H ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ ΤΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ

Πήγα όπως θα διαβάσατε σε προχθεσινή ανάρτηση, στα εγκαίνια της έκθεσης «ΟΔΟΣ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ» και μάλιστα μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσω (με εξαιρετικά αποτελέσματα) ένα μικρό φακό στη μηχανή μου και το γεγονός με οδηγεί σε μια καινούργια προσέγγιση των θεμάτων που συνήθως με ενδιαφέρουν και μέσα από τα οποία με έχετε γνωρίσει κατά το παρελθόν στις εφημερίδες και τα περιοδικά και τώρα το δίκτυο. 

 Η έκθεση περιλαμβάνει άπειρες φωτογραφίες της Μελίνας Μερκούρη καθώς και αρκετά αντικείμενα, όπως ρούχα της Μελίνας και το καμαρίνι της που μεταφέρθηκε για της ανάγκες της έκθεσης από το θεατρικό Μουσείο. Αυτά δεν με ενδιάφεραν σχεδόν καθόλου αλλά με εντυπωσίασε το φωτογραφικό υλικό το οποίο για μένα επί πολλά χρόνια ήταν και ένα κομμάτι της δουλειάς μου - σαν συντάκτης ύλης για τρεις δεκαετίες σε εφημερίδες και περιοδικά υπολογίζω πως ο αριθμός των φωτογραφιών της Μελίνας που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου και έπρεπε να επιλέξω, συναγωνίζονται πιθανόν και του Αντρέα Παπανδρέου και άλλων προσωπικοτήτων στην πολιτική και άλλες εκφράσεις της ζωής.

 

Έτσι λοιπόν θαύμασα στην έκθεση το έργο των συναδέλφων και θυμήθηκα πολλές καλές (και πολλές άσχημες βεβαίως) στιγμές από την εποχή που υπηρατούσα τη «μάχιμη» δημοσιογραφία και νοστάλγησα τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Λέω για τις ασπρόμαυρες, όχι από την πλευρά της αισθητικής, αλλά για τις ασπρόμαυρες που βάζαμε στις εφημερίδες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 που δεν είχε μπεί το χρώμα σε όλες τις σελίδες. Κι ακόμη, τις ασπρόμαυρες φωτοραγραφίες που ήταν ακόμη υγρές γιατί οι φωτογράφοι εκείνης της εποχής εκτός από τη φωτογράφιση έπρεπε να τις τυπώσουν αμέσως και τρέχοντας να τις φέρουν στις εφημερίδες για να προλάβουμε την έκδοση. Φανταστείτε λοιπόν πως μια φωτογραφία της Μελίνας από μια εμφάνιση στο Ηρώδειο για παράδειγμα που έγινε στις 10 το βράδυ, έπρεπε να φτάσει στα γραφεία της εφημερίδας μέσα σε μια ώρα τουλάχιστον για να είναι το πρωί τυπωμένη σε μια σελίδα. Αυτό ήταν άθλος για τους φωτογράφους της εποχής που εκτός από καλλιτέχνες έπρεπε να είναι και δρομείς...

 

Όσον αφορά τώρα το «ρεπορτάζ» αναφέρθηκα και προχθές πως τους συναδέλφους φωτογράφους και δημοσιογράφους απασχόλησαν η αειθαλής Μαριάννα Βαρδινογιάννη, ο Κώστας Λαλιώτης με τη σύζυγό του, η Μανουέλλα Παυλίδου, ο αδερφός της Μελίνας Σπύρος Μερκούρης, άλλοι επώνυμοι και βεβαίως οι νέες ηθοποιοί που έλαμπαν μιας και το βραβείο αποτελεί γι’ αυτές μια ιδιαίτερη αναγνώριση. Τους φωτογράφους επίσης απασχόλησαν και πολλοί άλλοι από το χώρο του θεάτρου που ομολογώ δεν γνωρίζω και γι’ αυτό δεν ανακατεύτηκα περισσότερο και ασχολήθηκα μόνο με λίγους γνωστούς που συνάντησα εκεί και με τις φωτογραφίες της έκθεσης. Στα εγκαίναι μίλησαν, απόντος του Άγγελου Δεληβοριά που βρίσκεται στο Βερολίνο η εκπρόσωπος του Μουσείου Μπενάκη, ο πρόεδρος του Ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη» Χριστόφορος Αργυρόπουλος καθώς και ο Σπύρος Μερκούρης. 

Με το φίλο Δημήτρη Παπαδιά μπροστά στην ιστορική αφίσα.

Τις φωτογραφίες της έκθεσης μπορεί να δείτε στις 350 σελίδες του λεύκωματος «Μελίνα» το προλογικό σημείωμα του οποίου έχει γράψει ο συνάδελφος Φώτης Απέργης και το οποίο διατίθεται στο Μουσείο Μπενάκη (20 ευρώ) και στο Κεντρικό Φιλοτελικό Κατάστημα των ΕΛΤΑ (Λυκούργου 5). Επίσης, η έκθεση «Οδός Μελίνα Μερκούρη» θα ολοκληρωθεί στις 25 Μαίου. 

Με την ευκαιρία της έκθεσης, έγινε και η απονομή του θεατρικού βραβείου"Μελίνα Μερκούρη" στη Γιούλικα Σκαφιδα. Στις φωτογραφίες με τη Λένα Δροσάκη, τον Δημήτρη Λιγνάδη και τη Νάντια Κονογεώργη.

Σημειώνουμε πως πριν από την απονομή παρουσιάστηκε μέρος της παράστασης «2013 Μελίνα Μ.» του Κωνσταντίνου Ασπιώτη που είναι εμπνευσμένη από τη Μελίνα Μερκούρη και μιλάει για τη σημερινή κατάσταση του πολιτισμού και του θεάτρου, αφηγείται ιστορίες από τη ζωή και το έργο της πολυσχιδούς αυτής προσωπικότητας και με χιούμορ αντιαστέλει τη σημερινή κατάσταση. 

ΑΘΗΝΑ, 06032014