ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΜΗΛΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ…

 

 

 

Το χωριό μου, η Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας, στις ανατολικές πλευρές του Τυμφρηστού είναι χτισμένο σε υψόμετρο 700 με 800 μέτρα και έχει απεριόριστη θέα προς τον κάμπο του Σπερχειού και τον Μαλιακό κόλπο. Το υψόμετρό του και το κλίμα του, το καθιστούν ιδανικό για καλλιέργειες καρποφόρων δέντρων, καρυδιές κυρίως και καστανιές αλλά και πολλές μηλιές , κερασιές και κυδωνιές. Με τούτο το μικρό σημείωμα θα μιλήσω λίγο για τις μηλιές.

Οι μηλιές που πρόλαβα στο χωριό μου και μερικές υπάρχουν ακόμη, είναι ποικιλίες που στο πέρασμα των χρόνων έχουν προσαρμοστεί απόλυτα στο περιβάλλον της περιοχής και οι καρποί τους ήταν πηγή ευημερίας και πλούτου καθώς οι συγχωριανοί μου εμπορεύονταν τα μήλα στον κάμπο της Λαμίας . Όταν λέμε εμπορεύονταν δεν ήταν πάντα το κέρδος τους σε χρήματα αλλά τις περισσότερες φορές τα αντάλασσαν με σιτάρι, καλαμπόκι και καπνό.

Αυτά τα δέντρα κράτησαν στη ζωή τον κόσμο του χωριού αλλά και όσους κατέφυγαν εκεί στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης, ακόμα και του Εμφυλίου. Η δε καρποφορία τους ήταν αποτέλεσμα της φροντίδας που τύχαιναν αλλά και την προστασία τους από τα ζωντανά και γι΄αυτό τον κίνδυνο τα άφηναν να ψηλώσουν αρκετά έτσι ώστε να μη φτάνουν τους καρπούς οι κατσίκες και οι αγελάδες. Υπήρχαν δε δέντρα που έφταναν και έξι και οχτώ και δέκα μέτρα ύψος και το μάζεμα των μήλων γίνονταν με σκάλες. Κάποιων από αυτά η παραγωγή έφτανε πολλές φορές τους 2 - 3 τόνους και τα όποια χάρη στη φροντίδα που τύχαιναν από τους ανθρώπους, διατηρούνταν μέχρι το τέλος της άνοιξης.

Δεν κράτησε όμως πολύ η εποχή της καρποφορίας τους και της υποστήριξης των συγχωριανών μου γιατί κάποια χρόνια, εκεί γύρω στο ’60 θυμάμαι επέδραμαν οι «ειδικοί» και με τις απόψεις τους για την παραγωγή και τη βελτίωση της ποιότητας έλεγαν (είχαν και τις ευλογίες της Πολιτείας και των εταιρειών που είχαν αντικείμενο τα γεωργικά μηχανήματα, φάρμακα και άλλα) έπεισαν τους χωριανούς να τις κόψουν και να φυτέψουν άλλες. Χωρίς πληροφόρηση αυτοί, προχώρησαν αμέσως στην κοπή των δέντρων και φύτεψαν καινούργια που όμως ήθελαν αρκετά χρόνια και ιδιαίτερες φροντίδες να αποδώσουν. Στο μεταξύ, γιγαντώθηκε η αστυφιλία και τα περισσότερα από αυτά τα δέντρα ξεράθηκαν γιατί πολλοί νοικυκυραίοι έφυγαν να βρουν την τύχη τους μακριά από το χωριό.

Σήμερα από αυτά τα παλαιά δέντρα, ελάχιστα έχουν μείνει και καρπίζουν ακόμη, όπως κάποιες φιρικιές και λίγες ξυνομηλιές. Κάποιες μεγάλες φιρικιές έχουν στο παλιό κτήμα του Μήτσιου Λουκόπουλου και φροντίζουν η Ελευθερία και ο Νίκος Σαρόγλου  (απ’ αυτό το κτήμα και οι φωτογραφίες) ενώ ορισμένες άλλες υπάρχουν σε άλλα χωράφια του χωριού. Μια από αυτές τις μηλιές είναι και αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία, στο κτήμα του μακαρίτη Κλεάνθη Κραββαρίτη ενώ αυτές με τους καρπούς είναι από τη μεγάλη φιρικιά που επιμένει ακόμη να καρπίζει, στο Πάρκο Καλατζή, δίπλα από το παλιό σχολείο…

ΑΘΗΝΑ, 29092013