ΚΑΛΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ

Όλοι σχεδόν χρησιμοποιούμε συμβολισμούς για τα ξεκινήματά μας και οι πιο διεδομένοι υπονοούν αφετηρίες, σταθμούς ή μέσα που μας μεταφέρουν αλλού - εκεί που ελπίζουμε πως θα είναι καλύτερα. Για μένα, αγαπημένος είναι ο μεγάλος πλάτανος της πλατείας, μπροστά από την εκκλησία του χωριού μου που όταν είναι φορτωμένος με χιόνι, μοιάζει σαν πλοίο με ανοιγμένα λευκά πανιά, έτοιμο να σαλπάρει για τον ουρανό της Ρούμελης…

Χρόνια Πολλά σε όλους, όμορφα, δημιουργικά,δυνατά… 

ΑΘΗΝΑ,31122013

ΤΑ ΤΖΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΧΩΡΙΑ

Μπορεί  ένας χορταριασμένος  δρόμος στον Αμάραντο της Καρδίτσας να μας ταξιδέψει σε παλιές μνήμες και όσο να’ ναι να μας συνεπάρει λιγάκι η νοσταλγία που φέρνει το φθινόπωρο και να μετρήσουμε  πράγματα που χάνονται σιγά – σιγά από τη ζωή μας και λιγοστεύουν τον παλιό κόσμο που μας κάποτε μας περιέβαλλε.  Κάπως έτσι είναι, γιατί αυτού του είδους οι δρόμοι στην ελληνική ύπαιθρο κοντεύουν να κλείσουν από την απραξία που πλάκωσε τον τόπο και από τη διεκδίκηση του δάσους που επανέρχεται δυναμικά στο χώρο που του αφαίρεσαν κάποτε οι άνθρωποι.

Το ίδιο συμβαίνει όμως και με μερικά παλιά σπίτια που η παρουσία τους δήλωνε κατά κάποιο τρόπο από την ιθαγενή αρχιτεκτονική τους την ταυτότητα κάθε χωριού ενώ οι ένοικοί τους αποτελούσαν ένα κεφάλαιο για τη ζωή και την πορεία της κοινότητας. Όπως για παράδειγμα το πετρόχτιστο μεγάλο σπίτι του μπάρμπα Βαγγέλη Γρηγορίου και της γυναίκας του Ελισσάβετ (με περασμένα τα 90 και οι δυό) στη δυτική άκρη του Αμαράντου.

Στο σπίτι οδηγήθηκα από τον καπνό - καπνός σε χωριό των Αγράφων σημαίνει όχι μόνο ότι είναι ζωντανό ακόμη το σπίτι αλλά ότι και αυτοί που το κατοικούν έχουν αναμμένο τζάκι. Το λέω αυτό γιατί το τζάκι έχει μεγάλη διαφορά από την σόμπα η χρήση της οποίας συνδυάζεται μεν με άλλα χρηστικά πράγματα, αλλά έχει στερήσει από τα περισσότερα σπίτια στα ορεινά χωριά τη ζεστασιά της πατροπαράδοτης εστίας και τη διάθεση που προκαλεί σε αυτούς βρίσκονται κοντά της και βεβαίως την επαφή του ματιού με την φωτιά.  

Βλέποντάς λοιπόν το τζάκι να καπνίζει, περπάτησα σαν υπνωμένος μέχρι εκεί και στάθηκα σε μια απόσταση που να μπορώ να βλέπω τον καπνό να ανεβαίνει στο μουντό ουρανό. Γι’ αυτό και δεν πρόσεξα καν το παράταιρο με το ύφος του σπιτιού παράθυρο που ήταν ανοιχτό μόνο στις μισές του γρίλιες. Υπέθεσα πως δεν θα ήταν κανένας μέσα εκείνη τη στιγμή ή και να ήταν πάλι, τι θα τον ένοιαζε αν εγώ στεκόμουν δίπλα στο σπίτι του και φωτογράφιζα μια καπνοδόχο που έβγαζε καπνό στον ουρανό; Χώρια που σκεφτόμουν πως όποιος θα με έβλεπε, θα με περνούσε μάλλον για λιγάκι ελαφρό στο μυαλό γιατί έδινα σημασία και προσοχή σε ένα γεγονός γι’ αυτούς πολύ συνηθισμένο.

Κάποια στιγμή κατάλαβα πως ένας άνθρωπος με κοίταζε από το παράθυρο. Γύρισα και είδα τον μπάρμπα Βαγγέλη να με κοιτάζει με ενδιαφέρον γι’ αυτό που έκανα. Το παραξένεψε το γεγονός μου είπε μετά, που φωτογράφιζα το τζάκι να καπνίζει και με ρώτησε γιατί το έκανα. Δεν ήταν παρατήρηση εκ μέρους του, είχε όμως ο τόνος της φωνής του μια γερή δόση απορίας μαζί με μια λεπτή – λεπτή χροιά ειρωνείας. Δεν έδωσα σημασία σε αυτό, προσπαθούσα να βρω μια θέση που ο καπνός θα είχε ως φόντο ένα δέντρο ή την πλαγιά απέναντι γιατί δεν φαίνονταν στο μουντό ουρανό και μετά του απάντησα  πως μου άρεσε η εικόνα που έβλεπα. Τότε έδειξε πως κατάλαβε κάτι αλλά η συγκαταβατική κίνηση του κεφαλιού του έδειξε πως πάλι τον στεναχωρούσε κάπως η κατάστασή μου. Τον ρώτησα πως είναι και μου απάντησε πως σε αυτό το σπίτι ζει εδώ και πολλά χρόνια με τη γυναίκα του η οποία εμφανίστηκε κι αυτή απορημένη κάποια στιγμή μέσα από το δωμάτιο και στάθηκε προσοχή δίπλα του σαν της ζήτησα να μείνει στο παράθυρο για μια φωτογραφία την οποία υποσχέθηκα να τους την πάω στον Αμάραντο με την πρώτη ευκαιρία.

Τελειώνοντας με τις φωτογραφίες και τη σύντομη κουβέντα απομακρύνθηκα νοιώθοντας τα μάτια τους καρφωμένα στην πλάτη μου μέχρι που έστριψα στο δρόμο πλημμυρισμένος από το φόβο μήπως μου πουν πως δεν είμαι καλός φωτογράφος (έτσι εννόησαν ότι είμαι) γιατί στη φωτογραφία που θα τους πάω μπορεί να μην φαίνονται μαζί τόσο καλά το ζευγάρι των γερόντων και ο καπνός που ανέβαινε στον μουντό ουρανό πάνω από τα κεραμίδια. Ήταν αδύνατο να μπουν στο θέμα και οι γέροντες στο παράθυρο και ο καπνός κι έτσι το μοίρασα  το θέμα – άλλη σημασία είχε το τζάκι κι άλλη οι μοναχικοί άνθρωποι στον Αμάραντο και σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, την ημέρα που δεν θα δούμε καπνό να ανεβαίνει στον ουρανό από το τζάκι κάποιου σπιτιού στο χωριό, θα καταλάβουμε πως μια άλλη ψυχή του παλαιού κόσμου πέταξε για πάντα στον ουρανό. 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 28112009

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 1: Δεν πρόλαβα να πάω τη φωτογραφία στον μπάρμπα Βαγγέλη, ακολούθησε τον καπνό στους ουρανούς το χειμώνα του 2010 που ακολούθησε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Το κείμενο και οι φωτογραφίες δημοσιεύτκαν σε ένθετο περιοδικό της εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ", τον Δεκέμβριο του 2009.

ΕΦΥΓΕ Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΘΕΟΛΟΓΗΣ…

Μαζί με τον Στέφανο και τη γυναίκα του Μάρθα μπροστά στο μνημείο των πνιγμένων 

συγχωριανών του, την ημέρα που πήγαμε στη Νεράιδα για να μιλήσουμε για το θέμα.

Πέταξε για τους ουρανούς των Αγράφων,την παραμονή των Χριστουγέννων ο Στέφανος Θεολόγης, ένας σπάνιος άνθρωπος και φλογερός Αγραφιώτης τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω και να μιλήσω πολλές φορές μαζί του για τον τόπο του, για τη ζωή του και για την Καρδίτσα που γνώρισε όταν έφυγε από το χωριό του, το Νεοχώρι και συνέχεια επί 53 συναπτά έτη τάισε στον ιστορικό «Έλατο», ένα μαγαζί που δεν έκλεινε ποτέ και αποτελούσε αξιοθέατο για την Καρδίτσα καθώς ήταν παράλληλα και έκθεση φωτογραφιών από όλους τους επώνυμους που πέρασαν την πόρτα του και έκατσαν στα τραπέζια του.

Μαζί με τη συνάδελφο Μάρω Κουρή, πριν από δυο χρόνια στον «Έλατο» καθόμαστε με τον Στέφανο 

στο ίδιο τραπέζι και η μιλάει στη Μάρω για τον «Έλατο» και την ιστορία του.

Ο Στέφανος τάφηκε χθες στο Νεοχώρι, στο ξάγναντο νεκροταφείο που βλέπει τη λίμνη και κοντά στο μνημείο που στήθηκε με δική του πρωτοβουλία για τους 17 πνιγμένους συγχωριανούς του, την παραμονή του Αγίου Νικολάου το 1959 οι οποίοι επέστρεφαν με βάρκα στο χωριό από τα εργοτάξια της λίμνης. Ο Στέφανος είχε πάρει προσωπικά το θέμα και αγωνίστηκε πολύ για την αποκατάσταση των οικογενειών των θυμάτων.

Με το θάνατο του Στέφανου Θεολόγη, η Καρδίτσα χάνει έναν άνθρωπο - παράδειγμα,έναν  αγωνιστή της ζωής, έναν σπουδαίο πατριώτη και επαγγελματία αλλά περισσότερο απ’ όλα οι Καρδιτσιώτες κι εμείς που τον γνωρίσαμε χάσαμε ένα φίλο και η διαρκής παρουσία του στον «Έλατο» θα μας λείψει. Ας είναι ελαφρό το χώμα των Αγράφων που θα τον σκεπάσει…

ΑΘΗΝΑ, 26122013

ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΑΠΟΚΤΗΣΑΝ ΖΕΣΤΑΣΙΑ…

 

Λόγω τεχνικών δυσκολιών που ευτυχώς ξεπεράστηκαν αισίως δεν παρακολούθησα όσο θα έπρεπε το «διάλογο» που αναπτύχθηκε σε πολλές σελίδες σχετικά με τα πουλόβερ που έβαλαν στις νερατζιές στο παρτέρι γύρω από το κτίριο της Παλαιάς Βουλής. Χώρια που δεν είχα ιδέα τι είχε γίνει κι έτσι δεν μπορούσα να πάρω θέση. Γι’αυτό περπάτησα ως εκεί σήμερα και είδα πως όντως ορισμένες νερατζιές τυλίχθηκαν με πολύχρωμα πουλοβεράκια και αυτοί που τα τύλιξαν σίγουρα το έκαναν για να μας μεταφέρουν ένα μήνυμα και όχι γιατί τάχα κρυώνουν οι νερατζιές και θέλουν προφύλαξη. Επί πλέον,αυτοί ή κάποιοι άλλοι που φρόντισαν να κολλήσουν στους κορμούς άλλων νερατζιών άσπρες πεταλούδες και η παρέμβασή τους αυτή πιστεύω πάλι πως έχει ένα άλλο μήνυμα να μας μεταφέρει.

Δεν μπορώ να πω παρά το ότι μου άρεσαν και μάλλον το έπιασα το μήνυμα.Όπως επίσης κατάλαβα και το γιατί έγινε ο διαδικτυακός καυγάς και τα σχόλια. Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι γιατί κανένας δεν έβαλε θέμα για την επένδυση που έκαναν στα παγκάκια, τόσο σε αυτά που βρίσκονται δίπλα στο κτίριο, όσο και σ’ εκείνα της στάσης των λεοφωρείων. Εγώ για παράδειγμα θα ήθελα να βάλουν αντί για το μοκετάκι κομμάτια από κουρελούδες ή από ωραίες φλοκάτες σαν αυτές που έκαναν κάποτε οι γυναίκες στα χωριά ή να κανένα κομματάκι από μπαντανία κεντημένη στο χέρι να δείχνουν πιο παραδοσιακά. Κάποιος θα ήθελε να μπουν τίποτα άλλα με κρόσια ή να κρέμονται κορδελίτσες. Για τα χρώματα δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί αν αρχίσουμε τέτοιο «διάλογο», πάει θα μας πιάσουν οι Απόκριες και ακόμη θα κουβεντιάζουμε ενώ θα έχουμε χάσει εντελώς, μα εντελώς το μήνυμα…

ΑΘΗΝΑ,23122013

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Τα κάλαντα συνηθίζεται να μας τα ψέλνουν την παραμονή των Χριστουγέννων, αλλά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, τότε μπορεί να τα ακούσουμε και νωρίτερα. Όπως έγινε χθες στα Εξάρχεια, όπου μια ομάδα από γείτονες και γειτόνισσες που συγκροτούν την «Αυτοδιαχειριζόμενη Χορωδία Εξαρχειών» είπαν να δώσουν λίγο εορταστικό χρώμα στη γειτονιά με τα αυτοσχέδια και λίαν επίκαιρα κάλαντα τους με τα οποία σχολίασαν την σκληρή για όλους μας επικαιρότητα.

Καλήν εσπέραν άρχοντες που’ναι τα αρχοντικά σας.

Τα πήρανε οι τράπεζες ή μείνανε δικά σας;

Σχολεία πια δεν έχουμε, ούτε νοσοκομεία

Μα δεν τα χρειαζόμαστε, πάθαμε ανοσία.

Κι αν τα παιδιά πεινάσουνε μη σας ανησυχήσει.

Πρωτογενές πλεόνασμα η μάνα θα ταίσει.

Όμως μες τον καθρέπτη μας δεν είδαμε ποτέ μας

Πως κάναμε τον κόσμο μας όσο τον καναπέ μας.

Μα θα γυρίσει ο τροχός κι αυτή η χορωδία

Για ότι σας τραγουδήσει θα μπει στην ιστορία.

 Εγώ πρόλαβα να ακούσω την ομάδα των καλαντάρηδων των Εξαρχείων στη λαϊκή της Καλλιδρομίου όπου χθες είχε την τιμητική της καθώς ο καιρός του Σαββάτου έκανε και τους πλέον διστακτικούς να βγουν έξω, αλλά φαντάζομαι πως πέρασαν απ’ όλους τους δρόμους της γειτονιάς και μετέφεραν το εορταστικό αλλά πικρό μήνυμα των ποιο φτωχών εορτών των τελευταίων χρόνων που θα περάσουμε εφέτος.

ΑΘΗΝΑ, 22122013

Ο ΠΛΑΤΩΝ ΡΙΒΕΛΛΗΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ



Ο Πλάτων Ριβέλλης μιλάει με τον Παντελή Βούλγαρη

Είναι ορισμένοι άνθρωποι που τους θαυμάζουμε για το Λόγο τους στα δημόσια πράγματα και τους εκτιμούμε για τη συνέπεια που τους διακρίνει όσον αφορά το έργο τους, ειδικά όταν αυτό αφορά και κινείται στο χώρο του πνεύματος και της τέχνης. Με πολλούς μάλιστα από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να μην τους έχουμε συναντηθεί ποτέ ή να μην έχουμε αλλάξει ούτε μια χειραψία αλλά αυτό στην περίπτωση δεν σημαίνει τίποτα γιατί κάτι αόρατο και πιο βαθύ μας συνδέει. 



Στην αναδρομή, κάποιες σελίδες ήταν rock' n' roll



Γι’ αυτούς πάλι τους ανθρώπους, πολλές φορές τυχαίνει να μην γνωρίζουμε πολλά ή σχεδόν τίποτα από τη ζωή τους και ειδικά για την πολύ - αν πρόκειται για ωρίμους ανθρώπους- μακρινή παιδική ηλικία και τα σχολικά χρόνια, τότε που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χαράζουν την πορεία της ζωής τους. Έτσι μας προκαλεί μεγάλη χαρά όταν μας δίνεται η ευκαιρία να ξεφυλλίσουμε λίγες σελίδες από τη ζωή τους και να τους δούμε σε παλιές φωτογραφίες και να συνταξιδέψουμε στην πορεία της ζωής τους.

Ο Πλάτων Ριβέλλης υπογράφει το βιβλίο του στη Μαρία Χατζάκη

Η περίπτωση, για να μην μακρηγορώ αφορά τον δάσκαλο της φωτογραφίας Πλάτωνα Ριβέλλη, τον οποίο απολαύσαμε χθες στην Ελληνοναμερικάνικη Ένωση σε ένα ωραίο διάλογο που είχε με τον παιδικό του φίλο Παντελή Βούλγαρη με αφορμή την παρουσίαση της βιογραφίας του. Ο άλλος παιδικός του φίλος, ο Βασίλης Αλεξάκης που επρόκειτο να συμμετάσχει στη συζήτηση για τα παλιά αλλά και για την πορεία που ακολούθησαν ο καθένας, δεν μπόρεσε να είναι εκεί αλλά τον απολαύσαμε κι αυτόν μέσω βίντεο…

ΑΘΗΝΑ, 21122013          

Ο ΠΛΑΤΩΝ ΡΙΒΕΛΛΗΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο Πλάτων Ριβέλλης μιλάει με τον Παντελή Βούλγαρη

Είναι ορισμένοι άνθρωποι που τους θαυμάζουμε για το Λόγο τους στα δημόσια πράγματα και τους εκτιμούμε για τη συνέπεια που τους διακρίνει όσον αφορά το έργο τους, ειδικά όταν αυτό αφορά και κινείται στο χώρο του πνεύματος και της τέχνης. Με πολλούς μάλιστα από αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να μην τους έχουμε συναντηθεί ποτέ ή να μην έχουμε αλλάξει ούτε μια χειραψία αλλά αυτό στην περίπτωση δεν σημαίνει τίποτα γιατί κάτι αόρατο και πιο βαθύ μας συνδέει. 



Στην αναδρομή, κάποιες σελίδες ήταν rock' n' roll



Γι’ αυτούς πάλι τους ανθρώπους, πολλές φορές τυχαίνει να μην γνωρίζουμε πολλά ή σχεδόν τίποτα από τη ζωή τους και ειδικά για την πολύ - αν πρόκειται για ωρίμους ανθρώπους- μακρινή παιδική ηλικία και τα σχολικά χρόνια, τότε που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο χαράζουν την πορεία της ζωής τους. Έτσι μας προκαλεί μεγάλη χαρά όταν μας δίνεται η ευκαιρία να ξεφυλλίσουμε λίγες σελίδες από τη ζωή τους και να τους δούμε σε παλιές φωτογραφίες και να συνταξιδέψουμε στην πορεία της ζωής τους.

Ο Πλάτων Ριβέλλης υπογράφει το βιβλίο του στη Μαρία Χατζάκη

Η περίπτωση, για να μην μακρηγορώ αφορά τον δάσκαλο της φωτογραφίας Πλάτωνα Ριβέλλη, τον οποίο απολαύσαμε χθες στην Ελληνοναμερικάνικη Ένωση σε ένα ωραίο διάλογο που είχε με τον συμμαθητή του Παντελή Βούλγαρη με αφορμή την παρουσίαση της βιογραφίας του. Ο άλλος συμμαθητής τους, ο Βασίλης Αλεξάκης που επρόκειτο να συμμετάσχει στη συζήτηση για τα παλιά αλλά και για την πορεία που ακολούθησαν ο καθένας, δεν μπόρεσε να είναι εκεί αλλά τον απολαύσαμε κι αυτόν μέσω βίντεο…

ΑΘΗΝΑ, 21122013          

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΥΡΝΑΡΑ

 

Από αριστερά: Ηλίας Ντζιώρας, Κώστας Παπαδόπουλος, πρόεδρος της "Πανευρυτανικής Ένωσης", Κώστας Π. Μπακογιάννης, δήμρχος Καρπενησίου, Μιχάλης Σταφυλάς, συγγραφέας, Νίκος Πουρνάρας, Ελένη Πουρνάρα, Ηλίας Λιάσκος, γραμματέας της "Πανευρυτανικής Ένωσης", Λάμπρος Τσιτσάνης, περιφερειακός σύμβουλος Στεράς Ελλάδας, Μαρία Αντωνιάδου, πρόεδρος ΕΣΗΕΑ, Παντελής Καψής, Υφυπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης, Κλεομένης Κουτσούκης, πανεπιστημιακός και Κώστας Φούκας.

Ένας σπουδαίος Ευρυτάνας τιμήθηκε το βράδυ της Τρίτης 17 Δεκεμβρίου, στη μεγάλη αίθουσα της ΕΣΗΕΑ η οποία γέμισε με κόσμο, συμπατριώτες του κυρίως αλλά και από αρκετούς δημοσιογράφους που ήρθαν να τιμήσουν το Δημήτρη Πουρνάρα (1900 – 1986), έναν «Απόστολο της Δημοκρατίας» όπως χαρακτηρίστηκε από τους σύγχρονούς του, αφού με την πέννα του και με τους συνεχείς αγώνες του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της πατρίδας μας, σε περιόδους λίαν κρίσιμες και πολυτάραχες…

Από αριστερα: Κώστας Παπαδόπουλος,. Αννα Πολυτίμου - παπακωνσνατίνου, Μιχάλης Σταφυλάς, Κλεομένης Κουτσούκης, Βασίλειος Κοραχάης και Παντελής Καψής

Αφορμή για την ωραία εκδήλωση ήταν η κυκλοφορία και η παρουσίαση του βιβλίου που έγραψε ο αειθαλής  Ευρυτάνα Μιχάλη Σταφυλά, «Δημήτρης Πουρνάρας, ο ανεξάρτητος και ελεύθερος δημοσιογράφος» (Έκδοση της «Πανευρυτανικής Ένωσης»).  Για το βιβλίο μίλησαν οι Παντελής Καψής, Υφυπουργός Δημόσιας Τηλεόρασης, Βασίλειος Κοραχάης, Δημοσιογράφος, τ. πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και Κλεομένης Κουτσούκης, ομότιμος  καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου ενώ η ηθοποιός  Άννα Πολυτίμου – Παπακωνσνατίνου διάβασε αποσπάσματα. Χαιρετισμούς απηύθυναν, η Μαρία Αντωνιάδου, πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ο συγγραφέας Μιχάλης Σταφυλάς, ο Κώστας Α. Παπαδόπουλος, πρόεδρος της «Πανευρυτανικής Ένωσης» και εκ μέρους της οικογένειας του Δημ. Πουρνάρα η κόρη του Ελένη. Η εκδήλωση έκλεισε με απονομή τιμής (ειδικής πλακέτας) από τον δήμαρχο Καρπενησίου Κώστα Π. Μπακογιάννη στα παιδιά του Δημήτρη Πουρνάρα, Ελένη και Νίκο. Μικρή παρέμβαση – χαιρετισμό έκανε και ο συγγραφέας Μάρκος Γκιόλιας ο οποίος αναφέρθηκε στη δημοσιογραφική συνεργασία που είχε με τον Δημήτρη Πουρνάρα.

 

Η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ απευθύνει χαιρετισμό στην εκδήλωση.

 Σημειώνουμε επίσης πως μια ωραία κίνηση από πλευράς της προέδρου της ΕΣΗΕΑ Μαρίας Αντωνιάδου, ήταν τα σήματα της ΕΣΗΕΑ που καρφίτσωσε στα πέτα της Ελένης και του Νίκου Πουρνάρα, κίνηση που δείχνει πως η Ένωσή μας αναγνωρίζει τα παιδιά του Δημήτρη Πουρνάρα ως μέλη της μεγάλης οικογένειας των ελλήνων δημοσιογράφων. 

Η Ελένη και ο Νίκος Πουρνάρας με τον δήμαρχο Καρπενησίου Κώστα Π. Μπακογιάννη

 Εγώ προσωπικά δεν πρόλαβα στις εφημερίδες τον Δημήτρη Πουρνάρα καθώς στο χώρο μπήκα στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 και ακόμη αναζητούσα το δρόμο μου. Άκουγα όμως τους παλαιότερους που τον γνώριζαν και είχαν δουλέψει μαζί του, να μου λένε, σαν τους απαντούσα όταν με ρωτούσαν από πού είμαι, πως είναι τιμή μου να κατάγομαι από τον ίδιο τόπο με ένα τόσο σπουδαίο δημοσιογράφο.  Το γεγονός, όντως με έφερνε μπροστά σε κάποιες ευθύνες  και φυσικά καμάρωνα για την περίπτωση. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω αλλά άρχισα να διαβάζω ότι δικά του δημοσιεύματα εύρισκα και φυσικά ρωτούσα πολλούς συμπατριώτες για τον άνθρωπο και το έργο του.

 

Η Άννα Πολυτίμου Παπακωνσνατίνου διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο

Έτσι λοιπόν χάρηκα διπλά προχθές το βράδυ για την τιμή που του έκαναν οι συμπατριώτες του και το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ. Περισσότερο όμως χάρηκα και απόλαυσα το ωραίο βιβλίο που έγραψε ο πατριάρχης των Ευρυτανικών Γραμμάτων, ο ακούραστος  και διαρκής έφηβος Μιχάλης Σταφυλάς ο οποίος γνώρισε προσωπικά τον Δημήτρη Πουρνάρα και αντλώντας πολύτιμα στοιχεία από το πλούσιο προσωπικό του αρχείο, αφενός, και από το εναπομείναν από την καταστροφική μανία των δικτατοριών 1936 και 1967 αρχειακό υλικό της οικογένειας Πουρνάρα (Ελένης και Νίκου Πουρνάρα) κατόρθωσε να μας παρουσιάσει με  αυτόν τον τόμο την πνευματική και αγωνιστική δράση του και τη συνεισφορά του στην πορεία του Έθνους μας με την μαχητική αρθρογραφία του και την άτεγκτη κριτική του προς πάσα κατεύθυνση, περισσότερο δε για τα εθνικά μας θέματα τα οποία και σήμερα ακόμα μας ταλανίζουν (Κυπριακό, μακεδονικό, γερμανικές αποζημιώσεις) αλλά και για θέματα ηθικής και υπεράσπισης διαφόρων κοινωνικών αξιών. Ο λόγος του Δημήτρη Πουρνάρα, όπως γράφει στον πρόλογο του βιβλίου ο πρέοδρος της Πανευριτανικής Ένωσης, Κώστας Παπαδόπουλος, αποδεικνύεται ιστορικά, σήμερα ότι ήταν λίαν ουσιαστικός, διδακτικός αλλά και προφητικός.

 

Ο Μιχάλης Σταφυλάς μιλάει για τον Δημήτρη Πουρνάρα και το έργο του

«Το θέμα Δημήτρης Πουρνάρας», σημειώνει ο Μιχάλης Σταφυλάς στο εισαγωγικό του σημείωμα, «δεν ήταν εύκολο, γιατί ο μεγάλος και πολυσύνθετος αυτός δημιουργός πολιτικών και κοινωνικών απόψεων, υπέρ των οποίων βρίσκονταν σε καθημερινή δραστηριότητα, είχε μέσα του έναν επαναστάτη ανυποχώρητο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος, που περισσότερο σκεφτότανε τους άλλους και για τους άλλους, παρά τον εαυτό του. 

 

Η κόρη του Δημήτρη Πουρνάρα, Ελένη, μιλάει από μέρους της οικογένειας Πουρνάρα

Όταν οι συνάδελφοί του θησαύριζαν ενοικιάζοντας την πέννα τους σε κάθε κατεστημένο,, αυτός αρνιόταν να υποστείλει ακόμη και για λίγο τη σημαία της Αλήθειας και την υπεράσπιση αυτών που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ο Δημήτρης Πουρνάρας ολοζωής στάθηκε υπόδειγμα Ανθρώπου και κοινωνικού παράγοντα, που άφησε σαν παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές το ύψιστο καθήκον της υπεράσπισης των λαϊκών και εθνικών συμφερόντων. Πίστευε πως μόνο αν καθένας μας γίνει καλύτερος, τότε η κοινωνία θα γίνει καλύτερη. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο χρέος του Πολίτη». 

Στην πρώτη σειρά. Από αριστερά: ο πατήρ Δαμασκηνός, εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, η Κέλυ Μπουρδάρα, ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Λάμπρος Τσιτσάνης και η Φανή Πετραλιά, γραμματές του Μορφωτικού ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ.

Στην ωραία εκδήλωση, έδωσαν το παρόν τους  η καθηγήτρια πανεπιστημίου και πρώην υπουργός Κέλλυ Μπουρδάρα, ο περιφερειακός σύβουλος Ευρυτανίας Λάμπρος Τσιτσάνης, ο πολιτευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θωμάς Κώτσιας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ευρυτανικών Συλλόγων Λάμπρος Καρράς, άλλοι παράγοντες της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, αρκετοί πανεπιστημιακοί καθώς και πολλοί Ευρυτάνες και φίλοι της Ευρυτανίας. Σημειώνουμε, πως το βιβλίο διανείμετε δωρεάν από την «Πανευρυτανική Ένωση», (Κλεισθένους 17, τηλ. 2103240001 και 2106920004. Email: panevrytanikienosi@gmail.com και www.panevrytaniki.gr. 

20122013