ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΣΤΙΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ

Στη φωτογραφία, το καζάνι του Λάμπρου Τσαντήλα το οποίο λειτουργεί αδιάλειπτα για περισσότερο από μισό αιώνα στο χωριό Αμάραντος Καρδίτσας μαζί με την κυρά Σταυρούλα που πάντα βάζει πλάτη σε τέτοιες δουλειές…

Στάζουν ακόμη οι σωλήνες των καζανιών σε όλες τις περιοχές της χώρας όπου καλλιεργούνται αμπέλια και οι άνθρωποι φτιάχνουν εκτός από κρασί και τσίπουρο. Πολλά σπίτια γιορτάζουν το μέγα γεγονός της απόσταξης με ωραίο τρόπο και καλούν φίλους και γνωστούς να συμμετάσχουν στην παρέα και δίπλα στο καζάνι που αχνίζει και τη φωτιά που πυρώνει, δοκιμάζουν το πρωτοστάλαγμα και εκτιμούν αναλόγως την παραγωγή. 

Παλιότερα ήταν μια περιπέτεια η απόσταξη των τσίπουρων και τούτο γιατί πάντα κάποιος θα ήθελε να ελέγξει την παραγωγή και αυτό έβαζε σε μια σειρά ανατρεπτικών σκέψεων  τους παραγωγούς οι οποίοι, ούτως ή άλλως πάντα γοητεύονταν από την παρανομία και δεν έχαναν ευκαιρία να την κάνουν. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως πριν η πολιτεία επιβάλει τέλη, οι εκκλησίες είχαν προλάβει και είχαν στην ιδιοκτησία της τα περισσότερα καζάνια τα οποία νοίκιαζε στους ενδιαφερόμενους κι έτσι γέμιζαν το παγκάρι τους. Όσοι δε δεν ήθελαν να πληρώσουν στην εκκλησία (του χωριού συνήθως ή του κοντινού μοναστηριού) εύρισκαν τίποτα παλιοκάζανα και χώνονταν στα ρέματα που είχαν τρεχούμενο νερό και μέσα σε καλύβες έκαναν την παράνομη απόσταξη αλλά αν τους ανακάλυπταν πλήρωναν ακριβά την πράξη τους και το τσίπουρο αντί να τους γλυκάνει το στόμα, τους φαρμάκωνε.

Αυτά τα πράγματα όμως αποτελούν παρελθόν και σήμερα οι περισσότερες αποστάξεις γίνονται με σύγχρονα καζάνια τα οποία δεν θέλουν συνέχεια γάνωμα και οι μέθοδοι που ακολουθούνται αποδίδουν ωραία τσίπουρα. Πολλοί παραγωγοί μάλιστα θέλοντας να βγάλουν καλύτερο προϊόν προχωρούν σε διπλές αποστάξεις, προσεκτικό φιλτράρισμα και φυσικά το αποθηκεύουν στα κατάλληλα δοχεία από πλαστικό ή γυαλί ενώ φροντίζουν να έχουν εκπληρώσει και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Δημόσιο Ταμείο για να μπορούν να το διακινήσουν ελεύθερα και ανάλογα τώρα με την ποιότητά του, το προτιμούν τα καλά τσιπουράδικα.  Σε ορισμένες περιοχές οι παραγωγοί και ειδικά στην ανατολική Θεσσαλία τού βάζουν και γλυκάνισο ενώ αντιθέτως στην περιοχή της Καρδίτσας και της Ευρυτανίας το προτιμούν σκέτο και αναλόγως δε με τη γεύση, συνοδεύεται και από τους σχετικούς μεζέδες οι οποίοι είχαν να κάνουν και με τα εποχικά προϊόντα του κάθε τόπου.

Υπήρξε μια μακρά περίοδος, αυτή που αναστοχαζόμενοι σήμερα αποκαλούμε περίοδο της επιπόλαιης ευημερίας κατά την οποία η κατανάλωση τσίπουρου περιορίστηκε εξαιτίας της εξάπλωσης των εισαγόμενων αλκοολούχων ποτών σε κάθε γωνιά και μαγαζί της χώρας.  Τελευταία, λόγω και της κλιμακούμενης οικονομικής στενότητας, η κατανάλωσή του αυξήθηκε πράγμα το οποίο ώθησε στην συστηματοποίηση της παραγωγής και από αρκετές ποτοποιίες αλλά η χάρη που έχει το παλιό καζάνι στην καλύβα του αμπελουργού που έχει κοντά τρεχούμενο νερό, είναι άλλο πράγμα και όσοι έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές δύσκολα ξεχνάνε τη μικρή γιορτή του Νοέμβρη που στήνονταν για μερόνυχτα σε κάθε χωριό.  

ΑΘΗΝΑ, 28112015

Και στο http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3689