ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΥΣΗ ΤΟΥΣ

 

O Νοέμβριος είναι ο μήνας των κατ’ εξοχήν μεσογειακών προϊόντων, των εσπεριδοειδών γενικώς και βεβαίως της ελιάς, αυτής της ευλογίας του τόπου μας που κατά γενική ομολογία δεν εκτιμούμε όπως πρέπει και χάνουμε σε όλους τους τομείς. Από τη συλλογή της που έχει απαξιωθεί εντελώς από πολλούς που διάθετουν ελαιοπερίβολα μέχρι τη διάθεσή της στη διεθνή αγορά που την ελέγχουν οι Ιταλοί και οι άλλοι βιομήχανοι, παντού μοιάζει να μας αφήνει αδιάφορους το προϊόν και το κέρδος που μπορεί αυτό να αποφέρει.

Ας είναι, για τις ελιές θα ανοίξουμε μια άλλη στιγμή κουβέντα. Απόψε όμως θα σταθούμε λίγο στους λωτούς, αυτό τον υπέροχο καρπό της ελληνικής γης που ωριμάζει τον Νοέμβριο και αποτελεί με την εμφάνιση και το χρώμα του, στολίδι στους κήπους και τα περιβόλια. Ξέρω ανθρώπους σε πολλά μέρη της Ελλάδας που φυτεύουν ένα δέντρο ή περισσότερα δέντα λωτού στον κήπο τους για πρασινάδα όλο το χρόνο και ομορφιά τον Νοέμβρη όταν θα έχουν πέσει οι καρποί και τα φύλλα απ’ όλα τα άλλα δέντρα.

Παρά δε την παράδοση που θέλει τους λωτούς ως καρπούς της λήθης, αυτοί χαίρουν εκτίμησης από πολλούς ανθρώπους και τα τελευταία χρόνια έχουν έντονη παρουσία στους πάγκους των λαϊκών αγορών και ορισμένοι πωλητές μάλιστα, φροντίζουν να έχουν και χάρτινα κουτάκια να τους βάζουν ώστε να μην γίνονται πολτός μέχρι να φτάσουν στο σπίτι. Όσους δε ξέρω να τους αρέσουν οι λωτοί και έχω το θάρρος να τους ρωτήσω, όλοι μου απαντούν πως όχι μόνο δεν ξεχνάνε, αλλά θυμούνται όλο και περισσότερα.

Επειδή οι λωτοί είναι ένας καρπός που μου αρέσει πολύ και παρακολουθώ τι γίνεται με αυτούς στην αγορά,σας συνιστώ να τους αγοράζετε ώριμους, γιατί αυτοί που είναι κομμένοι πρόωρα από το δέντρο, θα τους δείτε πόσο σκληροί είναι και με χρώμα κίτρινο προς κεχριμπαρί, δεν πρόκειται να ωριμάσουν έτσι που να τρώγονται με κουτάλι και όχι με μαχαίρι σαν μήλα ή ντομάτες. Η μεγαλύτερη απόλαυση με τους λωτούς είναι όταν αυτοί τρώγονται δίπλα από το δέντρο αλλά τέτοια πολυτέλεια, μόνο σε λίγα χωριά υπάρχει…

ΑΘΗΝΑ, 02022013