ΜΙΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

 

 

Αν και τα Χανιά είναι ένας τόπος πολυφωτογραφημένος και κατά συνέπεια γνωστός μέσα από χιλιάδες αναρτήσεις στο διαδίκτυο και δημοσιεύσεις στα συμβατικά ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ, εντούτοις πάντα υπάρχει και για όποιον φυσικά βλέπει, το καινούργιο και το απρόοπτο που με τον τρόπο του δημιουργεί μια άλλη πρόταση και προσθέτει νέα στοιχεία στην εικόνα του παλιού λιμανιού. Κάτι τέτοιο προκάλεσε η άφιξη προχθές και η παραμονή της κατόπιν στην προκυμαία μπροστά Νεώρια «Μόρο» μιας σχεδίας με καλάμια που ξεκίνησε από τα Κύθηρα και μετά από 48 ώρες ταξίδι με τα κουπιά έδεσε στα Χανιά.

Ο πλούς αυτής της σχεδίας η οποία κατασκευάστηκε από την ομάδα «The First Mariners» σε συνεργασία με αρχαιολόγους, με ντόπια υλικά, όπως καλάμια και ξύλα από κυπαρίσσι επί τόπου στα Κύθηρα, είναι ένα ακόμη εγχείρημα στη μελέτη της διάδρασης του ανθρώπου με τη θάλασσα και τις προσπάθειές του να κατασκευάσει τα πλεούμενα των πρώτων ταξιδιών του. Την ομάδα των κωπηλατών αποτελούσαν οι Bob Hobman και ο γιός του Kadek, Γιάννης Καλλίγερος, Rose Ridgeway, Robin Davy, Finn Davy, Dylan Bennet, Ιάκωβος Κουβαράς, Φίλιππος Πιερράκος και Αλέξ Σούγιαννης.

Γι’ αυτή τη σχεδία και το ταξίδι της από τα Κύθηρα στα Χανιά, μίλησαν χθες το βράδυ στην αίθουσα του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Χανίων στα Νεώρια Μόρο ο Μανώλης Μπαρμπόπουλος, πρόεδρος του ΙΟΧ, ο Μπόμπ Χόουπμαν, καπετάνιος του πληρώματος, συγγραφέας , ιστορικός, η Κατερίνα Κόπακα καθηγήτρια προϊστορικής αρχαιολογίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Παν/μιο Κρήτης και ο Γιάννης Καλλίγερος, μέλος του πληρώματος, από τους Κυθήριους που υποστήριξαν θερμά την αποστολή. Στο τέλος της εκδήλωσης προβλήθηκε επίσης η ταινία «Το ταξίδι της Μελίδας» και έπαιξαν οι μουσικοί Μιχάλης Χόϊπερ και Μανώλης Αναστασάκης.

ΧΑΝΙΑ, 22072014

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

Κι όμως, μέσα από το πλήθος των τουριστών, των επισκεπτών και των ντόπιων που τρέχουν να βγάλουν μεροκάματο, ένα κοριτσάκι με ροζ φουστανάκι που ξέφυγε από την προσοχή των δικών της μπορεί να δημιουργήσει έτσι στα ξαφνικά, το καλύτερο «θέμα» στο λιμάνι των Χανίων όπου μπλέκονται για λίγες διάφοροι πολιτισμοί και αισθητικές χωρίς βέβαια να δημιουργούν πάντα  το προσδοκούμενο αποτέλεσμα...

 

Στα Χανιά, σε όλη την Κρήτη καθώς και στη Γαύδο είχα πάει πρώτη φορά το 1983 και ομολογώ δεν θυμάμαι καν πως ήταν ο τόπος ενώ καθώς η κατοχή και η λειτουργία μιας φωτογραφικής μηχανής ήταν τότε πολυτέλεια, ελάχιστες είναι οι φωτογραφίες από έχω εκείνη την εποχή. Στα χρόνια που ακολούθησαν ξαναβρέθηκα στην Κρήτη λίγες φορές αλλά οι καταστάσεις τότε δεν μου επέτρεψαν να δημιουργήσω ένα σοβαρό αρχείο φωτογραφιών και δεν έχω γράψει παρά ελάχιστα πράγματα...

 

Χάρη σε μια ωραία σύμπτωση τούτες τις ημέρες βρέθηκα και κινούμαι στην Κρήτη, στο εσωτερικό του νομού Χανίων για να είμαι πιο ακριβής και τούτο έχει να κάνει λίγο με τη δουλειά στα περιοδικά που ασχολούμαι και για την οποία στο εξής θα σας λέω διάφορα. Επόμενο λοιπόν θα ήταν να βρεθώ σήμερα και στα Χανιά, μια από τις πολλές σπουδαίες παραθαλάσιες ελληνικές πόλεις με πολύ ωραίο λιμάνι και το οποίο μέχρι σήμερα γνώριζα από τις φωτογραφίες των άλλων συναδέλφων και των φίλων στο διαδίκτυο.

Δεν νομίζω δε πως υπάρχει άλλη πόλη με λιμάνι φωτογραφημένη τόσο πολύ όσο τα Χανιά και τούτο οφείλεται στην διατήρηση και την σωστή εν μέρει ανάδειξη των στοιχείων μιας παλιότερης εποχής αλλά και στον πέτρινο λιμενοβραχίονα που οδηγεί στο μεγάλο φάρο και αποτελεί μια ωραία εξέδρα στην οποία μπορεί να σταθεί όποιος θέλει και να φωτογραφήσει το λιμάνι οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας και με το φωτισμό που αυτός επιλέγει. Άπειρα είναι επίσης τα σημεία που μπορεί να δει κάποιος στο λιμάνι καθώς και ανθρώπους από κάθε μεριά του κόσμου που περιδαβαίνουν την προκυμαία ή κάθονται στα μαγαζιά εκεί. Θέλοντας και μη λοιπόν, μπήκα κι εγώ στον πειρασμό να φωτογραφίζω κι εγώ όσο θα βρίσκομαι ακόμη εδώ το λιμάνι των Χανίων και να προσθέσω κάποιες στο μεγάλο αρχείο των φωτογραφιών αυτού του ωραίου τόπου και τις οποίες θα βλέπετε τακτικά σε επόμενες αναρτήσεις.

ΧΑΝΙΑ, 22072014

ΕΝΑ ΤΑΨΙ ΜΠΑΚΛΑΒΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ

Ένα ταψί μπακλαβά με καρύδια από την Κουστέσα Ευρυτανίας και σαράντα φύλλα ανοιγμένα στο χέρι έφτιαξε η Αθηνά Αντωνίου για την γιορτή του άντρα της Περικλή.

 

Ως άνθρωπος που έχω γεννηθεί στα βουνά (στη Μεγάλη Κάψη Φθιώτιδας, στις πλαγιές του Τυμφρηστού) όπου η παράδοση σε ότι αφορούσε τον εορτασμό του Αϊ - Λιά παρέμεινε ισχυρή και λίγο ανόθευτη ακόμη στα χρόνια της δεκαετίας του ’60, συνέδεσα τη σημερινή ημέρα με ορισμένα γεγονότα τα οποία μετά από μισό αιώνα τώρα θυμάμαι και νοσταλγώ.

Δεν θα πω πολλά σήμερα γι’ αυτή την ιδιαίτερη ημέρα, θα σταθώ μόνο στο γλυκό που έφτιαχνε η μάνα μου - μια αεικίνητη και ακούραστη γυναίκα- η οποία ανάμεσα σε όλες τις δουλειές του χωραφιού και του κοπαδιού έβρισκε και λίγο χρόνο να φτιάξει ένα ταψί παντεσπάνι για τη γιορτή μου και από ένα μεγάλο ταψί μπακλαβά τα Χριστούγεννα και του Αγίου Γεωργίου που γιόρταζε ο πατέρας μου. Για της Παναγίας που γιόρτζε η αδερφή μου έφτιαχνε κουραμπιέδες, ένα γλυκό κάπως κατώτερο λόγω της ευκολίας και των υλικών.

 

 

Ένα τέτοιο δημιούργημα από τα χέρια της Αθηνάς, επόμενο ήταν να γίνει το κέντρο του ενδιαφέροντος για όλη την παρέα και οι φωτογραφίες γύρω από το ταψί επιβεβλημένες.

Το παντεσπάνι που έφτιαχνε για μένα ήταν μια υπόθεση που ήθελε καλοκοσκινισμένο αλεύρι, βούτυρο, ζάχαρη και πολλά αυγά, αν θυμάμαι καλά περί τα 40 - 50 που τα χτυπούσαν με το χέρι ενώ ακολουθούσε πάντα τις οδηγίες της θείας μου Θεοδώρας Τσιρώνη η οποία ήταν ειδική στα γλυκά και ιδιαίτερα στο παντεσπάνι. Το φτιάξιμο  του δε γινόταν με άκρα μυστικότητα γιατί επικρατούσε η άποψη πως μπορεί να το ματιάσουν και να «κάτσει», πράγμα που συνέβαινε αρκετές φορές. Γι’ αυτό και το έφτιαχναν μεσημέρια συνήθως που ησύχαζε η γειτονιά και σαν άναβαν το φούρνο έλεγαν πως τον έκαιγαν για να κάνουν πίττα και σαν έρχονταν η ώρα κρυφά έριχναν μέσα το ταψί και τον έκλειναν. Τέλος πάντων έτσι γίνονταν με το παντεσπάνι της μάνας μου και το χαιρόμασταν όλοι σαν πετύχαινε και το συζητούσαμε πολύ κάθε χρονιά σαν σήμερα στο χωριό. Αυτό λοιπόν θυμάμαι και νοσταλγώ, όχι βέβαια τόσο τα γλυκά αλλά τα χρόνια και το κλίμα της γιορτής,  πράγματα που λόγω ειδικών καταστάσεων φυσικά και δεν γυρίζουν με τίποτα πίσω.

Για να είμαστε όμως μέσα στο κλίμα της ημέρας και αφού δυστυχώς δεν έχω μια φωτογραφία με τη μάνα μου να φτιάχνει παντεσπάνι, επιστρατεύω μια πρόσφατη που έβγαλα πριν από λίγες ημέρες στην Κουστέσα της Ευρυτανίας, όπου για την γιορτή του άντρα της, Περικλή (γιορτάζει των Αγίων Πάντων) η ακούραστη Αθηνά Αντωνίου, έφτιαξε ένα ταψί μπακλαβά απ’ όπου έβγαλε 120 υπέροχα κομμάτια των 40 φύλλων ανοιγμένων στο χέρι με ντόπια καρύδια και τον οποίο τιμήσαμε μαζί με τον Περικλή όλοι που βρεθήκαμε εκεί για τον εορτασμό της ημέρας και τον εκκλησιασμό στον Άγιο Παύλο. Την επόμενη φορά που θα φτιάξει η Αθηνά μπακλαβά, θα είμαι εκεί και θα μάθω περισσότερα και δεν αποκλείεται να δείτε μια μέρα ένα ταψί φτιαγμένο από τα δικά μου χέρια...

 

 

 

ΤΑ ΕΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΤΑ

 

Μιας και πιάσαμε από το πρωί σήμερα το θέμα «πρώτη ύλη» για το μέλι των ελληνικών βουνών, ήτοι τους άπειρους χυμούς των λουλουδιών και των δέντρων, ιδιαίτερα αυτών που λόγω των αγκαθιών τους αποφεύγουμε να πλησιάσουμε ή αν το κάνουμε το μετανοιώνουμε, μετά τα παρεξηγημένα γαιδουράγκαθα, ας πιάσουμε και ένα άλλο επίσης παρεξηγημένο φυτό, τα βάτα. Τα βάτα που ο προσεκτικός παρατηρητής της ελληνικής φύσης μπορεί να διαπιστώσει ότι έχουν λιγοστέψει πολύ εξαιτίας της βιομηχανικής χρήσης της καλλιεργήσιμης γης και κυρίως λόγω της εγκατάλειψης των παλιών χωραφιών.

 

Θα σας φανεί παράξενο αλλά οι βατουλιές, όπως τις ξέραμε παλιά στα χωριά και ήταν συστάδες βάτων στην άκρη των χωραφιών που έπαιζαν το ρόλο του συνόρου έχουν μειωθεί σε τραγικό βαθμό. Καλύτερα είναι να λέμε πως έχουν υποβαθμιστεί πολύ και τούτο οφείλεται στο ότι καθώς οι άνθρωποι έπαψαν να ασχολούνται με τα χωράφια τους και να τα βοσκάνε, τα βάτα στην αρχή πύκνωσαν αλλά γρήγορα άρχισαν να πνίγονται μεταξύ τους αφού κανένα ζωντανό, οι κατσίκες επί του προκειμένου δεν τα έτρωγαν και ακόμη επειδή έπαψε να φτάνουν στις ρίζες τους έστω και λίγες σταγόνες νερού από τα στραγγίσματα των καλλιεργιών. Με λίγα λόγια μια απο τις συνέπειες της εγκατάλειψης των μικρών καλλιεργιών είναι και η μείωση των μικροβιότοπων που ήταν οι βατουλιές.

 

Έτσι σε όλα τα χωριά έχουν μείνει ελάχιστες βατουλιές και αυτές μόνο σε λίγα χωράφια και κήπους που βρίσκονται κοντά στα σπίτια και ποτίζονται λιγάκι. Τούτο βέβαια μπορεί να μη σημαίνει τίποτα για όσους βλέπουν τα πράγματα στη φύση αποσπασματικά και υπό το πρίσμα βέβαια της αδιαφορίας, αλλά φαντάζομαι πως αυτοί είναι οι ίδιοι που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ τους άγριο βατόμουρο ή αγνοούν πως από τα λουλούδια των βάτων των οποίων η ανθοφορία είναι συνεχής οι μέλισσες συλλέγουν χυμούς και γύρη και φτιάχνουν εξαιρετικό μέλι ανθέων. Από αυτά τα λουλούδια επίσης τρέφονται όλο το καλοκαίρι και ένα σωρό άλλα έντομα τα οποία ασφαλώς και δεν κάνουν μέλι αλλά δηλητήριο, όπως οι σφήκες για παράδειγμα, οι χρυσόμυγες, οι μπάμπουρες και πολλά άλλα περίεργα είδη τα οποία μας τρομάζουν και την επαφή μαζί τους είναι βέβαιο πως ξεχνάμε εύκολα... (Η φωτογραφία χθεσινή,από ένα παρατημένο χωράφι στα Κουτσομύλια του Σμοκόβου).

ΑΘΗΝΑ, 08072014

Η ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΙ

 

Δεν έχω γνώσεις βοτανολόγου ενώ ελάχιστα γνωρίζω για τα μελίσσια αλλά τούτο δεν με εμποδίζει να σας μεταφέρω μια φωτογραφία με δυο μέλισσες να τρυγούν τους χυμούς από ένα άνθος γαιδουράγκαθου που μαζί με άπειρους άλλους από τα λουλούδια και τα δέντρα των ελληνικών βουνών που ακόμη είναι χλοερά, αποτελούν την πρώτη ύλη για το μοναδικό μέλι των ελληνικών βουνών (Η φωτογραφία χθεσινή, από ένα γαιδουράκαθο που διατηρεί ακόμη το λουλούδι του λόγω υψομέτρου κοντά στο κάστρο του Σμοκόβου για το οποίο θα σας γράψω σύντομα).

 

ΑΘΗΝΑ, 08072014

TO ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΣΤΕΣΑ ΑΓΡΑΦΩΝ

Μέρος της Κουστέσας όπως φαίνεται από το δρόμο προς τα Βραγγιανά

Αποτελεί έναν από τους μικρότερους οικισμούς της Ευρυτανίας (των Αγράφων στην κυριολεξία) η Κουστέσα ο οποίος ανήκει κάποτε στην κοινότητα των Μεγάλων Βραγγιανών και σήμερα στόν Καλλικρατικό Δήμο Αγράφων αλλά σε ορισμένα πράγματα μοιάζει να διατηρεί μια διαρκή ανεξαρτησία και πηγαίο κοινοτισμό πράγματα τα οποία σαφώς και πηγάζουν από την αγάπη των Κουστεσιωτών προς την μικρή πατρίδα τους. Αγάπη η οποία δεν εξαντλείται στις θεωρητικές αοριστίες ή τις πρακτικές υπερβολές που συνηθίζεται να προβάλλουν οι περισσότεροι από τους απανταχού συμπατριωτών μέσω των Συλλόγων ή ως ιδιώτες, αλλά εκφράζεται με πολλά, μεγάλα και ωραία έργα σε όλο τον οικισμό.

Ο οικισμός της Κουστέσας όπως φαίνεται και στις δυο πλαγιές

πάνω από τον Κουστεσιώτη ποταμό, από την Κρανιά

Είχα πάει και άλλες φορές στην Κουστέσα, χειμώνα καιρό και φθινόπωρο και είχα διαφορετικές εντυπώσεις με κυρίαρχη αυτή της ερημίας και για τούτο δέχθηκα με ευχαρίστηση την πρόταση από την πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Κουστέσας Βραγγιανών Ευρυτανίας, την Αριστέα Ιωάννου - Αντωνίου να παραβρεθώ φέτος στην εορτή του Αγίου Παύλου και στο πανηγύρι που θα ακολουθούσε. Ήθελα πολύ να δω καλοκαίρι αυτό τον οικισμό που θεωρούσα άδειο, γεμάτο από κόσμο όπως μου είπε πως θα είναι και με χαρά διαπίστωσα πως είχε δίκιο. ‘Ολα σχεδόν τα σπίτια του οικισμού ήταν ανοιχτά και γεμάτα κόσμο που είχε έρθει για το πανηγύρι και σε μεγάλο ποσοστό ήταν νέοι και νέες, πράγμα σπάνιο για την εποχή σε όλα τα χωριά.

Από τον εσπερινό και την αρτοκλασία την παραμονή της εορτής

Πριν προσεγγίσουμε αυτό το φαινόμενο όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και πρώτα  - πρώτα να δώσουμε μια απάντηση σε όσους ρωτήσουν, γιατί μια εκκλησία σε μια ευρυτανική γωνιά να είναι αφιερωμένη στον ’Αγιο Παύλο; Τούτο σας πληροφορούμε πως οφείλεται στον δάσκαλο Θεοδόσιο Π. Τσιλιαμάνη, από την Κόνιτσα που πρωτοδιορίστηκε στην Κουστέσα το 1964 και σαν είδε πως αυτός ο μικρός οικισμός των Βραγγιανών στερούνταν εκκλησίας και οι άνθρωποι παιδεύονταν χειμώνα – καλοκαίρι να πηγαίνουν να εκκλησιαστούν στα γειτονικά χωριά, ιεραποστολικά ανέλαβε να φτιάξει και αγωνίστηκε τέσσερα χρόνια μαζί με τους λιγοστούς κατοίκους της Κουστέσας να φτιάξουν εκκλησία δίπλα από το σχολείο και έκαναν την πρώτη λειτουργία στις 17 Δεκεμβρίου 1967.

 

Στο πραύλιο της εκκλησίας όλοι οι Κουστεσιώτες εορτάζουν τον Άγιο Παύλο

Η κατασκευή της εκκλησίας του Αγίου Παύλου υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του μικρού οικισμού και όπως αποδείχθηκε αυτή αποτέλεσε το επίκεντρο όχι μόνο της λατρείας αλλά και της μικρής αγροτοκτηνοτροφικής κοινωνίας των πρώτων μετά την τραγική δεκαετία του ΄40. Σήμερα η σημασία της εκκλησίας του Αγίου Παύλου έχει μεγαλώσει και αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους και γι’ αυτό όλοι προσπαθούν να είναι στην Κουστέσα την ημέρα που εορτάζει ο μεγάλος άγιός τους και να πανηγυρίσουν όλοι οι συγχωριανοί κατόπιν μαζί με τους επισκέπτες της Κουστέσας στην πλατεία μπροστά από το σχολείο.

  Όλοι και με τον τρόπο τους ο καθένας συμμετείχαν στην προετοιμασία του πανηγυριού

Για την προετοιμασία της μεγάλης εορτής, από τις πόλεις της Βοιωτίας που ζουν οι περισσότεροι Κουστεσιώτες, ανεβαίνουν στον οικισμό νωρίτερα ορισμένοι κάτοικοι για να ανοίξουν πρώτα τα σπίτια που θα υποδεχτούν τον κόσμο, να συμμαζέψουν τα νερά, να καθαρίσουν τα μονοπάτια και τους δρόμους και να περιποιηθούν την εκκλησία αλλά και την μικρή πλατεία όπυ στήνεται το πανηγύρι μετά τη θεία λειτουργία. Φυσικά στην κίνηση αυτή πρωτοστάτησε η πρόεδρος Αριστέα Ιωάννου - Αντωνίουκαι σημαντική βοήθεια πρόσφεραν οι μόνιμοι κάτοικοι, ιδιαίτερα ο Τάσος Στούμπος που σαν τεχνίτης τα χέρια του πιάνουν όλες τις δουλειές και είναι ο άνθρωπος που κρατάει τα κλειδιά όλων των σπιτιών το χειμώνα και τα προσέχει.

Το έθιμο θέλει ο χορός να ξεκινάει με τον παπά του χωριού να πηγαίνει μπροστά και να τον ακολουθούν οι γεροντότεροι. Εδώ ο παπα Ηλίας από το Πετρωτό.

Έτσι την παραμονή της εορτής που άρχισε να φτάνει ο πολύς κόσμος όλα ήταν στη θέση τους και η εκκλησία που έγινε ο εσπερινός και η αρτοκλασία από τον παπα ... Κουτσουπιά, έλαμπε. Ανήμερα της εορτής στη λειτουργία συμμετείχε και ο παπα Ηλίας... και η αρτοκλασία έγινε στο προαύλιο κάτω από τα δροσερά πλατάνια που φύτευε σαν είχε τελειώσει η κατασκευή της εκκλησίας, το 1967 ο Ηλίας Αντωνίου. Ακολούθησε κέρασμα λουκούμι και τσίπουρο και σύντομα άρχισε να στρώνεται το πανηγύρι στην πλατεία την οποία, για το φόβο του καιρού, έχουν φροντίσει να την σκεπάσουν με μόνιμη τέντα που μαζεύουν το χειμώνα. Για τα χρειαζούμενα του πανηγυριού είχαν φροντίσει από την προηγουμένη μέλη του Συλλόγου, είχαν ψήσει και μοιράσει το κρέας, είχαν γεμίσει τα ψυγεία ποτά και αναψυκτικά ενώ άλλοι είχαν αναλάβει το σερβίρισμα και την περιοποίηση των πανηγυριστών που εκτός από τους Κουστεσιώτες είχαν έρθει και πολλοί από τα διπλανά χωριά, τα Μεγάλα Βραγγιανά, το Τροβάτο, τα Πετρίλια και το Τρίδεντρο ακόμη.

Όλοι οι Κουστεσιώτες σηκώνονται να χορέψουν στους ήχους του βιολίου και του κλαρίνου

Όλα λειτούργησαν άψογα και ο καιρός δεν έκανε καμιά λαχτάρα όλο το απόγευμα της περασμένης Κυριακής. Η ορχήστρα, Σταύρος Τσιάκαλος, βιολί, Γιώργος Μαυρατζάς, κλαρίνο, Στυλιανός Βαγγελάκος, τραγούδι, Ρούλα Τουραλιά, τραγούδι, Βασίλης Καλαμπόκας, κιθάρα και Χρήστος Λέκκος, κρουστά, ικανοποίησε όλους τους πανηγυριστές και χόρεψαν τραγούδια της αρεσκείας, πολλά από τα οποία λόγω και της γειτονίας της Κουστέσας με τα Πετρίλια ήταν αργιθεάτικα. Στο τέλος, για το καλό και να πάρει όλο το κορμί των χορευτών γεύση από το πανηγύρι, χόρεψαν και το πιπέρι...

Πανηγύρι χωρίς κλήρωση, δεν γίνεται γιατί από τους λαχνούς

βγαίνει το μεροκάματο των μουσικών

 Σημειώνουμε πως το πανηγύρι του Αγίου Παύλου δεν είναι η μόνη πρωτοβουλία του Συλλόγου για αντάμωμα των Κουστεσιωτών αλλά κάθε χρόνο, τον Αύγουστο που όλοι βρίσκονται σε διακοπές διοργανώνει με μεγάλη επιτυχία πάντα και το μεγάλο αντάμωμα που φέτος θα γίνει στις 9 Αυγούστου. Ο Σύλλογος επίσης πρωτοστατεί και για τα απαραίτητα έργα του οικισμού, όπως διανοίξεις και συντήρηση δρόμων μέχρι και κατασκευή γεφυριων ή άλλων απαραίτητων δράσεων. Για όλα αυτά, ο Σύλλογος στηρίζεται στα μέλη του και η αγάπη προς τον τόπο τους, δυναμώνει την προσφορά τους.

ΥΓ1. Το μικρό τούτο αφιέρωμα στο πανηγύρι του Αγίου Παύλου στην Κουστέσα είναι το πρώτο μιας καινούργιας περιόδου των «Μικρών Πατρίδων» που του έργο τους φέτος το καλοκαίρι θα είναι αφιερωμένο στην Ευρυτανία και κυρίως στα Άγραφα όπου θα προσπαθήσω να συμπληρώσω ένα έργο που έχω αρχίσει πριν από μερικά χρόνια. Θα ακολουθήσουν και άλλα για την Κουστέσα και άλλα μέρη και πανηγύρια των Αγράφων.

ΥΓ2. Περισσότερες φωτογραφίες στο

ΑΘΗΝΑ, 05072014

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΕΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΕΔΡΟ

 

Στο χωριό Κέδρος της Καρδίτσας απαντάται σήμερα η μεγαλύτερη ίσως αποικία πελαργών σε όλη τη Θεσσαλία και τούτο έχει να κάνει με την καλή φυσική κατάσταση του περιβάλλοντος πράγμα που οφείλει πολλά στη νέα τεχνητή λιμνη Σμοκόβου που απ’ αυτή αρδεύεται πιά ο κάμπος. Ήμασταν βιαστικοί προχθές που περάσαμε από εκεί και δεν ασχοληθήκαμε πολύ με τις φωλιές αλλά προλάβαμε να δούμε πως εκεί πάνω από τα πλατάνια τα μαθήματα πετάγματος είναι εντατικά. Αύριο που θα έχουμε περισσότερο χρόνο θα φροντίσουμε να έχουμε περισσότερες φωτογραφίες και πληροφορίες βεβαίως από τον κόσμο των πελαργών στον Κέδρο...