ΤΑ ΞΥΛΑ ΠΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Όσο φοβερός γίνεται ο ποταμός όταν το πλήθος των νερών που πέφτουν από τον ουρανό το χειμώνα αλλά πολλές φορές και σε άλλες στιγμές του χρόνου συγκεντρώνεται από όλες τις πλαγιές στην κοίτη του, τόσο πράος φαίνεται τον Αύγουστο που οι βροχές είναι σπάνιες και οι νερομάνες των βουνών λιγοστεύουν τη δύναμή τους και πέφτουν κι αυτές στη σιωπή.

Τα σημάδια αυτών των καταστροφικών για τα παρόχθια δάση των πλατάνων και των άλλων φυτών που ευδοκιμούν στην κοίτη του είναι τα κουφάρια που πυκνά βλέπουμε να ασπρίζουν σε πολλά σημεία. Νεκρά δέντρα κάθε μεγέθους και σωροί από κορμούς και κλαδιά που έχει ξεβράσει στις όχθες του λιώνουν στον ήλιο και στην υγρασία καθώς πια κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να τα μαζέψει για το τζάκι ή άλλες δουλειές του σπιτιού.

Με αυτά τα ξύλα παλιότερα πορεύονταν το σύνολο των παρόχθιων νοικοκυριών μιας και ήταν πιο εύκολο στο μάζεμά τους και φυσικά υπολείπονταν της προσοχής των δασοφυλάκων. Στις μέρες μας όμως, όχι νοικοκυριό δεν διακρίνεται πουθενά δίπλα από τον ποταμό αλλά ούτε και μονοπάτι φαίνεται να ξεχωρίζει στο λόγγο που κάλυψε όλο τον τόπο απ’ όπου θα έρθει αυτός που θέλει τα ξύλα να τα μαζέψει από το γιαλό. Λίγα μόνο που βρίσκονται κοντά σε κανένα δρόμο που πατιέται από αυτοκίνητο αξιοποιούνται όπως παλιά και από λίγους γιατί οι περισσότεροι επιθυμούν να κάψουν άλλα καλύτερα ξύλα.

Απ’ αυτά τα ξύλα βρήκαμε αρκετά προχθές στο περπάτημά μας στον Μέγδοβα και εκεί που κατασκηνώσαμε ανάψαμε μια φωτιά, όχι για να ζεσταθούμε ούτε και να ψήσουμε κάτι αλλά για τη χαρά που προσφέρει τη νύχτα αλλά την αφήσαμε να σβήσει νωρίς γιατί η λάμψη της, έστω και αμυδρή έκοβε κάτι από την φαντασμαγορία του πλημμυρισμένου απ’ αστέρια ουρανού και φόβιζε κάπως τα νυχτοπούλια που ήθελαν να πετάξουν ως το ποτάμι. 

ΑΘΗΝΑ, 12082016