ΓΔΕΡΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Για το αν είναι τέχνη αυτό που έγινε στο Πολυτεχνείο τις περασμένες ημέρες, σας παραπέμπω στη γνωστή και πάντα επίκαιρη παροιμία «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η ημέρα και γελάει» και το γεγονός επιδέχεται ποικίλους σχολιασμούς…

Πέρασα χθες από το σημείο όπου πίσω από τις σκαλωσιές με τις πράσινες κουρτίνες εργάτες και τεχνικοί προσπαθούν να σβήσουν το μεγάλο ασπρόμαυρο γράφιτι και όσο παρατήρησα, φέρνουν όπως οι αρχαιολόγοι στο φως στρώσεις από συνθήματα και λείψανα αφισών από άλλες εποχές με αρκετό βάθος χρόνου. Τα ενδιαφέροντα «ευρήματα» που αποτελούν τρόπο τινά ένα μέρος της ιστορίας της μεταπολίτευσης και του πολύπαθου κτιρίου του Πολυτεχνείου, θα μπορούσε πιθανώς να αξιολογήσει μόνο κάποιος από τους αιώνιους φοιτητές και πιστεύω πως υπάρχουν αρκετοί απ’ αυτούς που παρεπιδημούν στα αμφιθέατρα αλλά και στον χώρο της πολιτικής, ως χώρο… μεταπτυχιακής παιδείας.

Δεν είδα κάτι τέτοιο, μόνο τους εργάτες με αδιάβροχες φόρμες και μάσκες ως σκιές πίσω από τις πράσινες κουρτίνες να στρέφουν το σωλήνα με το πεπιεσμένο ζεστό νερό πάνω στους τοίχους και αργά – αργά και με επιμονή, πόντο τον πόντο να γδέρνουν τον τοίχο μέχρι να εμφανιστεί ο αρχικός σοβάς που πάνω του άρχισε να γράφεται κάποτε ένα κομμάτι της ιστορίας της χώρας, της παιδείας και της πόλης. Δεν γνωρίζω σε πόσο καιρό θα έχουν τελειώσει αλλά φοβάμαι πως τούτο είναι μόνο ένα διάλειμμα στην παραγωγή ιδεών και επαναστατικών προτάσεων που κυκλοφορούν μέρα – νύχτα στην οδό Στουρνάρη και τα Εξάρχεια και την επόμενη από το τέλος του καθαρισμού μέρα, θα αρχίσουν νέα περίοδος επαναστατικής συνθηματογραφίας και ασύδοτης αφισοκόλλησης .

ΑΘΗΝΑ, 22032015