70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

Με ρωτάνε φίλοι και συνάδελφοι γιατί σε μια τόσο σπουδαία επέτειο, όπως τα 70 χρόνια από το θάνατο του Άρη Βελουχιώτη δεν έγραψα τούτες τις ημέρες ούτε μια αράδα. Και με  ρωτούν γιατί ξέρουν πως στο παρελθόν είχα ασχοληθεί αρκετά με τον πρωτοκαπετάνιο της Αντίστασης, ειδικά για τις τελευταίες ημέρες του στο Γολγοθά που τον στρίμωξαν οι διώκτες του και οι «σύντροφοι» στο σκληρό τόπο της Αργιθέας και του Αχελώου.

Ο Αχελώος και το φαράγγι του Φάγκου της Μεσούντας όπου βρέθηκαν νεκροί ο Άρης και ο Τζαβέλλας

Ειλικρινά δεν ήθελα· δεν είχα περισσότερα να πω παρά να τον έχω πάντα στο μυαλό μου, όπως εγώ και λίγοι φίλοι τον γνωρίσαμε μέσα από τα κείμενα των ανθρώπων που στοιχήθηκαν μαζί του στον μεγάλο αγώνα της Αντίστασης ή ήταν απέναντί του. Και όσο ήταν ακόμη ανοιχτές κάποιες εφημερίδες και ειδικά έντυπα που δεν υπαγόρευαν το τι θα γράψουμε ή θεωρούσαν την δημοσιογραφική ύλη ως στοιχείο προπαγάνδας, γράψαμε γι’ αυτόν και το ευχαριστηθήκαμε γιατί άνοιξε κατά πως και ένας διάλογος από τους λίγους που είχαν απομείνει από εκείνη την εποχή με ανοιχτό μυαλό.  Τις τελευταίες λέξεις τους τις κρατήσαμε και εκείνα τα κείμενα θα μείνουν ως πρώτη ύλη για τους μελλοντικούς ιστορικούς και ελπίζουμε πως θα μας μνημονεύουν κι εμάς ως δημοσιογράφους τουλάχιστον, όταν στο μέλλον καταφεύγουν σε αυτή.

Ο Αχελώος όπως φεύγει προς τα στενά της Αργιθέας πήρε μαζί του το μυστικό του θανάτου του πρωτοκαπετάνιου

Τα  λέω αυτά γιατί έπεσαν στην αντίληψή μου διάφορα «αφιερώματα» και επετειακά κείμενα που δεν τιμούν καθόλου τα έντυπα που τα φιλοξένησαν καθώς ήταν κουρελούδες από διάφορα άλλα παλαιότερα δημοσιεύματα πασπαλισμένα με περισσότερη αριστεροσύνη καθώς επιτάσσουν και τα πολιτικά πράγματα της «πρώτης φοράς αριστερά» κυβέρνησης της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Από εκπροσώπους αυτού του χώρου μάλιστα ακούστηκαν και ένα σωρό επιπόλαια πράγματα που δεν αποτελούν ύλη ιστορίας αλλά όψιμες ιδεοληπτικές φαντασιώσεις που ξεπερνούν κατά πολύ το φαιδρό «Ο έλληνας Τσε Γκεβάρα». Όπως προαναφέρθηκε, είναι κι αυτά συμπτώματα της μέθης που προκαλεί η εξουσία την οποία διαρκώς ξορκίζεις ως κακό αλλά δεν σου πάει να την αφήσεις ανεκμετάλλευτη όταν σου δοθεί οπότε και ο κάθε ανιστόρητος έχει το ελεύθερο να λέει ότι θέλει. Το χειρότερο δε είναι ότι κάποιοι με αφάνταστη ελαφρότητα επιχειρούν και κάνουν αναγωγές της εποχής μας με την άνοιξη του 1945 και τα κατοπινά χρόνια χωρίς καν να γνωρίζουν τι έγινε τότε και τι συνέπειες βίωσε μετά ολόκληρη η χώρα.  

Δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής για το θάνατο το Άρη Βελουχιώτη. Το ΒΗΜΑ, 16/06/1945

Δεν θέλω να αναφερθώ περισσότερο σε αυτά τα δημοσιεύματα ή τους λόγους που εκφώνησαν κάποιοι μπροστά σε ποικίλα ακροατήρια θεωρώντας εαυτούς ως καπεταναίους εκείνης της εποχής και τους ετέρους ως αντάρτες και αντάρτισσες γιατί θεωρώ πως ήταν μέσα στο ρόλο του κάθε κομματικού στελέχους που έπρεπε να πάρει εκείνη τη στιγμή από υποχρέωση ως συνηθίζεται σε κάθε γιορτή και πανηγύρι όπου υποχρεωτικά παρίσταται.

Δεν μπορώ όμως να μην πω για μια ακόμη φορά πως το μυστικό για το θάνατο του πρωτοκαπετάνιου ουδείς το γνωρίζει και ουδέποτε θα μαθευτεί γιατί κανένας δεν ήταν μαζί τους στο Φάγγο να δει τι έγινε και μόνο από τα συμφραζόμενα και φυσικά από την ανάγνωση του φρικτού τοπίου της Αργιθέας και του Αχελώου μπορεί να καταλάβει κάτι χωρίς να περιμένει ούτε από τους ινστρούχτορες του ΚΚΕ ούτε από τους όψιμους επαναστάτες ου ΣΥΡΙΖΑ να τον φωτίσουν. Θα το καταφέρει μόνο αν έχει καθαρή ματιά και γενναία ψυχή όπως ο πρωτοκαπετάνιος… 

ΑΘΗΝΑ, 178062015