ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΡΑΧΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟ ΡΟΛΟ…

Καθώς έχουμε μπει για τα καλά στον αστερισμό των τειχών και των λογής φραχτών και εμποδίων – άλλοι να αποτρέψουν την είσοδο και άλλοι να απαγορεύσουν την έξοδο ανθρώπων που η μοίρα τους έφερε να περπατούν τον κόσμο όλο για να βρουν ένα σίγουρο μέρος να ζήσουν, επόμενο είναι να υπάρχουν και άνθρωποι που εργάζονται συστηματικά για τη βελτίωσή τους. Τεχνικοί κυρίως και μαστόρια αλλά αμφιβάλλω αν έπιαναν εργαλεία στα χέρια τους για κάτι τέτοιο αν δεν τους τσίγκλαγαν τίποτα ιδεολόγοι, όψιμοι ή νεόκοποι δεν έχει σημασία και φυσικά να βρεθεί και το χρήμα γιατί κάτι τέτοια έργα έχουν κόστος και μάλιστα πολύ και τσουβαλάτο όταν πρόκειται να γίνουν επειγόντως…

Τέλος πάντων, έχουν μπει στην ζωή μας οι φράχτες και τα σύνορα αλλά προς θεού, δεν είναι αυτοί που κάνουν το κακό και χωρίζουν τον κόσμο στους απέξω και τους απομέσα αν επαναλαμβάνω, δεν υπήρχαν αυτοί που τους εμπνέονται και τους χρηματοδοτούν. 

Γι’ αυτό και επιχειρώ με δυο φωτογραφίες, από την Αμοργό να υπερασπιστώ κάποιους φράχτες οι οποίοι δεν υψώθηκαν για να χωρίσουν τον κόσμο αλλά για να προστατεύσουν με το μετρημένο ύψος τους τη σοδειά από τα παρατημένα γιδοπρόβατα ή να εμποδίσουν τον αέρα να ταλαιπωρήσει τα καρποφόρα δέντρα και τα κλήματα που με δυσκολία ευδοκιμούν στο φτενό χώμα. Δεν παύουν όμως, θα πει οποιοσδήποτε και με το δίκιο του να είναι φράχτες και να αποτελούν σύνορα. Ναι, έτσι είναι, αλλά αυτούς τους φράχτες κανένας δεν υποχρέωσε τους νοικοκυραίους των χωραφιών να τους υψώσουν. Μόνοι τους οι άνθρωποι πήραν μια τη μια τις πέτρες και τα μεγάλα λιθάρια αγκαλιά και σιγά – σιγά βάζοντάς το ένα πάνω στο άλλο με τέχνη και προσοχή τους σήκωσαν όσο η αντοχή τους το επέτρεπε ψηλότερα από το χώμα αλλά ποτέ δεν τους έκαναν πιο από το μπόι τους γιατί θα έπεφταν και θα πλάκωναν τους ίδιους, τα ζωντανά τους και τα κλαριά που προστάτευαν.

ΑΘΗΝΑ, 04032015