Η ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ

Παρατηρώ με ενδιαφέρον τις αναρτήσεις πολλών φίλων, συνομηλίκων βεβαίως και κάπως ωριμότερων οι οποίοι αναφέρονται, με αφορμή την επέτειο σήμερα, στην επιβολή της δικτατορίας στις 21 Απριλίου 1967 γράφοντας πως τις θυμούνται και μάλλον ζηλεύω…

Η φωτογραφία συμβολική (και δένει με την προηγούμενη ανάρτηση για το γραφείο του υπουργού Υποδομών Χρίστου Σπίτζη με τη Ραχήλ Μακρή κάτω από το πορτραίτο του Άρη Βελουχιώτη) για να θυμηθούμε πως μέχρι το 1974 στο χωριό μου, δεν είχα ακούσει τίποτα για τον Καπετάνιο…

Τους ζηλεύω γιατί εγώ δεν έχω να θυμηθώ σχεδόν τίποτα από εκείνη την ημέρα η οποία κύλησε όπως όλες οι άλλες ημέρες του Απρίλη στο χωριό, που τέτοιο καιρό ήταν και είναι γεμάτες με επείγουσες αγροτικές εργασίες όπως το όργωμα και το φύτεμα των κήπων. Μόνο κάποια στιγμή κατάλαβα μια ανησυχία στον πατέρα μου ο οποίος έλαβε μήνυμα από τον ομαδάρχη των ΤΕΑ του χωριού να έχει πρόχειρο το εγγλέζικο Enfield που είχε στο σπίτι. Κάποια στιγμή έφυγε και πήγε σε μια συγκέντρωση των ΤΕΑ και επέστρεψε για να συνεχίσουμε την επομένη κανονικά τη ζωή μας. Ούτε στο μονοτάξιο σχολείο του χωριού μας με τα 40 παιδιά τότε, καταλάβαμε εκείνες τις ημέρες καμιά σπουδαία αλλαγή, καθώς ήδη η χρονιά πήγαινε προς το τέλος της και οι τάξεις είχαν ψιλοδιαλυθεί καθώς για τα περισσότερα αγόρια και κορίτσια οι γονείς έκριναν πως ήταν πιο χρήσιμα στο σπίτι, στο χωράφι και στο κοπάδι παρά στο σχολείο.

Δεν θα υπήρχε λόγος να τα γράψω αυτά αν μετά από λίγα χρόνια που μεγάλωσα και άρχισα να μαθαίνω περισσότερα πράγματα, άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί δεν ήξερα τίποτα από την ιστορία του χωριού μου και των ανθρώπων του από το 1940 και μετά, κυρίως δε κατά την περίοδο του Εμφυλίου. Παρότι δεν ήμουν και κανένα παιδί που στερούνταν την περιέργεια και είχα και μια έντονη διάθεση για να μαθαίνω, διαπίστωσα πως από τότε που καταλάβαινα, δεν είχα ακούσει τίποτα για την παρουσία του Άρη Βελουχιώτη στο χωριό, την καταστροφή του από τους Γερμανούς, πως έζησαν οι χωριανοί εκείνα τα χρόνια, ποιοι σκοτώθηκαν στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, ποιοι χάθηκαν στα βουνά με τον ΔΣΕ, ποιους σκότωσαν οι αντάρτες το 1947 στη Λελούδα, που εξόρισαν όλες τις οικογένειες, πως ξανάφτιαξαν πάλι το χωριό.

Για όλα αυτά, τα ηρωϊκά και τα τραγικά που σημάδεψαν το χωριό και κλόνισαν τη συνέχειά του, δεν άκουγα παρά μισόλογα και σκόρπια πράγματα που δεν έμπαιναν σε καμιά σειρά στο παιδικό μυαλό μου. Ούτε και στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας και τη φοίτησή μου στο Γυμνάσιο θυμάμαι να άκουσα κάτι ή κάποιο στόμα να μιλάει για όσα πέρασε ο τόπος και οι άνθρωπό του. Από το καλοκαίρι του 1974 και κυρίως από την 20^η Ιουλίου 1974 και μετά, ημέρα της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο άνοιξαν με μιας τα στόματα και βγήκαν όλες οι θύμησες για τα περασμένα και έτσι πήραμε κι εμείς οι νεότεροι το νήμα της ιστορίας να ψάξουμε το παρελθόν και τα γεγονότα στον τόπο μας, αλλά, κακά τα ψέματα, η σιωπή στην την οποία αυτοβούλως είχαν επιλέξει οι άνθρωποι, ήταν απελπιστικά επιζήμια για όλους και τούτο, φαίνεται ακόμη και στις μέρες μας, μισό αιώνα μετά από την επιβολή της δικτατορίας… 

ΑΘΗΝΑ, 21042015