ΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΑΜΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ...

Από αριστερά:Παναγιώτης Τσάκωνας, Μαρία Γιαννακάκη, Τζίνα Μοσχολιού,
Θεοφάνης Κιρκινέζος, Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Ήταν μια ωραία και ενδιαφέρουσα η χθεσινή εκδήλωση στο “Polis Art Cafe” (Αίθριον της Στοάς του Βιβλίου) της παρουσίασης του βιβλίου του Τριαντάφυλλου Καρατράντου «Πριν το Μνημόνιο δεν έβλεπες....» (Εκδόσεις Επίκεντρο). Παραβρεθήκαμε πολλοί φίλοι και ακούσαμε τους Παναγιώτη Τσάκωνα, αναπληρωτή καθηγητή του τμήματος Μεσογειακών Σπουδών Πανεπιστημίου Αιγαίου, τη Μαρία Γιαννακάκη, βουλευτή ΔΗΜ.ΑΡ. και τον Θεοφάνη Κιρκινέζο, επιχειρηματία και παραγωγό σε μια συζήτηση που συντόνιζε η δημοσιογράφος Τζίνα Μοσχολιού να μιλούν για το βιβλίο αλλά και για τον συγγραφέα ο οποίος έκλεισε με αναφέροντας τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την έκδοση.

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του στο ιδιαίτερα επίκαιρο βιβλίο.

… Έγραφα για το πελατειακό κράτος και με έλεγαν νεοφιλελεύθερο. Έγραφα για την απουσία μεταναστευτικής πολιτικής και με έλεγαν παιδί του Σόρος. Έγραφα για τους κομματικούς σωλήνες και το λαϊκισμό και με έλεγαν σνομπ και απολιτίκ. Έγραφα για την απουσία πλάνου εξωτερικής πολιτικής και με έλεγαν μειοδότη και ρουφιάνο. Έγραφα για τους εθνικούς μας μύθους και με έλεγαν τσιράκι των Αμερικανών. Έγραφα για τις σπατάλες και με έλεγαν λακέ του κεφαλαίου.

 Όχι, δεν τα έγραφα το 2011, όχι δεν τα έγραφα την εποχή των αγανακτισμένων, όχι δεν τα έγραφα μετά το μνημόνιο, τα έγραφα πριν… και όμως…τα προβλήματα ήταν ίδια, οι λύσεις ίδιες, οι εχθροί του λαού ίδιοι και οι πολεμιστές του «ανέσπερου εθνικού φωτός» οι ίδιοι.

 Όντως, το μνημόνιο δεν είναι η ρίζα κάθε δεινού που μας έχει τύχει τα τελευταία χρόνια, δεν είναι όμως και η λύση για τις συλλογικές και χρονίζουσες παθογένειες μας. Τι είναι όμως το μνημόνιο; Σίγουρα, δεν είναι ένα φαουστικό τεχνητό κατασκεύασμα των συνωμοτικών κέντρων που θέλουν να εξοντώσουν την Ελλάδα, δεν είναι όμως και το ευαγγέλιο ενός παράκλητου ετεροχρονισμένου εκσυγχρονισμού.

Το μνημόνιο είναι μία τομή, μία τομή που σε επίπεδο πολιτικής ιδεολογίας, όπως αυτή την αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα με τελεολογικούς όρους καλού και κακού, γέννησε μία νέα διαχωριστική γραμμή, οι αριστεροί και οι δεξιοί, οι προοδευτικοί και οι συντηρητικοί βρήκαν τη διαδοχή τους στους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς. Πρόκειται για μία κλασσική Ελληνική υπεραπλούστευση με όσους υποστηρίζουν την δημοσιονομική σταθεροποίηση της χώρας μέσα από την παραμονή μας στην Ε.Ε. να έχουν συμφέροντα, ενώ όσοι βάλουν κατά των μνημονίων με τις αντιπροτάσεις τους να είναι μία θολότητα ανάμεσα σε κοιτάσματα πετρελαίου, δάνεια από τη Ρωσία και την Κίνα και καταγγελία του χρέους, οι καλοί της υποθέσεως, να έχουν αγνά ιδεολογικά κίνητρα.

Σκοπός αυτού του βιβλίου όμως δεν είναι να απαντήσει τι είναι το μνημόνιο, άλλωστε, το μνημόνιο είναι η αναγκαιότητα του καθενός μας, αυτό βγήκε μέσα από την κρίση. Αυτό το βιβλίο είναι μία συλλογή κειμένων που γράφτηκαν από το 2007 έως και το 2010, την ώρα που η Ελλάδα έμπαινε στο μνημόνιο και ο δημόσιος διάλογος, αλλά και η σκέψη στο ντιβάνι του Φρόυντ για ομαδική ψυχανάλυση.

Τα κείμενα αυτά δεν είναι προφητείες, αν και προηγήθηκαν χρονικά του μνημονίου και της κορύφωσης της κρίσης, δεν είναι όμως ούτε και λύσεις, είναι απλά σκέψεις, προβληματισμοί, πεταρίσματα ματιού και εγκεφάλου, φώτα κινδύνου που αν και έχουν γραφεί ακόμη και πέντε χρόνια πριν δεν έχουν χάσει την αξία τους.

Τι μπορεί να κερδίσει κάποιος αν τα διαβάσει;

Πολύ απλά, πως αν δεν παραδεχτούμε πως το μνημόνιο δεν είναι ούτε το πρόβλημα, αλλά ούτε και η λύση των προβλημάτων και η θεραπεία των παθογενειών μας θα εγκλωβιστούμε για χρόνια σε μία συζήτηση για το παρελθόν, θα πετροβολούμε τις ευθύνες με μανία ο ένας στον άλλον και θα ζητάμε μνημόνια για να τα υπερασπιστούμε ή να τα καταδικάσουμε.

 Ο αναγνώστης δεν θα κερδίσει κάτι πάνω από τη δική μου ανάγνωση της αυτογνωσίας. Δεν φιλοδοξώ κάτι παραπάνω, από το να του δώσω μία μικρή σπρωξιά για να πέσει πάνω στον εαυτό του στον καθρέφτη και να κινήσει τη δική του διαδικασία αυτογνωσίας. Από εκεί μπορεί να έρθει το συλλογικό μας μέλλον, από την ατομική μας αυτογνωσία, μία απλή εμπροσθοβαρής διαδικασία, με μνημόνια και χωρίς…»

 

 

 

ΑΘΗΝΑ, 23022014