ENA ΜΝΗΜΕΙΟ ΣΤΗ ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ

 

Να πώ την αλήθεια, έχω πολλές επιφυλάξεις γι’ αυτό που θέλουν να κάνουν με την πρόγραμμα Rethink Athens στην Αθήνα, η έκθεση του οποίου με τις οριστικές μελέτες στη Στοά του Αρσακείου τελειώνει σήμερα οπότε και θα βγάλουν και τις κουρτίνες που δημιουργούν σκηνικό θρίλερ τη νύχτα στη Στοά. Το γιατί έχω επιφυλλάξεις; Θα σας πω μόνο ένα πράγμα που σκέφτομαι και τελειώνω: Λένε πως θα φυτέψουν 600 δέντρα στην Πανεπιστημίου αλλά φοβάμαι πως κανένας δεν είδε τι τραβάνε τα πλατάνια που φυτεύτηκαν επί δημαρχίας Ντόρας Μπακογιάννη των οποίων οι ρίζες βρήκαν κιόλας στα τσιμέντα του τούνελ του μετρό και άρχισαν να δυσκολεύονται. Που θα βρουν τώρα χώμα αυτά που λένε ότι θα φυτέψουν και νερό, ο θεός και η φαντασία τους το ξέρουν.

 

Πέρα απ’ αυτά όμως, προχθες στη Στοά του Αρσακείου όπου λειτουργεί η έκθεση της ονειρικής, γι’ αυτούς Αθήνας, έγινε μια ωραία συνάντηση όπου πολλές Αθηναίες και Αθηναίοι, και νέοι και ώριμοι, στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Ντύνουμε μουσικά την Αθήνα» χόρεψαν τάνγκο ενώ χθες,περνώντας από εκεί είδα πως ο Σύλλογος των Υποτρόφων του Ιδρύματος Ωνάση είχε διοργανώσει μια μουσική εκδήλωση όπου διακεκριμένοι καλλιτέχνες παρουσίασαν την δική τους οπτικοακουστική προσέγγιση για το νέο πρόσωπο της Αθήνας και παρά το κρύο, καθότι η στοά η Στοά μπάζει από παντού είχε αρκετό κόσμο που του αρέσουν να γίνονται αυτά τα πράγματα στο κέντρο της πόλης.

Δεν κάθησα, είχα δουλειά και γύρισα σπίτι αλλά πρόλαβα να τραβήξω κάποιες φωτογραφίες, στις οποίες,συμπαθάτε με, το θέμα δεν είναι οι εκδηλώσεις και οι χοροί, αλλά η παλιά λινοτυπική μηχανή, σοβιετικής κατασκευής μάλιστα που εδώ και χρόνια κοσμεί το κέντρο της Στοάς. Κάθε φορά που περνάω την ακουμπάω με νοσταλγία και αναπολώ το φοβερό έτος 1981 που πρωτομπήκα σε τυπογραφείο εφημερίδας, της «Ακρόπολης» στη Φειδίου όπου έβραζαν τα καζάνια της κόλασης από τις λινοτυπικές μηχανές. Εκεί πήρα το βάπτισμα του πυρός στη δημοσιογραφία και στην τυπογραφία, τέχνες που μέχρι τότε αλληλένδετες.

Η σχέση όμως με τις λινοτυπικές μηχανές δεν κράτησε πολύ, μέσα σε έξι μήνες η εφημερίδα που πρωτοδούλεψα, η «Εξόρμηση» πέρασε στη φωτοσύνθεση κι έτσι κόπηκαν οι επαφές με αυτές τις μηχανές, τα αντιμόνια και τους αδίστακτους τυπογράφους. Γι’ αυτό και κάθε φορά που περνάω από εκεί την ακουμπάω, σαν μνημείο και έτσι σήμερα που πέρασα από εκεί, βρήκα και το φίλο Βασίλη Χατζηϊκώβου που κι αυτός νοσταλγεί την παλιά τυπογραφία και ο Ηλίας Σωτηρόπουλος, μας έκανε τη χάρη να μας αποθανατίσει με ένα μνημείο της πόλης που εκτός από την τυπογραφία, θυμίζει πως κάποτε κάποια προϊόντα, είχαν ετικέττα που έγραφε Made USSR…

ΑΘΗΝΑ, 10032014