ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Μια και πιάσαμε χθες κουβέντα για τα σπουργίτια της πόλης και τα μικρά τους που δεν έχουν ακόμη δυνατά φτερά και των οποίων το πρώτο πέταγμά τους μπορεί να εξελιχθεί σε ανώμαλη προσγείωση στο δρόμο και από εκεί να καταλήξουν στα δόντια κάποιας γάτας, και προχθές στα χελιδόνια της οδού Τζαβέλλα,ας αφιερώσουμε και τη σημερινή ανάρτηση πάλι σε αυτά τα πουλιά και μετά να μπούμε σοβαρά στην προεκλογική περίοδο...

Τούτα τα πουλιά όμως, σπουργίτια πάλι, δεν φτιάχνουν τις φωλιές τους σε τίποτα συνηθισμένα σημεία της πόλης αλλά στις φυλακές όπου όντως παρατηρείται πυκνή παρουσία, ιδιαίτερα σπουργιτιών και είναι τα μόνα πλάσματα μαζί με τις μύγες και τα κουνούπια που στέκονται στα παράθυρα και δίνουν ιδέες στους κρατούμενους. Τα πουλιά εννοείται γιατί τα άλλα, τα έντομα το μόνο που κάνουν είναι να τους βασανίζουν.

Υπάρχουν λοιπόν πολλά σπουργίτια στις φυλακές, ακόμα και σε αυτές που θεωρούνται «ασφαλείας» και φτιάχνουν τις φωλιές τους όπου τα βολεύει, προτιμούν δε τίποτα τρύπες και κρυφές γωνιές στις στέγες για να μη μπορεί να τα φτάσει κανένας. Αυτά που είδα όμως πριν από λίγες εβδομάδες που πήγα ένα επισκεπτήριο στον Κορυδαλλό είχαν φτιάξει τη φωλιά τους σε ένα κενό ανάμεσα στους αρμούς των λιθαριών που βρήκαν και βεβαίως το μεγάλωσαν με τα νύχια τους για να χωρέσουν τη νέα τους οικογένεια.

Τα πήρα είδηση από το μπες - βγες και τα τσιρίγματά τους και έστρεψα προς τα εκεί τον φακό με προσοχή βέβαια να μην κινήσω υποψίες και έχω τραβήγματα με τους φύλακες που μπορεί να με περνούσαν για κανένα συνεργάτη του Χριστόδουλου Ξηρού που εξέταζα τον τοίχο για να του μεταφέρω οδηγίες για το αδύνατο αυτό σημείο από το οποίο θα μπορούσε να αποδράσει αυτός και οι σύντροφοί του όταν τους δίνονταν η ευκαιρία.

Κάτι τέτοιο όπως καταλαβαίνετε είναι απίθανο, γιατί πρώτα απ’ όλα ο Ξηρός είναι κύριος, δεν θα καταδέχονταν να παίξει τέτοιο σκληρό ρόλο όπως το «Εξπρές του Μεσονυχτίου» και να σκάβει τώρα με τα ευαίσθητα χέρια του και με πηρούνι τους τοίχους για να αποδράσει. Κάποιοι άλλοι δούλευαν γι’ αυτόν ο οποίος, ουδέποτε φαντάζομαι του σκίστηκε η καρδιά σαν έβλεπε τα σπουργίτια να στέκονται στο γείσο του σιδερόφραχτου παράθυρο. Αυτά είναι ρηχές ευαισθησίες για τους άμοιρους, τους φτωχοδιάβολους, τους Αγιάννηδες και όχι για τρομοκράτες και κατά συρροήν δολοφόνους όπως οι Ξηροί και η παρέα τους.

Οι Αγιάννηδες των φυλακών είναι αυτοί που περιμένουν πότε τα σπουργίτια θα γίνουν τόσο πολλά που κάποια μέρα θα γεμίσουν με τρύπες τους πετρόκτιστους ψηλούς τοίχους, πολλές τρύπες για να χωρέσουν τις οικογένειές τους. Τόσο πολλές τρύπες ώστε να υπονομεύσουν αρκετά τα φριχτά ντουβάρια και να πέσουν στο πρώτο δυνατό φύσημα του αέρα και προτού προλάβουν οι φύλακες να καταλάβουν τι έγινε, να βρεθούν έξω από τις φυλακές και να χαθούν σαν τα πουλιά στου κόσμου τους δρόμους και τις πολιτείες...  

ΑΘΗΝΑ, 04052014