ΤΑ ΟΠΩΡΟΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Το έφερε ο δρόμος και πήγα χθες σε μια γειτονιά, πάνω από το σταθμό του Μετρό του Αγίου Δημητρίου (οδός Υψηλάντου που δεν έχει πινακίδες να το λένε πως είναι αυτή) και εκεί πραγματικά κατάλαβα πως είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού. Όχι βέβαια από τη ζέστη, αλλά από δυο συκιές που ήταν στην αυλή μιας παρατημένης μονοκατοικίας με σφαλιστά τα πορτοπαράθυρα. Ήταν δυο υπέροχα δέντρα γεμάτα σύκα και τα κλαδιά τους πέρναγαν τα σύνορα της τοίχου και κρέμονταν πάνω από το πεζοδρόμιο. Όσα έφταναν οι περαστικοί από το δρόμο τα είχαν κόψει από νωρίς και είχαν μείνει μόνο αυτά που θα γλυκάνουν απόψε και τη θέρμη της αττικής νύχτας και θα είναι έτοιμα αύριο το πρωί. Μου ήρθε να απλώσω το χέρι, ακόμα και να πηδήξω τον τοίχο να κόψω τα σύκα που με προκαλούσαν στα κλαδιά τους αλλά μαζεύτηκα. Μπορεί, είπα να με δει ο Σωτήρης Δημητρίου (μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να γράψει αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος αν μπει στο Facebook και μας δει να κρεμάμε πλυμένα και άπλυτα στη φόρα και να κάνουμε ψυχανάλυση με εικονικούς φίλους αργά το βράδυ που δεν μας παίρνει ο ύπνος;) που έγραψε το περίφημο βιβλίο «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» (Εκδόσεις "Παττάκη") και με παρεξηγήσει κάπως… 

Αλήθεια όμως, δεν σκέφτηκα το Σωτήρη – το πολύ να μπαίναμε μαζί στην αυλή, να χαιρόμασταν τα σύκα και μετά να λέγαμε και καμιά κουβέντα. Δεν φοβήθηκα το Σωτήρη, αλλά εκείνη τη στιγμή ήρθε στη μνήμη μου η εικόνα του αγροφύλακα και ντράπηκα αναδρομικά για κάποτε που με έπιασε πάνω σε μια κερασιά κάποιου χωριανού και με πήγε πιασμένο από το αυτί (πεντακόσια και βάλε μέτρα στο σπίτι να με περιποιηθεί με το βαρύ της χέρι η μάνα μου για την αταξία). Έτσι, εντελώς ξενέρωτα έβγαλα τη μηχανή, τράβηξα κάποιες φωτογραφίες που μοιράζομαι μαζί σας που σχολιάζουν τη σπανιότητα αυτού του δέντρου στην Αθήνα που κάποτε φημίζονταν για σύκα που έβγαζε. Εκείνη τη στιγμή ομολογώ πως ζήλεψα λιγάκι το Σωτήρη που πρόλαβε και γεύτηκε όλους τους καρπούς και την εκδοτική επιτυχία με τα ωραία «Οπωροφόρα…» του… 

ΑΘΗΝΑ, 24072016