«Ο ΣΚΥΛΟΣ ΔΕΝ ΤΡΩΕΙ ΣΚΥΛΟ»

Δεν μπορώ να χρεωθώ προσωπικά ότι το έργο του Μπάμπη Καραλή «Canis canem non est» - «Ο σκύλος δεν τρώει σκύλο» που στα εγκαίνιά του στην Cheapart  βρεθήκαμε χθες, σχολιάζει την κοινωνική επικαιρότητα – το αφήνω στην κρίση σας αλλά σας προειδοποιώ ότι είναι ένα άσχημο συναίσθημα όταν υποχρεώνεσαι να φτάσεις κοντά στην σχεδία και να ακούς τα παπούτσια σου να λιώνουν τα παξιμάδια που είναι όμορφα απλωμένα στο πάτωμα. Το αφήνω να το κρίνεται οι ίδιοι αφού βαδίσετε πρώτα σε μια θάλασσα από τροφή  για να φτάσετε στον τοίχο όπου βρίσκεται μια τεράστια ξύλινη σχεδία η οποία κορυφώνει τον προβληματισμό που θέλει ο Μπάμπης να μοιραστεί μαζί μας.  

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε χθες ένα παιδί τον Μπάμπη Καραλή. «Μια σχεδία που πλέει στη θάλασσα» του απάντησε. «Και οι φρυγανιές στο πάτωμα;» ξαναρωτάει, «τι είναι». «Είναι η τροφή που είχαν αυτοί που ήταν στη σχεδία» απαντά. «Και γιατί τα πατάμε;» ρωτάει με δικαιολογημένη απορίαπάλι το παιδί. «Για να δείξουμε πως όταν τελειώσουν, αυτοί που είναι στη σχεδία να τρώει ο ένας τον άλλον…».

Επειδή λοιπόν για την τέχνη κρατώ μια προσωπική σχέση και ότι και αν πω αφορούν εμένα, για την περίπτωση σας μεταφέρω τα λόγια του Θανάση Μουτσόπουλου να σας προκαλέσουν για να πάτε να δείτε την έκθεση και μετά να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Γράφει ο Θανάσης: « Ενδεχομένως ο λόγος ύπαρξης των καταστροφών στον κόσμο να είναι η παραγωγή τέχνης. Αντίστοιχα τα εκ προοιμίου ναυάγια μπορεί να μην εξαλείφονται, ευχόμαστε όμως να μην καταλήγουν στην ακρότητα της ανθρωποφαγίας, έχοντας την ηθική διάσταση της μνήμης, βακτηρία στη θυέστεια φρίκη.
Ο Μπάμπης Καραλής με την εγκατάστασή του αποτίει φόρο τιμής στον Théodore Géricault και αναφέρεται στον διάσημο πίνακά του "Le Radeau de la Méduse" (1818-1819), ένα πεδίο αποβλήτων του Θεού και θριάμβου της δύναμης επί της ηθικής. Ο Καραλής δεν προσπαθεί να εικονογραφήσει τον ιστορικό, αλλά αναπαριστά τον βιωμένο χρόνο, στις ρωγμές του οποίου η σχεδία του καταβυθίζεται. Κατασκευασμένη από τραβέρσες σιδηροδρομικών γραμμών, ανεστραμμένη πάνω σε μια θάλασσα από ξερά ψωμιά είναι προορισμένη να ναυαγήσει, όχι από το βάρος των τρεισήμισι τόνων της, αλλά από το ειδικό βάρος ενός ξύλου που δεν μπορεί να επιπλεύσει. Θέτει έτσι τα όρια του προσωπικού ναυαγίου όταν στον συμπαρομαρτούντα χώρο περιπλέουν η μνήμη του κατακλυσμού, η ελκτική γοητεία του κανιβαλισμού, η διαχείριση της τροφής, ο χειρισμός του άλλου».

Cheapart, Ανδρέου Μεταξά 24. Τηλ. 2103817517. 

ΑΘΗΝΑ, 04021016