ΕΝΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ ΜΕΝΙΟ

 

Λιγοστεύουν σιγά - σιγά οι άνθρωποι της προηγούμενης γενιάς και ήδη, εκείνοι που έχουν γεννηθεί τη δεκαετία του 1920 - 1930 φεύγουν για τον ουρανό.  Πρόκειται δεν για την τελευταία γενιά που έζησε την εφηβεία της στην ιταλογερμανική κατοχή και ωρίμασε μέσα στην κόλαση του εμφυλίου πολέμου και φυσικά ήταν αυτή που ανέστησε την Ελλάδα…

Αφορμή γι’ αυτά τα λόγια είναι ο θάνατος ενός θείου μου, αδερφού του πατέρα μου, του Αριστομένη Προβόπουλου που γεννήθηκε το 1925 στη Ζιώψη Τυμφρηστού και προχθές το βράδυ έπεσε να κοιμηθεί και το πρωί δεν ξύπνησε. Φυσικά και είχε διάφορα ζητήματα υγείας, όπως όλοι οι άνθρωποι σε αυτή την ηλικία,αλλά όσο σοβαρά κι αν ήταν αυτά,δεν τον υποχρέωσαν να περάσει τις τελευταίες ημέρες της ζωής του μέσα στην απελπισία του νοσοκομείου. Έτσι πέταξε στους ουρανούς χωρίς ούτε ο ίδιος να ταλαιπωρηθεί αλλά και χωρίς να βάλει σε μπελάδες κανέναν και το κυριότερο, άφησε την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι του σπιτιού του, κάτι που όπως καταβαίνεται είναι σπάνιο πλέον στην εποχή μας.

Ο μπάρμπα Μένιος όπως τον αποκαλούσαμε όλοι, ήταν ο δεύτερος γιός του Δημήτρη Προβόπουλου και της Αικατερίνης Κούτρα που από τα εννιά παιδιά που απόκτησαν, έζησαν τα πέντε και σήμερα έχουν μείνει μόνο ο πατέρας μου Γιώργος (1937) και ο μεγαλύτερος ο Παναγιώτης (1922). Τα δυο άλλα παιδιά τους, ο Κώστας και η Γεωργία που ήταν στα μεσαία χρόνια πρόλαβαν ήδη τα προηγούμενα χρόνια και έφυγαν στους ουρανούς. Σημειώνω πως ο παππούς Δημήτρης πέθανε μέσα στην Κατοχή και η γιαγιά μου, αν και έμεινε με την κόρη της, μοίρασε τη ζωή της με όλα τα παιδιά και τα βοήθησε όλα στις δουλειές που έκαναν.

Τούτο γιατί κανένας από την οικογένεια δεν έφυγε από την περιοχή του Τυμφρηστού, συγκεκριμένα από τον Άγιο Γεώργιο γιατί ήδη όλο το χωριό Ζιώψη εγκαταλείφθηκε λόγω κατολισθήσων και μεταφέρθηκε χαμηλότερα, δίπλα στο ποτάμι και έμειναν και δούλεψαν εκεί, στα χωράφια αρχικά και αργότερα στις οικοδομές και τα τεχνικά έργα ο πατέρας μου και ο αδερφός του Παναγιώτης, στις υλοτομίες και στα δάση ο Κώστας και ο Αριστομένης, πιο δραστήριος και πολυτεχνίτης κάπως, με υδραυλικά, σιδηρουργία και άλλα σχετικά. Αυτός μάλιστα ήταν και ο πιο αγαπημένος μου (μικρός που δεν μπορούσα να προφέρω το αρχαιοπρεπές όνομα Αριστομένης, τον φώναζα «θείο Καμπανέλη» και μάλιστα του έμεινε) και κυρίως ήταν αυτός που με πρόσεχε όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο και έμεινα σπίτι μου.

Ο «θείος Καμπανέλης» λοιπόν προχθές δεν ξύπνησε όπως κάθε μέρα από τον ύπνο του και χθες το μεσημέρι, η οικογένεια του και όλο το χωριό τον αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο του Αγίου Γεωργίου, σε μια τελετή που περισσότερο έμοιαζε με την επιστροφή της σωρού του στη γη που τον γέννησε και τον έθρεψε παρά με κηδεία. Ο μπάρμα Μένης ήταν από τους τελευταίους εκείνης της σπουδαίας γενιάς που μέχρι το φθινόπωρο πάλευε με τον κήπο και τα δέντρα που είχε στα Καμάρια, μια ωραία περιοχή κοντά στο χωριό που έχει νερό και ευκόλυνε τις μικροκαλλιέργειες που έκανε και την οποία επισκέπτονταν καθημερινά σχεδόν με ένα γέρο γάϊδαρο που συντηρούσε. Το σημειώνω τούτο γιατί τα Καμάρια ήταν μια παμπάλαια περιοχή που ανήκε στην οικογένεια και έμεινε σε αυτόν ως μερίδιο, είναι και η τελευταία από τα χωράφια της που καλλιεργήθηκε και είναι αμφίβολο αν κάποιους από τους νεότερους, αδέρφια, ξαδέρφια και ανήψια, ασχοληθεί με αυτά. Έτσι μαζί με το κλείσιμο της ζωής του μπάρμπα Μένης, κλείνει και η καλλιέργεια στα Καμάρια τα οποία φημίζονταν εκτός για τα μποστανικά τους και για τα ωραία σταφύλια αλλά και για τα σύκα από τις λεγόμενες «μελανές» συκιές - μια ποικιλία των βασιλικών σύκων που ωρίμαζαν μετά τα μέσα του Σεπτεμβρίου και κρατούσαν όλο τον Οκτώβρη. Τα τελευταία που δοκίμασα ήταν από τα χέρια του και τον ευχαριστώ πολύ που κράτησε ζωντανά αυτά χωράφια και μας μοίραζε τους καρπούς και τα μποστανικά τους.

Ας είναι ελαφρά η γή που σκέπασε τον μπάμπα Μένης και καρπερά τα χωράφια που θα δουλέψει εκεί ψηλά και πρόθυμα τα δέντρα να κάνουν καρπούς , στους ουρανούς της μικρής μας πατρίδας μας που θα μας περιμένει να πάμε κι εμείς κάποια μέρα και ίσως να τον βρούμε με ένα κοφίνι σταφύλια και σύκα να περιμένει να μας καλωσορίσει…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 08022014