ΕΝΑ ΠΡΩΪΝΟ ΣΤΙΣ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΗΣ ΓΚΙΩΝΑΣ

 

Ήταν ένα διαφορετικό ξεκίνημα του νέου χρόνου, αυτό που έκανα πριν από λίγες ημέρες,  στη Γκιώνα που βρέθηκα με μια παρέα φίλων κυνηγών από τη Φωκίδα, ένα προσκύνημα τολμώ να πω σε ένα μυθικό τόπο που δύσκολα θα μπορούσα να φτάσω ως εκεί μόνος…

Λέω διαφορετικό γιατί ενώ ανεβαίνω συχνά στα βουνά συνήθως πηγαίνω σε μέρη που είναι προσπελάσιμα με συμβατικά αυτοκίνητα, ήτοι όπου έχει άσφαλτο και σπάνια σε χωματόδρομους αυτή την εποχή. Επί πλέον, επειδή τα περισσότερα χωριά αυτόν τον καιρό είναι άδεια από κόσμο, σπάνια βρίσκω και παρέα να περπατήσουμε μαζί σε κάποια μέρη ενώ ο κίνδυνος για απρόοπτες συναντήσεις με τίποτα δύστροπα αγρίμια,όπως λύκοι και αρκούδες, είναι πολύ πιθανός. Έτσι μου ήρθε σαν δώρο από τον ουρανό (μπορεί και από τον Άγιο Βασίλη) η παρέα η οποία δεν είχε και πολλές αντιρρήσεις να πάω μαζί τους.

Έτσι βρέθηκα πριν ακόμη χαράξει κάτω από την απότομη κορυφή Πύργος η οποία είναι χαμηλότερη αλλά από το μέρος που τη βλέπαμε, το λεγόμενο Ίσιωμα του χωριού Στρώμη, έκρυβε με το ύψος της την περίφημη κορυφή Πυραμίδα που είναι και σύμβολο της Γκιώνας. Σε αυτό μέρος είχα ξαναπάει πριν από τρία χρόνια για να κάνω ορισμένες φωτογραφίες για το ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας «Έθνος» στην Εθνική Αντίσταση και συγκεκριμένα για να κάνω φωτογραφίες στην περίφημη σπηλιά της Κρύας Βρύσης όπου κρύφτηκαν και από εκεί προετοίμασαν μαζί με τους Έλληνες αντάρτες, την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου οι Άγγλοι σαμποτέρ που έπεσαν στην Γκιώνα στις αρχές του Οκτωβρίου 1943 με επικεφαλής τον Έντυ Μάγερς και Κρις Γουντχάουζ.

Δεν το επέτρεπε όμως ούτε το παγωμένο χιόνι που ήταν στην πλαγιά να φτάσω ως εκεί,ούτε και οι κανονισμοί του κυνηγιού που θέλοντας και μη συμμετείχα και με υποχρέωναν να μην μετακινηθώ ούτε πόντο από το σημείο που στεκόμουν για να μην έχω την τύχη κανενός αγριογούρουνου κι έτσι άφησα την φωτογράφιση για άλλη πιο εύκολη εποχή στη Γκιώνα.

ΑΘΗΝΑ, 10012014