ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙΑ…

Στο χωριό που γεννήθηκα, τη Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού, (το ωραιότερο, χωρίς αμφισβητήσεις χωριό στον κόσμο) χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι μας θυμάμαι ότι στολίσαμε για πρώτη φορά το 1965 και τούτο έγινε γιατί εκείνη τη χρονιά άρχισε για πρώτη φορά συστηματικά η κοπή μικρών ελάτων από τα δάση του Τυμφρηστού που προορίζονταν για τα ανθοπωλεία της Αθήνας και είπαμε να το κάνουμε κι εμείς αφού είχαμε ένα σωρό δέντρα γύρω μας και χρήματα φυσικά από την πώληση για να αγοράσουμε στολίδια…

Έτσι, δια της πλαγίας οδού μαζί με πολλά χρήματα για εκείνη την εποχή, μπήκε το έθιμο στη ζωή μας και σιγά- σιγά εξαπλώθηκε σε όλα τα χωριά και τελευταία έφτασε στο σημείο να κόβουν το καλύτερο δέντρο του δάσους για να το μεταφέρουν στην πλατεία και να το στολίσουν με διάφορες μπιχλιμπίδια, χρωματιστά μπαλόνια και πολλά, πολλά φωτάκια. Το ίδιο έκαναν και στα σπίτια και τα έβαζαν μάλιστα κοντά στα παράθυρα για να φαίνονται.

Η υπόθεση «χριστουγεννιάτικο δέντρο» για μένα ήταν τότε μια αδιάφορη υπόθεση κι έτσι συνέχισε και τα επόμενα χρόνια αλλά ποτέ δεν παρασύρθηκα να φωνάξω εναντίον των ανθρώπων που φέρνουν τέτοια δέντρα στην Αθήνα για να τα πουλήσουν γιατί ξέρω από πρώτο χέρι τον κόπο και την φροντίδα που δείχνουν για να τα μεγαλώσουν μέσα στα χωράφια τους και την αγωνία να βγάλουν ένα μικρό εισόδημα από αυτά. Το γεγονός πάντως ότι υπάρχουν (ακόμη και μέσα στην κρίση) πελάτες, δικαιώνει το έργο τους ικανοποιεί πολύ κόσμο έχει συνδέσει τα Χριστούγεννα με ένα στολισμένο δέντρο.

Σε γενικές γραμμές θέλω να πω πως δεν μου αρέσουν τα στολίδια πάνω στα δέντρα γιατί είναι από φυσικού τους όμορφα και πολύ περισσότερο αν βρίσκονται στη θέση τους στο δάσος ή όπου αλλού είναι φυτεμένα. Δεν μπορώ όμως πω σε κανέναν να μην στολίσει δέντρο γιατί απλά δεν θέλω να παρεμβαίνω στις προτιμήσεις και μάλιστα τις εορταστικές.

Δεν μπορώ όμως να μην πω ότι χθες είδα την πιο εορταστική εικόνα με ένα στολισμένο δέντρο μπροστά σε ένα όμορφο σπίτι, στο Γαλαξίδι που φημίζεται γιατί έχει καταφέρει να διατηρήσει στο ακέραιο σχεδόν το ύφος μιας νεοελληνικής πόλης. Το δέντρο αυτό ήταν μια πορτοκαλιά που οι καρποί της ήταν σαν τα αστέρια ενός καταπράσινου γαλαξία και η οποία ήταν προφυλαγμένη από τους περαστικούς με ένα ψηλό τοίχο και μέσα στον ίδιο κήπο ήταν και άλλα ξυνόδεντρα και ανάμεσά τους ξεχώριζε μια κατάφορτη από καρπό λεμονιά. Το ίδιο παρατήρησα πως συνέβαινε και στους περισσότερους κήπους και αυλές των σπιτιών στο Γαλαξίδι ενώ παράλληλα δεν είδα πουθενά στολισμένα έλατα ή άλλα τέτοια.

Αυτά τα δέντρα είναι κατά τη γνώμη μου, τα δέντρα που ταιριάζουν όχι μόνο στο Γαλαξίδι, αλλά και στην Αθήνα και σε οποιαδήποτε πόλη και χωριό της νότιας Ελλάδας που ευδοκιμούν τα εσπεριδοειδή τα οποία δεν απαιτούν κανένα ιδιαίτερο κόστος να ομορφήνουν περισσότερο ούτε και φως γιατί λάμπουν ακόμη και στο σκοτάδι. Έτσι γλιτώνουμε από τις φτηνές, περί στολισμού εμπνεύσεις δρόμων και πλατειών και φυσικά, γλυτώνουμε από τόνους σκουπιδιών που απαιτεί ο κατάναλωτικός διάκοσμος. Και το κυριότερο, έχουμε έτοιμο δέντρο και για τον επόμενο χρόνο κι αν δεν έχουμε, βάζουμε μπροστά να φυτέψουμε όσες περισσότερες νερατζιές μπορούμε σε δρόμους και πλατείες.

ΑΘΗΝΑ, 14122013