ΑΠΟ ΤΗ «ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝ» ΦΥΓΑΜΕ ΠΕΖΗ…

 

Τώρα τι γυρεύει ένας φανατικός οδοιπόρος και ένας αμετανόητος περιπατητής, των βουνών, των κάμπων, των νησιών και της πόλης στο «Φεστιβά των Ποδηλάτων», σήμερα στον Τεχνοχώρο του Δήμου Αθηναίων, δεν είναι δα και κάτι παράξενο αφού πολλοί φίλοι και ιδιαίτερα από την Καρδίτσα είναι ποδηλάτες και μάλιστα πέρσι το καλοκαίρι τους ακολούθησα στη διάσχιση των Κεντρικών Αγράφων από τη θέση του συνοδηγού σε ένα αυτοκίνητο και ομολογώ πως ένοιωθα λιγάκι άβολα που δεν ήμουν μαζί τους.

Τέλος πάντων, εκεί σκέφτηκα πως μπορώ να αποκτήσω κι εγώ ποδήλατο να κινούμαι και κατά καιρούς περνούσε από το μυαλό μου αυτή η ευγενής σκέψη, αλλά γρήγορα εξατμίζονταν λόγω αναβλητικότητας και φυσικά του κόστους που απαιτείται να πάρω ένα ποδήλατο βουνού. Χώρια που σκεφτόμουν ότι αν ήθελα να πάρω ένα μονοπάτι και να πάω από άλλη μεριά στο βουνό, τι θα το έκανα;  Που θα το άφηνα και πως θα το κουβαλούσα;

Παρ’ αυτά ξεκίνησα σήμερα με την Άρτεμη να πάμε μια βόλτα στον Τεχνοχώρο του Δήμου Αθηναίων όπου γίνονταν το “ATHENS BIKE FESTIVAL” να δούμε τι γίνονταν και να περάσει η ώρα μας μαζί με ανθρώπους που αγαπάνε το ποδήλατο, είτε να κινούνται με αυτό να πάνε στη δουλειά τους, όπως για παράδειγμα στην Καρδίτσα και στον κάμπο της Θεσσαλίας και σε άλλες περιοχές που δεν έχουν μεγάλες υψομετρικές διαφορές στο έδαφός τους, είτε να το χρησιμοποιούν στην πόλη να μετακινούνται και να αθλούνται και καμιά φορά να περνάνε καβάλα και με πολύ θράσος, ανάμεσα από τα τραπέζια των καφενείων.

Και τι δεν είδαμε εκεί! Χιλιάδες ποδήλατα όλων των κατηγοριών για κάθε βαλάντιο και ειδικά τα φουσκωμένα καθώς και απίστευτα αξεσουάρ, τόσο για το ποδήλατο, όσο και για τον ποδηλάτη. Με μια μέτρια εκτίμηση που έκανα, νομίζω πως περισσότερο κοστίζουν κάποια ρούχα, παπούτσια, κράνη και άλλα που φορά ο ποδηλάτης παρά το ίδιο το ποδήλατο. Τα λέω αυτά γιατί απ’ ότι θυμάμαι στον Άγιο Γεώργιο Τυμφρηστού που έβγαλα το Γυμνάσιο και ήταν λίγο κατάλληλος ο τόπος και νοικιάζαμε ποδήλατα από το σφαιριστήριο του Θαλή Παππά, το μόνο αξεσουάρ που χρειάζονταν ο ποδηλάτης ήταν ένα λαστιχάκι να μη του τραβήξει και του κόψει η αλυσίδα το παντελόνι. Κι ακόμη, εκείνα τα παλιά ποδήλατα, δεν χρειάζονταν κλειδαριές ασφαλείας γιατί κανένας δεν τολμούσε να τα κλέψει αφού θα μπορούσαν να τον εντοπίσουν αμέσως.

 

Χαζέψαμε αρκετή ώρα τα ποδήλατα, τα αξεσουάρ και τον κόσμο που ήταν μέσα στη χαρά και ήταν οι περισσότεροι ντυμένοι με ρούχα ποδηλατών και πήραμε ελαφρωμένοι και οι δυο τον πεζόδρομο της Ερμού να βγούμε στην Αδριανού, στους «Διόσκουρους» να πιούμε καφέ και σαν να ήμασταν συννεοημένοι, κάναμε την ίδια σκέψη. Που να το παρκάρουμε;

ΑΘΗΝΑ, 22092013