ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΜΙΚΡΟ ΑΝΤΟΥΑΝ;»

 

Τόσος θόρυβος, για τον «ξανθό άγγελο» ή την «τετράρχονη Μαρία» που σήμερα άκουσα πως ήταν πεντάχρονη ως εξάχρονη, δηλαδή το κοριτσάκι που «ανακάλυψαν» τυχαία στο συνοικισμό των Ρομά στα Φάρσαλα και αφυπνίστηκαν ξαφνικά οι πάντες και παντού για το πρόβλημα των παιδιών στους δρόμους της επαιτείας και ποιος ξέρει τι άλλο κακό και έφτασε το θέμα να γίνει πρωτοσέλιδο και πρώτη είδηση σε όλα τα ΜΜΕ του κόσμου.

Δεν θα ήθελα να συμβάλλω κι εγώ με τίποτα περισσότερο παρά με μια μικρή παρατήρηση πάνω στο θέμα. Γιατί δεν ενδιαφέρθηκε για παράδειγμα κανένας για το ποιος είναι ο χοντρούλης Αντουάν που έπαιζε ένα πλαστικό φλάουτο πριν από ένα χρόνο στην πλατεία Μοναστηρακίου και τον έπιασε ο σεμνός φακός μου να παίζει με ένα από τους πιο γνωστούς αδέσποτους σκύλους της Αθήνας; Ποιος αναρωτήθηκε ποιο ήταν αυτό το παιδί; Ποιος ρώτησε ποιοι είναι οι γονείς του,από πού ήρθε, που μένει και πως συντηρείται; Ποιος έψαξε να δει ποιοι το «προστατεύουν» και σε ποιους αποδίδει το ισχνό μεροκάματο του πεζοδρομίου; Ποια υπηρεσία τέλος πάντων ενδιαφέρθηκε να μάθει αν αυτό το παιδί είναι καλά, αν πρέπει να κάνει τίποτα ιατρικές εξετάσεις ή αν πρέπει να νοσηλευτεί κάπου.

Κανένας δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά γιατί απλά τόσα χρόνια έχουμε συνηθίσει το φαινόμενο της παρουσίας των μικρών παιδιών ατα φανάρια αν θυμούνται οι παλαιότεροι που περίσσευαν και ψιλά στους οδηγούς, στην επιτηδευμένη ή την ωμή επαιτεία στο κέντρο της Αθήνας και κυρίως στο Μοναστηράκι, στην «γραφικότητα» που έδιναν σε αυτούς τους χώρους τα τσιγκανόπαιδα της ημεδαπής ή των Βαλκανίων και της Ασίας.

Εν ολίγοις, όλα αυτά τα βλέπαμε γύρω μας αλλά δεν μας ένοιαζε καθόλου, τα θεωρούσαμε σαν ένα κομμάτι της εικόνας της πόλης που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και γυρνούσαμε επιμελώς την πλάτη στο πρόβλημα που ούτως ή άλλως μια μέρα θα έσκαγε. Κι έσκασε με την «ξανθιά Μαρία» επειδή διέφερε από ένα σωρό άλλα άσχημα και κακοφτιαγμένα παιδιά από τα Βαλκάνια κυρίως γιατί το παρουσιαστικό της παραπέμπει σε άλλη χώρα και το θέμα δεν το πιάσαμε πάλι σωστά καθώς αυτό έγινε βορά των αδηφάγων ΜΜΕ και οι φωνές που ακούγονται είναι δυστυχώς εκείνες που καλύπτουν τις ψιθύρους της απόγνωσης αυτών των παιδιών και γιατί όχι, και αυτών που τα περιβλαλλουν.

Στην περίπτωση, η σιωπή που επιβάλλει η σωστή και πολιτισμένη αντιμετώπιση ήταν η πιο ενδεδειγμένη για να μην εκτίθενται και τα παιδιά αλλά και οι κοινωνικές ομάδες που ανήκουν. Αν γίνονταν η σωστή εφαρμογή του νόμου και η προσοχή των εντεταλμένων υπηρεσιών ήταν διαρκής τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα γίνονταν και οι ειδικές περιπτώσεις που πάντα συμβαίνουν, θα αντιμετωίζονταν με άλλο και πλέον διακριτικό τρόπο...

ΑΘΗΝΑ, 21102013