Ο ΤΟΙΧΟΣ ΤΗΣ ΑΥΛΗΣ ΜΕ ΤΑ ΕΣΠΕΡΙΔΟΕΙΔΗ

Από τα εσπεριδοειδή, ή ξυνόδεντρα, όπως λαϊκά καλούνται αυτά τα δέντρα, εκείνα από τα οποία τους καρπούς μπορεί να κόβει ελεύθερα όποιος θέλει είναι των νερατζιών που βρίθουν στις πλατείες και στους δρόμους των περισσότερων πόλεων της Νότιας Ελλάδας. Η πίκρα όμως της σάρκας τους δεν ενθουσιάζει κανέναν και γι’αυτό όταν τελειώνει η περίοδος της καρποφορίας πάντα καταλήγουν στα πεζοδρόμια και από εκεί στη χωματερή.

Των άλλων όμως δέντρων της ίδιας συνομοταξίας - πορτοκαλιές, λεμονιές και μανταρινιές, φράπες, περγαμόντο και άλλα που δεν γνωρίζω- οι καρποί έχουν ιδιαίτερη αξία και γι’ αυτό ο νοικοκύρης τους φροντίζει να αποτρέπει με φράχτες και άλλα εμπόδια όσους έχουν διάθεση να απλώσουν τα χέρια τους στα κλαδιά τους. Σε ορισμένες όμως περιπτώσεις και ιδιαίτερα όταν αυτά τα δέντρα βρίσκονται μέσα σε αυλές ή γύρω από τα σπίτια σε χωριά ή πόλεις, τότε υψώνει έναν ψηλό τοίχο ο οποίος επί πλέον εμποδίζει και τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών προς την κατοικία. Ανάλογα δε της δυνατότητας που έχει κάθε τέτοιος νοικοκύρης, είναι και η αισθητική των τοίχων για την κατασκευή των οποίων χρησιμοποιούνται διάφορα υλικά και τεχνοτροπίες.

Από τις πιο σοβαρές κατασκευές τέτοιων τοίχων είναι εκείνοι που διατηρούνται ως σήμερα μπροστά και γύρω από ορισμένα σπίτια στο Γαλαξίδι· δηλώνουν αφενός την αρχοντιά του νοικοκύρη και το μεράκι του μάστορα της πέτρας αφετέρου και ορίζουν το σύνορο της αυλής με τα ξυνόδεντρα και του σπιτιού με τον έξω κόσμο. Στην περίπτωση, μόνο η παλιά αυλόπορτα με τα περίτεχνα κοσμήματα που υπονοούν μάλλον μια λύρα, αφήνει μια ιδέα αποδοχής  προς εκείνον που θα τολμήσει να στρίψει το χερούλι της να μπει στον κήπο...

ΓΑΛΑΞΙΔΙ, 03022013