άνεργοι δημοσιογράφοι μέλη της ΕΣΗΕΑ αλλά η μη προτίμησή τους έχει πολλές εξηγήσεις. Δεν θα σταθούμε σε αυτό, είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ συζήτηση καθώς για μια άλλη φορά ακόμη οι συνάδελφοι που είναι αποκαμωμένοι κυριολεκτικά από την ανεργία πίστεψαν πως θα έβλεπαν φως από τα γνωστά ή ψευδεπίγραφα ανεξάρτητα κομματικά σχήματα. Τα αποτελέσματα το δείχνουν ξεκάθαρα πως ο τρόμος της επιδείνωσης της κατάστασης στο χώρο των ΜΜΕ έστρεψε την προσοχή των ψηφοφόρων στις «ελπίδες» που καλλιεργεί η κυβερνητική παράταξη από τη μια πλευρά ή οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ και οι συνιστώσες τους από την άλλη. Έτσι φτάσαμε στο γνωστό αποτέλεσμα που κατ’ έθιμο αναμένεται να ταλανίσει για πολύ καιρό το Σωματείο μέχρι να βρουν ποιος θα γίνει πρόεδρος και θα μοιραστούν τα οφίτσια. Το ζήσαμε την προηγούμενη διετία και απευχόμαστε να επαναληφεί.

Να έρθουμε όμως στην επιτυχία του συνδυασμού και να πούμε πως είναι η πρώτη φορά (και γι΄αυτό μας υποτιμούσαν υποδειγματικά οι επικεφαλής των «μεγάλων συνδυασμών») που στην ΕΣΗΕΑ επιχειρήθηκε να εκπροσωπηθεί το σώμα των ανέργων δημοσιογράφων που αν μετρήσουμε και τους απολυμένους - άρα άνεργους της ΕΡΤ - είναι η ισχυρή πλειοψηφία. Λογικά θα έπρεπε να βγούμε πρώτοι σε ψήφους αλλά είπαμε, κανένας άνεργος δεν θέλει να σκεφτεί πως θα μείνει για πολύ καιρό σε αυτή την κατάσταση ή το χειρότερο, να την εκθέσει και δημόσια σαν να είναι κακή αρρώστια ή προσβολή.

Εμείς το τολμήσαμε και δεν ντραπήκαμε καθόλου γιατί μέσα από την κατάσταση της ανεργίας είδαμε κατ’ αρχάς πόσο επισφαλές είναι πλέον το επάγγελμα και πόσο αβέβαιο το μέλλον του. Και εντάξει, κάποιοι έχουμε κλείσει πολλά χρόνια και περάσαμε πολλά στο χώρο αλλά εκείνο που φοβίζει είναι το πώς το βλέπουν πια οι νεότεροι συνάδελφοι - γι’ αυτούς που ονειρεύονται να γίνουν μια μέρα δημοσιογράφοι, ούτε λόγος βέβαια. Το πώς βρεθήκαμε στην ανεργία, είναι πολλοί οι λόγοι. Η κρίση πρώτα - πρώτα που τσάκισε όλη την ελληνική κοινωνία και κατά συνέπειαν το προϊόν της δουλειάς μας σε όλες του τις μορφές είναι στα αζήτητα και δυσκολεύει πολύ τα αδύναμα «μαγαζιά» να συνεχίσουν με πλήρες ανθρώπινο δυναμικό και έτσι αναγκάζονται να προβούν σε απολύσεις και λουκέτα. Στην περίπτωση, η ευθύνη όλων των διοικήσεων της ΕΣΗΕΑ από το 1980 μέχρι σήμερα και ειδικά αυτών που ήταν στις εποχές της ευμάρειας και των παχειών αγελάδων, είναι τεράστιες γιατί άφησαν τον κλάδο να μεγαλώνει ενώ ήξεραν πως τα πόδι του ήταν πήλινα. Αποτέλεσμα, ο υπερπληθωρισμός στο δημοσιογραφικό κόσμο και πλήρης αδιαφορία για το μέλλον αυτού του κόσμου που βρέθηκε να δουλεύει σε «μαγαζιά» μπουτίκ ή σε κάτεργα. Ουδεμία σκέψη έγινε ποτέ από κανέναν για το τι θα γίνει όταν θα έσκαγε αυτή η φούσκα γιατί το μόνο που τους ένοιαζε ήταν οι ψήφοι που ισχυροποιούσαν την θέση τους.

Η φούσκα λοιπόν έσκασε μαζί με πολλές άλλες φούσκες της ελληνικής πραγματικότητας και η ΕΣΗΕΑ μετράει δεκάδες ανέργους που προσπαθεί να τους βοηθήσει με χριστουγεννιάτικα και πασχαλινά επιδόματα καθώς και με επιδοτούμενα σεμινάρια για να μάθουν τη δουλειά που έκαναν!!! Ασπιρίνες δήλαδή αλλά γι’ αυτό καμαρώνουν οι εκπρόσωποί μας στο ΔΣ και νομίζω πως θεωρούν πως τους οφείλουμε και ευγνωμοσύνη. Στην περίπτωση, πολλοί είναι πιστεύω οι συνάδελφοι που νιώθουν ιδιαίτερα άσχημα με αυτή την κατάσταση και απέχουν απ’ όλα όσα συμβαίνουν στην ΕΣΗΕΑ η οποία, συνεχίζει να σκέφτεται μπακάλικα και να μην τολμά να δώσει μια λύση σε αυτό το πολύ δύσκολο πρόβλημα γιατί απλά θέλει να κρατά σε ομηρία (επαγγελματική και κομματική) ένα μεγάλο αριθμό συναδέλφων.

Φυσικά ο συνδυασμός «Άνεργοι ναι, ανενεργοί ΠΟΤΕ», δεν έχει κάποιες λύσεις να προτείνει πάρεξ το διάλογο και τη διατήρηση με κάθε τρόπο και μέσο της αξιοπρέπειας των ανέργων συναδέλφων και της ίσης αντιμετώπισης των προβλημάτων τους με τους εργαζόμενους. Έχει όμως προτάσεις, όπως για παράδειγμα την αποκατάστασή τους στις θέσεις των διπλοθεσιτώνκαι τριποθεσιτών ακόμη που μπορεί να γίνει μόνο αν η ΕΣΗΕΑ προχωρήσει στη σωστή καταγραφή των εργαζομένων καθώς και στην εκκαθάριση του μητρώου από βουλευτές, πνευματικούς ανθρώπους, αλεξιπτωτιστές κάθε είδους, γραμματείς και ένα σωρό άλλους περίεργους και άσχετους που για κάποιο λόγο (εδώ έχουν ευθύνη όλα τα μέλη των προηγούμενων διοικήσεων) έγιναν μέλη της ΕΣΗΕΑ.

Αυτά όμως θέλουν χρόνο και έργο σοβαρό από δυνατούς ανθρώπους και με ελεύθερο πνεύμα και ασφαλώς δεν περιμένουμε να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Εκείνο όμως που επείγει και πρέπει αύριο κιόλας να ξεκινήσει, είναι η υποστήριξη της αξιοπρέπειας των δημοσιογράφων (δεν εννοώ βεβαίως το «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» που ξέρουμε από που και πως προέκυψε) και νομίζω πως υπάρχουν άνθρωποι πιο ειδικοί από μένα να το ξεκινήσουν για να προλάβουμε πολύ δυσάρεστα πράγματα στη ζωή των συναδέλφων.

Με την ευκαιρία, πριν κλείσω τούτο το πρώτο σημείωμα μετά τις χθεσινές εκλογές και να προλάβω τυχόν καλοθελητές ή άλλους ιδιαίτερα εμπαθείς που θα αρχίσουν να λένε τα γνωστά παραπλανητικά για την επιτυχία των ανέργων δημοσιογράφων, πως τάχα δεν μπορούμε να εκπροσωπήσουμε τον κλάδο γιατί έτσι και γιατί αλλιώς, πως η επιτυχία μας είναι και το πρώτο ρήγμα στον διαρκώς επαναλαμβανόμενο αναχρονισμό να εκλέγονται δηλαδή στο προεδρείο της ΕΣΗΕΑ κατά κανόνα συνταξιούχοι. Με το αιτιολογικό μάλιστα πως αυτοί λόγω της σύνταξης έχουν και περισσότερο χρόνο να ασχοληθούν. Εμείς λέμε, πως και οι άνεργοι έχουν χρόνο και μπορεί να φέρουν και καλύτερα αποτελέσματα καθώς γι’ αυτούς η επιβίωση δεν είναι εξασφαλισμένη αλλά μέρος του αγώνα τους…

ΑΘΗΝΑ, 20062013