ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΝΑΒΑΣΗΣ ΣΤΗ ΔΙΡΦΥ

Ως ο Προφήτης Ηλίας ανηφορίζω το μονοπάτι που οδηγεί στην κορφή της Δίφρυς

Τώρα που βλέπω πως με αποθανάτισε ο φίλος Δημήτρης Παπαδιάς στη δύσκολη πλαγιά της Δίρφυς σήμερα το πρωί αρχίζω να πείθομαι πως φέρνω κάπως του Προφήτη Ηλία που πήρε τα βουνά και αγίασε στις κορυφές τους ή αν θέλετε του Μωυσή που ανεβαίνει στο Σινά να πάρει τις «Δέκα Εντολές» για να σωθεί ο κόσμος, όπως έλεγε και ο άλλος προφήτης, ο Κοσμάς ο Αιτωλός που όργωσε τα βουνά της δυτικής χώρας…

Να μην υπερβάλουμε όμως και παίρνουν και τα μυαλά μου αέρα με τέτοιες ενσαρκώσεις και μάλιστα με τέτοια ζέστη που είχε σήμερα και λες και μας έλειπαν οι άλλες μέρες, πιο δροσερές από άποψη καιρού, αποφασίσαμε να πατήσουμε για πρώτη φορά τη σκληρή Δίρφυ. Φτάσαμε νωρίς στους πρόποδες της και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ακολουθώντας το σεσημασμένο μονοπάτι που οι πενιχρές μας πληροφορίες έφεραν πως θα το καταφέρναμε σε δυο ώρες. Τίποτα άλλο δεν ξέραμε και τα γαλλικά μας δεν μας βοηθούσαν να συνεννοηθούμε με μια παρέα Βέλγων που έκανε κι αυτή ανάβαση σήμερα.

Ο Δημήτρης Παπαδιάς στην κουρφή της Δίφρυς σε μια ωραίαι selfie

 Ξεκινήσαμε μια χαρά αλλά εγώ ομολογώ πως δεν κατάφερα να βγάλω ούτε τη μισή διαδρομή ως την κορυφή. Ομολογώ πως δεν ήμουν και στην καλύτερη κατάσταση για κάτι τέτοιο και μη θέλοντας να ξανακαλέσουμε τη διασωστική ομάδα ΕΚΑΜ, όπως έγινε το 2003 στ’ Άγραφα παραιτήθηκα από τον άθλο της κορυφής και άφησα τον Δημήτρη να φτάσει μόνος μέχρι εκεί και για να μη με καίει ο ήλιος άρχισα να κατεβαίνω σιγά – σιγά την απότομη πλαγιά και γύρισα στους πρόποδες όπου πέρασα ευχάριστα με ένα κτηνοτρόφο που φρόντιζε τα γίδια του εκεί και έμαθα ένα σωρό πράγματα για τον τόπο.

Το υψομετρικό με την κουρελιασμένη σημαία και τα συντρίμια ενός αεροπλάνου στην κορυφή της Δίφρυς

 Ο Δημήτρης Παπαδιάς με τον οποίο έχουμε ανεβεί σε κορυφές των Αγράφων είναι κάτι χρονάκια νεότερος από μένα και πιο ευλύγιστος καθότι κάνει και πρωταθλητισμό στο μπάσκετ και κολυμπάει αρκετά χειμώνα καλοκαίρι, κατάφερε και έφτασε στην κορυφή και μου διηγήθηκε τις δυσκολίες που συνάντησε. Όντως ήταν μια επίπονη ανάβαση γιατί ήταν πολύ κοφτή η πλαγιά και δεν ήθελε μόνο πόδια αλλά και χέρια και βεβαίως τεράστια προσοχή γιατί οι πέτρες ήταν λόγω της ξηρασίας πολύ χαλαρές και έπρεπε να βεβαιωθεί ότι δεν κουνιούνται, πριν τις πατήσει. Ένας άλλος παράγοντας που έκανε δύσκολη την ανάβαση ήταν ο δυνατός αέρας που έρχονταν από το Αιγαίο και ξύριζε το κατάγυμνο  βουνό. Πάντως τα κατάφερε, έφτασε στην κορυφή, έβγαλε και λίγες φωτογραφίες για να θυμάται τον άθλο του και γύρισε σε λιγότερο χρόνο απ’ ότι κάνουν οι άλλοι συνήθως. Ακούγοντάς τον, πείστηκα πως θα δυσκολευόμουν πολύ να ανέβω κι εγώ αλλά μεταξύ μας, αν ήταν καθαρός ο ορίζοντας θα το πάλευα για να κάνω μερικές ωραίες φωτογραφίες από το βουνό και το Αιγαίο και όχι να κάθομαι να φωτογραφίζω γίδια να ποτίζονται.

Με τον Δημήτρη Παπαδιά στους πρόποδες της Δίρφυς δίπλα από την ποτίστρα  

Πήραμε αμέσως το δρόμο της επιστροφής χωρίς να κάνει ούτε μια στάση να δω αν ωρίμασαν τα σύκα στα χωριά που περνούσαμε και κάναμε ένα πρώτο απολογισμό πίνοντας καφέ στο Σχηματάρι με τον Θωμά Κάκο και είπαμε μόλις δροσίσει λιγάκι ο καιρός να πάρουμε το μονοπάτι για κανένα πιο εύκολο βουνό, τον Ελικώνα ή τον Κιθαιρώνα. 

ΑΘΗΝΑ, 31072016