ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ

Από τη στροφή με θέα πάνω από τα Κουμάσια, βλέπουμε τον Οδυσσέα και την Γρηγορία Γρηγοράκου να βγάζουν το πρωί το κοπάδι τους για βοσκή.

Η πρώτη, αναγνωριστική έξοδος στον Αμάραντο και στις εξοχές του έγινε πριν από λίγες ημέρες μαζί με τον Αντώνη Παπαδάκο και τη Σοφία Παπαχρήστου και περιηγηθήκαμε διάφορα σημεία όπου άλλοτε άκμαζαν πολλοί συνοικισμοί αυτού του χωριού αναζητώντας τα σημάδια που άφησαν πίσω τους οι άνθρωποι όταν η μόνη τους επιλογή πλέον για να ζήσουν ήταν η εγκατάλειψη του τόπου τους και η αναζήτηση καλύτερης τύχης αλλού.

Το κύριο χαρακτηριστικό μιας τέτοιας περιήγησης σε ένα άδειο και σιωπηλό τόπο είναι η μελαγχολία που γεννάει η εγκατάλειψη και γι’ αυτό ήταν μεγάλη χαρά σαν συναντούσαμε κάποιους ανθρώπους οι οποίοι είτε είχαν πάει να φροντίσουν τις καλλιέργειές τους  ή ακόμη καλύτερα σαν διαβαίναμε την αυλόπορτα από ορισμένα εξοχικά σπίτια που οι νοικοκυραίοι τους δεν τα έκλεισαν ποτέ. Αυτές οι περιπτώσεις στον Αμάραντο μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και θα ασχοληθούμε μια τη μία πριν αρχίσουμε να διαβαίνουμε τις πόρτες των σπιτιών στο χωριό και να μιλάμε με τους χωριανούς.  

Αρχινάμε λοιπόν από σήμερα τις συστάσεις των ανθρώπων που μέχρι την ολοκλήρωση του έργου, συχνά πυκνά θα συναντάμε και θα συνομιλούμε μαζί τους για τον διαρκή αγώνα της επιβίωσης τόσο κατά το παρελθόν, όσο και στο παρόν του Αμαράντου. Τα πολύτιμα, από το καταστάλαγμα της ζωής τους λόγια, θα γίνουν μια σειρά κειμένων που στοχεύουν στην αυτογνωσία της ώριμης γενιάς των Ελλήνων που δοκιμάζεται από την κρίση και παρακαταθήκες για το μέλλον της επόμενης  που γνωρίζει την Ελλάδα ως ένα σωρό ερειπίων. 

Σε αυτό το ταξίδι, στο παρελθόν και το παρόν του Αμαράντου θέλουμε να είστε μαζί μας, να ακούτε κι εσείς τους ανθρώπους, να μιλάτε μαζί τους, να ρωτάτε, να μαθαίνετε…   

ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ, 14052015